web stats

ข่าว

 


Workaholics (แฟนฟิคชั่น) - บทนำ

โพสต์โดย: anhann วันที่: 16 สิงหาคม 2018 เวลา 23:53:49 อ่าน: 256


บทนำ



ฟ้ามืดแล้ว  และมนุษย์เงินเดือนส่วนใหญ่ก็ตอกบัตรแจ้นกลับบ้านไปกันหมดแล้วตั้งแต่หกโมงเย็น  แต่นั่นไม่มีวันเกิดขึ้นกับแผนกของเธอแน่ๆ  โดยเฉพาะตัวเธอที่ไม่มีทางกลับบ้านได้ตามเวลาเดียวกับพวกแผนกบัญชี 

ไม่สิ  พวกแผนกบัญชีเองก็ไม่ได้สบายนักหรอก  พวกหล่อนบางคนยังโผล่หน้ามาตรงผนังกระจกนั่น  โบกไม้โบกมือให้เธอกับอีตาสตีเวนช่างภาพที่ยืนตัวสูงค้ำหัวเธออยู่ตรงนี้อยู่เลย  แต่บางทีพวกหล่อนอาจเลิกงานแล้ว  แค่แวะมาทักทายเธอเท่านั้น 

เยาะเย้ยต่างหาก  ถ้าทักทายคงจะทักเจ้าหนุ่มหัวทองคนนี้มากกว่า  ส่วนเธอคงเป็นแมลงสาบในสายตาของพวกหล่อน  ทั้งน่ารำคาญทั้งตายยาก!

ความจริงแผนกของเธอก็ไม่ได้เข้างานและเลิกงานตรงกับแผนกอื่นๆ ในบริษัทสิ่งพิมพ์แห่งนี้อยู่แล้ว  พวกเธอจะเข้างานหรือเลิกงานตอนไหนก็ได้  แค่มีงานส่งเจ้านายก็พอ  แต่คำว่า "แค่มีงานส่ง" นั่นละ  คือส่วนที่ยากที่สุด  ไม่เช่นนั้น  เธอกับเพื่อนๆ ร่วมแผนกคงไม่หมกตัวอยู่ที่นี่จนมืดค่ำป่านนี้

"ไปกินราเม็งกันดีกว่า  ซูจอง"  สตีเวนเอ่ยขึ้นขณะถอดชิ้นส่วนกล้องถ่ายรูปราคาแพงหูดับ  แต่ทำเงินให้เขามามากกว่าราคาของมันหลายเท่า

สาวเจ้าของชื่อ "ซูจอง" ยังยืนอยู่ท่าเดิม  มีเพียงมือที่ขยับคลิกเม้าส์  หัวคิ้วที่กดลงขณะดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองจ้องจอคอมพิวเตอร์  และริมฝีปากที่ขบเม้มกันเองอย่างใช้ความคิด

"เฮ้  ซูจอง  แม่โทร.มาตาม" 

ประโยคนี้เรียกความสนใจของเธอได้มากกว่า "ราเม็ง" หลายเท่า  แต่ก็ทำให้เธอกลอกตา  และเดินเซ็งๆ ไปขอโทรศัพท์ไร้สายของออฟฟิศที่ยูริ  รุ่นพี่แผนกเดียวกันแต่ทำงานคนละส่วนและอยู่ใกล้เจ้าเครื่องมือเรียกทาสน่าเบื่อนี้มากที่สุด  ถือมันมาส่งให้

"ขอบคุณนะ  พี่ยูล"  เธอป้องมือกับโทรศัพท์ขณะร้องบอกยูริที่โบกไม้โบกมือกลับมาว่าไม่เป็นไร  และชี้ๆ เตือนให้รีบคุยปลายสายเร็วๆ

"What's up?"  เธอกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์  และจับมันยกห่างจากหู  เพราะรู้ว่าจะโดนบ่นเป็นชุดกลับมา  รอประมาณ 5 นาทีจึงเอามันมาแนบหูอีกครั้ง  ตายังจ้องอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ที่เดินกลับมาดูมัน  พลางใช้มือที่ว่างเคาะศีรษะนายสตีเวนที่ทำเนียนมาพิงไหล่อ้อนชวนเธอไปกินราเม็ง

"งานยังไม่เสร็จ  เจ  สองทุ่มก่อนได้ไหม" 

"ไม่ได้  เธอมีนัดกินข้าวกับฉันนะ  จอง ซูจอง  ลืมแล้วใช่ไหม"

ซูจองทำหน้าตกใจ  หันขวับไปทำตาโตกับเพื่อนหนุ่มข้างๆ ที่ใช้ความสนิทสนมแอบฟังเธอคุยโทรศัพท์  และได้ยินมันด้วย  ซึ่งเขาก็ตกใจไม่แพ้เธอ  แถมยังทำมือปาดคอให้เธอสยองอีกด้วย

"ซวยแล้วว่ะ  ไอ้เว่น"  เธอกระซิบ  ปิดโทรศัพท์ไว้ด้วยมืออีกเช่นเคย 

"ปิดคอมพ์  แล้วรีบไปสิ"

"แล้วราเม็งนายล่ะ"

"ไม่ต้องมาอ้างฉัน  ห้ามอ้างเลยนะ  ห้ามเด็ดขาด  ฉันไปก่อนแล้ว"

"อ้าว  ไอ้เพื่อนเลว  ชิ่งหนีซะงั้น"

สตีเวนหายหัวไปแล้ว  ไวยิ่งกว่าโจรย่องเบา  จอง ซูจองสั่นศีรษะปลง  ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูอีกครั้ง  ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจหากจะพบว่า  เจสสิก้ายังด่าเธอได้อยู่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  เพราะพี่สาวเธอหายใจทางผิวหนังได้  แต่เรื่องนี้เป็นความลับที่ขนาดเจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ 

"จะไปเดี๋ยวนี้แล้ว  เจ  พอเถอะ  เดี๋ยวกินเยอะอีก"

"หุบปากเดี๋ยวนี้เลย  ซูจอง  ฉันจะรอเธออีก 10 นาทีเท่านั้น"

"โอ๊ย  10 นาที  ฉันยังเดินไม่พ้นตึกบริษัทเลยมั้งคะ  คุณซูยอนขา"

"ไม่รู้ไม่ชี้  รีบๆ มา  ไม่งั้นฉันจะยกเลิกเดตกับเธอ  ไปหาผู้ชาย"

"หยุดเลยเจ  หยุดอยู่ตรงนั้น  ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว!"  ซูจองเสียงดังจนแทบจะตะโกน  แต่คนทางนั้นกลับหัวเราะคิกคักจนเธอต้องรีบกดวางสาย 

"Damn you Jessica!"  เธอสบถ  รีบหลกๆ เซฟงาน  ปิดคอมพิวเตอร์  คว้าเสื้อสูทมาสวม  รวบรวมข้าวของ  โทรศัพท์มือถือ  ตวัดกระเป๋าสะพายบ่า  โบกไม้โบกมือลาเพื่อนๆ ในแผนกที่ส่งยิ้มล้อเลียนมาให้อย่างล่วงรู้สถานการณ์  มีไม่กี่อย่างหรอกที่ทำให้เธอรีบร้อนได้ขนาดนี้  ถ้าไม่โดนเจ้านายปีศาจเรียกตัว  ก็พี่สาวปีศาจนี่แหละ

"พี่สาวหรือภรรยาคะ  คุณน้อง"  ยูริร้องแซ็วเมื่อเห็นครีเอทีฟสาวเอาโทรศัพท์มาเสียบคืนที่พร้อมกับชุดเตรียมพร้อมจะกลับบ้าน

ซูจองยิ้มด้วยท่าทางสยดสยองแทนคำตอบ  แล้วรีบจ้ำออกจากห้องแผนก  ล้วงหากุญแจรถโตโยต้าพรีอุสในกระเป๋าถือไปพลาง  ตอนแรกเธอไม่ได้ชอบเจ้ารถคันนี้นักหรอก  แต่พี่สาวของเธอ  เจสสิก้า จอง  หรือ จอง ซูยอน (ชื่อเกาหลีของพี่)  กรอกหูเธอเช้าเย็นถึงสรรพคุณความดีงามของมันเรื่องการช่วยรักษาสิ่งแวดล้อม  เธอจึงต้องยอมแงะกระปุกเอาเงินเก็บที่สะสมมาจากงานพาร์ตไทม์ระหว่างเรียนอยู่ยูซีแอลเอมาดาวน์รถคันนี้ออกมา  เพราะพี่เธอ (อีกนั่นแหละ) เป็นห่วงว่าเธอจะขึ้นรถบัสผิดสาย  กลับบ้านไม่ถูก  ทำอย่างกับเธอเป็นเด็กอนุบาลไปได้  และคนที่กลับขึ้นรถผิดประจำก็คือเจสสิก้าต่างหากเล่า

ยายพี่บ้าเอ๊ย!  แล้วทำไมเธอจะต้องฟังพี่ด้วยนะ  ก็นั่นน่ะสิ!

"กลับบ้านแล้วเหรอคะ  คริสตัล" 

คริสตัลขมวดคิ้วหน่อยๆ  เพราะเสียงคำถามจากสาวต่างบริษัทที่อยู่ตึกเดียวกัน  กว่าจะจำได้ว่า  นั่นเป็นชื่อตัวเอง  คนทักที่บังเอิญเจอกันในลิฟต์ตัวนี้ก็แทบจะคิดว่าตนหน้าแตกไปแล้ว

"โอ้  ขอโทษค่ะ  คือบางครั้งฉันก็ลืมไปว่า  ตัวเองชื่ออะไร"  เธออธิบาย  ยิ้มอายๆ ให้สาวตัวเล็กที่เป็นคนเกาหลีในแอลเอแบบเธอและมนุษย์เงินเดือนอีกหลายคนที่นี่  เช่น  ยูริ  เป็นต้น

"มีหลายชื่อก็แบบนี้มั้งคะ"  สาวมนุษย์สัมพันธ์ดีงามตอบ  แก้มขาวที่คล้ายจะเรืองแสงได้ในความมืด  ปรากฏรอยสีชมพูจางๆ  ทำให้อีกชีวิตในลิฟต์ตัวนี้เกือบกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหว 

"คริสตัลคะ  คุณยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะคะ"

คริสตัลกะพริบตาปริบ  รู้สึกว่าเธอจะโดนดุเข้าให้อีกแล้ว  พักนี้เป็นอะไรนักไม่รู้  เธอโดนดุแทบทุกวัน  เมื่อเช้าเธอก็เพิ่งจะโดนเจ้านายเอาปากกาเมจิกสีแดงกาบนภาพถ่ายที่เธอกับเพื่อนร่วมทีมรวมถึงอีตาสตีเวนช่วยกันทำมาร่วมสัปดาห์  และปาใส่หน้ามาหยกๆ  นั่นแหละ  สาเหตุที่ทำให้เธอต้องอยู่บริษัทจนมืดค่ำจนลืมนัดกับพี่สาว

"มีเดตหรือคะ"

"โอ้  ไม่ใช่ค่ะ  แต่จะว่าแบบนั้นก็คงได้มั้ง"  เธอตอบ  มันคงดูงงๆ จนคนถามรู้สึกมึนจึงมองหน้าเธออย่างเป็นห่วงเป็นใยคล้ายกลัวเธอจะเสียสติ

"จริงๆ ก็แค่นัดทานข้าวกับพี่สาวค่ะ  สนใจจะไปด้วยกันไหมคะ"

"จะดีเหรอคะ  ได้ข่าวว่าพี่สาวคุณดุมาก"

"โอ  เจสสิก้าน่ะเหรอคะ"  คริสตัลถาม  ทำเป็นไม่รู้จักชื่อพี่ตัวเอง  แต่คู่สนทนาร่างเล็กก็ยังพยักหน้าให้ด้วยใบหน้าซื่อๆ  "ใช่ค่ะ  คนนั้นแหละ  ฉันมีพี่คนเดียว  แต่เหมือนเป็นร่างอวตารของแม่ค่ะ  แต่คุณอย่าพูดไปนะ  เดี๋ยวเขาได้ยิน  ฉันคอขาด"

"คุณนี่ตลกจัง  คริสตัล  น่าแปลกที่คุณยังไม่มีแฟน" 

"แล้วคุณล่ะคะ  มีแฟนแล้วเหรอ  แทยอน"  เธอย้อน  เจ้าของชื่อนั้นก็ทำเพียงอมยิ้ม  ไม่ยอมตอบ  พอประตูลิฟต์เปิดก็โค้งตัวให้เธอ  แล้วหนีไปเลย

ครีเอทีฟสาวเกาหัวแกรกๆ  มองตามหลังสาวตัวเล็กจนลับตา 

ทีแบบนี้ละ  เดินไวจริงๆ

"เออนะ  ให้มันได้แบบนี้สิ"  คริสตัล จอง  หรือจอง ซูจองในชื่อเกาหลีสั่นศีรษะปลงๆ ให้ตัวเอง  เดินควงกุญแจรถเล่นพร้อมกับฮัมเพลงที่ไม่รู้จักชื่อไปบนลานจอด  เจ้าพรีอุสสีเงินฉีกยิ้มทักทายเธออยู่ตรงนั้น  ชีวิตเธอก็คงจะมีแค่มันกับงาน  และเจสสิก้าเท่านั้นแหละ     



......................

ไม่ใช่เรื่องใหม่  แต่เป็นเรื่องที่ดองไว้  เพิ่งกลับมาเขียนต่อ  อิอิ   :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น