web stats

ข่าว

 


สายลมแห่งรัก ตอนที่ 19

โพสต์โดย: เด็กนรก วันที่: 15 สิงหาคม 2018 เวลา 23:10:08 อ่าน: 166

พระพายตื่นเต้นมาก ใจลิงโลดเมื่ออีกคนจูบตอบ จูบครั้งนี้เหมือนฝัน?เป็นฝันที่เธอรอคอยอยากจะให้เกิดขึ้นมาตลอด ไม่เคยคิดเลยว่าการได้จูบกับคนที่เธอรักมากจะทำให้มีความสุขขนาดนี้

ดอกรักตื่นตัวมากกับรสจูบแสนหวานที่ได้รับจากคนอายุน้อยกว่า ในขณะที่เธอเก้ ๆ กัง ๆ พระพายกลับจูบได้ดีและนำทางเธอจนน่าตกใจ แล้วดอกรักก็หายใจเข้าเฮือกใหญ่เมื่อมือของอีกคนลูบไล้หน้าท้องของเธอแถมยังเลื่อนขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเธอขนลุกไปทั้งร่างเพราะวูบวาบจนสะท้าน

"อือ แฮ่ก ๆ อืม" ดอกรักหายใจหอบพร้อมกับจ้องหน้าสวยแสนหวานของพระพายที่ผละไปให้ได้หายใจ แล้วดอกรักก็โดนจูบอีกครั้ง เธอมึนหัวแต่ร่างกายก็ตื่นตัวมากในตอนนี้ สิ่งเดียวที่เธอคิดคือเธอไม่พร้อม?มีเรื่องมากมายที่เธอต้องรักษาคำพูดและต้องหักห้ามใจไว้ ในตอนนี้อะไร ๆ ยังไม่ลงตัวและเธอก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของอีกคนโดยการปฏิเสธด้วยเพราะเธอแคร์พระพายมาก สุดท้ายแล้วดอกรักเลยแกล้งวูบหลับไปทั้งอย่างนั้น

พระพายจูบอีกคน มือเลื่อยขึ้นไปกอบกุมหน้าอกแต่สุดท้ายแล้วเธอก็ผละออกมามองหน้าคนสวยที่ไม่ตอบสนองจูบของเธออีกแล้ว...

"อะไรเนี่ย หลับไปทั้งอย่างนี้เลยเหรอ?" พระพายร้องถามอย่างเสียอารมณ์ ก่อนจะยิ้มออกมาเพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ดีใจที่ได้จูบดอกรัก มันสุขใจที่สุดเลยล่ะ?พระพายหอมแก้มอีกคนเบา ๆ โดยไม่ลืมจุ๊บปากอีกคนทีหนึ่ง

"อยากให้พี่เมาทุกวันเลย อยากจูบ" พระพายพูดก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วมานอนกอดอีกคนอย่างถือวิสาสะ

ส่วนดอกรักนั้นเธอรู้เพียงแต่ว่ามีความสุขมากที่อีกคนมานอนกอด เธอแกล้งขยับตัวและกอดอีกคนตอบแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น หลับไปโดยที่ไม่รู้ว่าพระพายแอบจูบหน้าอกเธอไปตั้งหลายที

 

ดอกรักเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากรู้สึกตัวตื่นในตอนเช้า ยังดีที่บริษัทเป็นการทำงานอิสระขอแค่ทำงานของตัวเองและทำงานที่ได้รับมอบหมายมาให้เสร็จตรงตามเวลาที่ตกลงกับลูกค้าเท่านั้นเธอจึงไม่รีบร้อนเท่าไหร่

พอออกมาด้านนอก ดอกรักก็นิ่งตัวรู้สึกชาด้านไปหมดเพราะตอนนี้ แม่ เช้าและออกัสนั่งดื่มกาแฟกันอยู่ แถมพระพายยังเปิดเพลงที่เธอชอบคลอเบา ๆ ด้วย

"นี่มาทำอะไรกันเนี่ย" ดอกรักถาม

"ดูมันทักสิ ฉันจะกลับแล้วนะ" พิกุลหันไปพูดกับเช้า ซึ่งเช้ารีบจับแขนแม่ไว้ก่อนจะลุกขึ้นมากอดดอกรัก

"พี่รักเค้าคิดถึงมาก ๆ เลย" เช้าพูด หน้าก็คลอเคลียถูไถเธอ เธอที่โหยหาสิ่งนี้มานานกอดอีกคนแล้วลูบหัวน้องสาวอย่างนึกรัก ซึ่งในขณะที่เราทั้งคู่พรอดรักกัน ดอกรักก็มองออกัสที่มองมาที่เธอและเช้าด้วยสายตาแปลก ๆ เหมือนหึงหวง

"ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ด้วย" ดอกรักถามออกัส ซึ่งออกัสเชิดหน้าใส่เธอคล้ายโกรธ ดอกรักเดาว่าน่าจะเป็นเรื่องเมื่อวานที่เธอทำตัวเสียมารยาท

"เออ คืองี้นะพี่ เค้าน่ะ?" เช้ามีท่าทีลำบากใจ ออกัสเองก็ลำบากใจเหมือนจะเขินและประหม่ายังไงไม่รู้

"หนูออกัสกับเช้าคบกันน่ะ" สุดท้ายแล้วเป็นแม่พิกุลของเธอที่พูด

ดอกรักอึ้งพักใหญ่เพราะนี่เป็นเรื่องประหลาดที่น่าเหลือเชื่อที่สุดแล้วเธอก็ยักยิ้มให้ออกัส เป็นรอยยิ้มเหยียดที่มั่นใจว่าสามารถกวนประสาทอีกคนได้มากที่สุด

"ดอกรัก! ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วย เรื่องเมื่อวานยังไม่เคลียร์นะ"

"ก็เธอเป็นอย่างที่ฉันว่าไปเมื่อวานหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่ก็เถียงมาสิ!" ดอกรักว่า เช้าลูบแขนเธอให้ใจเย็น

ออกัสเม้มปากพูดไม่ออกเพราะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเธอเสือกและน่ารำคาญจนทำให้ดอกรักเจอเรื่องแย่จริง ๆ

"แล้วอะไรนะ นี่เธอคบกับผู้หญิงได้ด้วยเหรอ?หึหึ กลืนน้ำลายตัวเองเป็นกะละมังใหญ่เลยนะเธอเนี่ย"

ออกัสกัดฟันจนดังกรอดด้วยความโมโหที่อีกคนว่าเธอ แต่โมโหยิ่งกว่าคือเธอพูดไม่ออกเถียงไม่ได้เลย

"รู้สึกว่าพี่เปลี่ยนไปนะ" เช้าเงยหน้ามองพี่สาวตัวเอง แล้วเธอก็โดนพี่สาวดันออกจากตัว

"พี่แค่พูดตามจริงหรือว่าแคร์แฟนมากจนพี่พูดอะไรไม่ได้แล้ว"

"ไม่ใช่?"

"เอาล่ะถอยไปเช้า พี่จะไปเข้าห้องน้ำ"

"อือ" เช้าตอบรับแค่นั่นแล้วเดินไปนั่งข้างคนรักและแม่ของตัวเอง "เค้าจะเกลียดพี่"

"ถ้าจะมาถึงที่นี่เพื่อมาเกลียดก็ตามใจสิ" ดอกรักว่าแล้วเข้าห้องน้ำไป

"ยัยลูกคนนี้ หัวแข็งเหมือนใครนะ! โอ้ย! เช้า!" พิกุลว่าก่อนจะร้องเสียงหลงเพราะลูกคนเล็กกัดแขนเธอ

"เหมือนใครล่ะ ทั้งบ้านก็มีแค่แม่กับพี่รักนี่แหละที่ดูจะเอาแต่ใจเวลามีเรื่องบาดหมางกัน" เช้าว่าเพราะพี่เธอกับแม่เป็นแบบนั้นจริง ๆ เป็นพวกที่ชอบประชดและใจดำสามารถตัดอะไรก็ได้หากอยากจะตัด อย่างเธอน่ะถึงจะเอาแต่ใจแต่ก็เป็นเรื่องทั่วไปและพอถึงเวลาจริง ๆ เธอก็ใจอ่อน ทำอะไรก็แคร์คนที่ตัวเองรักมากกว่าตัวเองเหมือนกับอัญชันนั่นแหละ ในบ้านก็มีแค่แม่กับดอกรักที่เป็นแบบนี้ ชอบทำอะไรน่าปวดหัว น่าปวดใจ บางเรื่องที่ทั้งสองคนทำไปเราถึงกับต้องอุทานว่า ?ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอว่ะ? บางทีก็ทำให้หงุดหงิดมาก อย่างตอนนี้ไง

แม่เธอน่ะอยากให้พี่ดอกรักกลับไปชื่นชมผลงานที่แม่ทำที่บ้านอย่างเต็มที่ พี่ดอกรักเองก็อยากจะกลับบ้านเพราะพี่รักบ้านมาก แล้วดูทั้งคู่สิ เย็นชาใจแข็งใส่กันอย่างเดียวเลย พี่สาวเธอเองก็ไม่มองหน้าแม่เลย

 

 

เมื่อดอกรักเข้าไปแต่งตัวเสร็จก็ออกมาทานข้าวพร้อมกับทุกคนเพราะเช้ากับพระพายทำอาหารเสร็จพอดี

"เพราะเก้าอี้ไม่พอทานพื้นไม่เป็นไรนะคะ" พระพายพูดขึ้นเมื่อตัวเองกับเช้าจัดวางอาหารและข้าวให้ทุกคนแล้ว

"ทานได้จ้ะลูก ขอบคุณนะ" พิกุลบอกแล้วยิ้มให้พระพายที่วางจานข้าวให้อย่างเอ็นดู

"ดูรักพี่พายขนาดนั้นก็อย่ากีดกันสิแม่" เช้ากระซิบบอกแม่ตัวเอง พิกุลตีเช้าเบา ๆ

ส่วนดอกรักนั้น เธอนิ่งเงียบ ไม่รู้จะคุยอะไรดีกับคนตรงหน้าทั้งหลาย เธอรู้สึกว่าหากมีแค่เช้ากับพระพายก็คงจะดี เพราะเธอจะคุยกับพระพายต่อหน้าแม่ก็แสนอึดอัดใจ จะให้คุยกับแม่หรือออกัสก็อึดอัดใจยิ่งกว่าเดิมอีก

เป็นมื้ออาหารที่ไม่อร่อยเลย

ออกัสมองดอกรักที่กินแค่ไข่เจียวกับหมูทอดเท่านั้น ผัดผักหรือแกงอย่างอื่นดอกรักไม่แตะเลย เป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นไม่เปลี่ยน

"มองพี่รักทำไมคะ?" เช้าถามคนรักของตัวเอง มือก็ตักไข่เจียวใส่ในจานพี่สาว ออกัสส่ายหน้าเมื่อทุกคนมองเธอแต่ดอกรักไม่ได้มองเธอเลย ที่ดอกรักไม่มองเพราะตอนนี้สมองไม่ได้อยู่และคิดเรื่องในวงกินข้าว แต่คิดไปถึงการออกแบบที่เธออยากจะนำเสนอรูปแบบคร่าว ๆ ให้พี่เกลรู้เผื่อว่างานต่อไปจะได้ทำอีก

"นี่พี่รัก พี่รู้ไหมคะว่าอัญชันมีเมียแล้วนะ ตอนนี้เมียมันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านแล้วล่ะ ถึงจะยังไม่ได้แต่งก็เถอะ" เช้าช่วยพี่สาวที่นิ่งเงียบพูด

"อืม ไม่รู้อ่ะ เมียสวยม่ะ ชื่ออะไร?" ดอกรักโกหกเพราะเธอรู้ ก็เช้าอัพเดตทุกอย่างผ่านเฟซบุ๊กทั้งหมด(เว้นแต่เรื่องแฟน)

เช้าและพระพายยักยิ้มเล็กน้อยเพราะรู้ว่าอีกคนรู้เรื่องราวที่บ้านแทบทุกอย่างเพราะอีกคนส่องเฟซบุ๊กอยู่ตลอด

"ชื่อออมน่ะ สวยมากเลยนะ แต่ไม่เท่าพี่หรอก หุ่นก็ดี แต่ก็ไม่เท่าพี่" เช้าพูด

"อย่าเอาพี่เรามาเป็นมาตราฐานสิ แบบนี้คนอื่นก็แพ้เอาได้ง่าย ๆ" พระพายพูด

"หืม หลงพี่ดอกรักกันใหญ่เลยนะเธอสองคนเนี่ย!" ออกัสว่าเมื่อทั้งคู่ดูจะชื่นชมหลงใหลดอกรักมาก ดูจากแววตาที่มองก็รู้

"แล้วบ้านนี้บ้านเช่าหรือว่าบ้านผ่อนซื้อ" พิกุลถาม ดอกรักเงยหน้ามองแม่

"บ้านเช่าน่ะ แต่ว่าคนให้เช่าก็คะยั้นคะยออยากขายเหมือนกันแหละ รอดูงานอีกหน่อยก่อนถ้าเงินเดือนได้เท่านี้ทุกเดือนก็คงจะซื้อแหละ" ดอกรักตอบ เช้าและพิกุลหน้าเสียเล็กน้อยแต่พิกุลเก็บอาการได้ดีกว่าเช้ามาก

"จะซื้อทำไมอ่ะพี่ กลับไปอยู่บ้านสิ" เช้ารีบบอก

ดอกรักและแม่จ้องหน้ากัน "ไม่ล่ะ ทำงานที่นี่ก็ดี ถึงจะเป็นลูกน้องคนอื่นแต่เจ้านายดูแลอย่างดีเลย ไม่ต้องห่วงหรอกนะ" ดอกรักบอกเช้า

"เค้าไม่ได้ห่วง แต่เค้าไม่อยากให้อยู่นี่" เช้าพูด ดอกรักลูบหัวน้องสาว เมื่อเธอวางช้อนส้อมแล้ว

"ไม่มีทางเลือกนี่น่า โตจนมีแฟนแล้วนะยังจะมาอ้อนพี่อีก" ดอกรักว่าด้วยรอยยิ้ม

"พี่คะ กินอีกหน่อยไหมคะ?" พระพายถามเพราะอีกคนกินไปนิดเดียว

"ไม่ค่ะ" ดอกรักตอบแล้วมองริมฝีปากของอีกคนทำให้คิดถึงเรื่องเมื่อคืน เธอรีบหันไปมองทางอื่นแต่ก็เจอสายตาของแม่ที่มองเธออยู่ "อะไร?"

"ไม่รู้สิ แกเหมือนมีอะไรในใจ"

"ไม่มีหรอกค่ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น" ดอกรักบอกแล้วลุกขึ้นเดินไปล้างไม้ล้างมือบ้วนปากหลังทานข้าวตามปกติ

เช้ามองหน้าแม่เมื่อพี่สาวลุกไป พิกุลก็ทำเป็นไม่สนใจเพราะตอนนี้ยังไม่พร้อมจะคุยกับอีกคน ยิ่งดอกรักทำเฉยไม่สนใจเธอ เธอก็ยิ่งไม่อยากพูดอยากคุยเพราะอยากเอาชนะมากกว่า

 

"เธอควรจะคุยกับแม่นะ" ออกัสพูดขึ้นเมื่อถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของดอกรัก ซึ่งดอกรักทำหน้าเซ็งมาก

"นี่จะเป็นแบบที่ฉันว่าเธอเมื่อวานเหรอ?"

"ใช่ ฉันเสือก" ออกัสยอมรับ "เพราะฉันรู้ว่าแม่ไม่สบายใจและเช้าเองก็ไม่สบายใจที่เธออยู่นี่"

"เธอคงเข้าใจอะไรผิดไป แม่ฉันต้องสบายใจอยู่แล้ว"

"เธอไม่อยู่บ้านเธอจะรู้อะไร?"

"แปลว่าเธอเสือกมาเยอะสินะถึงได้รู้ แล้วที่ฉันต้องมาอยู่นี่ไม่ใช่เพราะเธอเหรอ?"

"ขอโทษ"

ดอกรักมองคนที่ยอมขอโทษอย่างไม่อยากจะเชื่อเพราะออกัสไม่ใช่คนที่จะยอมโอนอ่อนง่าย ๆ ขนาดบางทีผิดแล้วตัวเองอยากเอาชนะก็ไม่ยอมรับ เธอไม่คิดว่าออกัสจะยอมขอโทษคนอย่างเธอที่หล่อนเกลียดนักหนา

"ฉันก็แค่หมั่นไส้เธอตอนนั้นน่ะ คิดกังวลไม่อยากให้พระพายชอบเธอด้วย ฉันแค่ไม่ชอบเธอมากแต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดจนเธอต้องไปจากบ้าน"

"ไม่เป็นไร เรื่องเกิดขึ้นแล้วนี่" ดอกรักบอกเพราะเธอเป็นคนง่าย ๆ แบบนี้แหละ หากยอมรับผิด ขอโทษจากใจจริงเธอก็จะให้อภัยและเธอรู้ว่าอีกคนขอโทษจากใจจริง

ออกัสนั่งลงข้างเตียง ข้าง ๆ ดอกรักที่นั่งตรงหน้าจอคอม "แม่เองก็อยากให้เธอกลับบ้านนะ แต่คงไม่รู้จะพูดยังไง"

"เรื่องนั้นเธอไม่ต้องสนใจหรอกเพราะฉันคงไม่อ้อนวอนขอกลับไปในที่ที่แม่สั่งให้ฉันจากมา" ดอกรักบอกตรง ๆ

"เธอเป็นลูกนะรัก บางทีเธอต้องยอมลดทิฐิลงบ้างเพื่อให้แม่สบายใจ"

"ออกัส เรื่องนี้เธอจะมองแค่ความเหมาะสมและถูกต้องไม่ได้เพราะเธอไม่ได้อยู่กับฉันและแม่ก่อนหน้านี้ ฉันรู้ว่าเธอมาพูดเพราะไม่อยากให้เช้าเหนื่อยใจกับความสัมพันธ์ของฉันกับแม่ แต่เธอไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กับฉันเพราะเธอเป็นคนสุดท้ายที่ฉันจะฟัง" ดอกรักบอกอีกคนตรง ๆ เพราะเธอไม่ค่อยชอบขี้หน้าออกัสสักเท่าไหร่ เธอไม่ได้ไม่ชอบขี้หน้าอีกคนตั้งแต่แรกแต่เริ่มไม่ชอบตอนที่เธออยู่โรงพยาบาลคอยเฝ้าคอยดูแลพระพายและออกัสเข้ามาพูดถากถางทำให้เธออึดอัดเสมอ แถมคำพูดของอีกคนก็ทำให้เธอซวยอีกด้วย

"เข้าใจแล้ว" ออกัสพูดแค่นั้นและลุกขึ้นเดินออกไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่ชอบดอกรักในตอนนี้ เธอชอบดอกรักคนเก่าที่อ่อนโยนเอาใจใส่คนรอบข้างมากกว่า ยิ่งดอกรักต่อต้านเธอเธอก็ยิ่งไม่ชอบ ใจมันเจ็บปวดยังไงไม่รู้เมื่อคิดว่าตัวเธออาจจะเป็นต้นเหตุทำให้ครอบครัวของดอกรักมีรอยบาดหมางกันตลอดไปเพราะดอกรักในตอนนี้ดูใจแข็งและหัวแข็งมาก

ดอกรักมองรูปบ้านของตัวเอง?เธอรักบ้านสิ อยากกลับไปด้วย แต่เธอจะไม่มีวันขอร้องและขอกลับไปเด็ดขาด ไม่ใช่เพราะเธอหัวรั้นอย่างเดียวหรอก แต่เธอมีเหตุผล?ตอนอยู่บ้านเธอกับแม่มีปัญหากันบ่อยเพราะแม่เธอเป็นคนเอาแต่ใจและชอบสั่งชอบให้ทุกอย่างได้ดังใจ ซึ่งทุกครั้งที่มีปัญหากันแม่มักจะไล่เธอเสมอ แถมชอบใช้คำพูดถากถาง เอาเรื่องเก่า ๆ มาพูด คิดดูสิ หากครั้งนี้เธอขอกลับไปแล้วมีปัญหาทะเลาะกันครั้งหน้า แม่ก็จะทำเหมือนเดิม จะไล่เธอและอาจจะพูดถึงครั้งนี้ว่าเธอไปไม่รอด สุดท้ายก็ขอกลับไป เธอไม่อยากจะเจออะไรแบบนั้นเพราะเธอตั้งเป้าไว้แล้วว่าจะใจแข็งให้ถึงที่สุด

"พี่รักกกก"

พอออกัสออกไป น้องสาวของเธอก็เข้ามาแทน เปลี่ยนกันเข้ามาหรือไงนะ

"ไง แล้วมานี่กี่วันเนี่ย ที่บ้านใครดูแล" ดอกรักถามน้องสาวที่ถือจานมะม่วงดองเข้ามา

"ช่างที่บ้านเถอะ นี่พี่ แม่ดองมะม่วงแล้วเอามาให้พี่เยอะแยะเลย มะม่วงที่พี่ชอบไง"

"อือ จะมาพูดอะไรล่ะ คงไม่ได้มาอวดมะม่วงดองอย่างเดียวใช่ม่ะ?" ดอกรักพูดแล้วหยิกแก้มน้องสาวด้วยความมันเขี้ยวเมื่อน้องทำหน้างอใส่ สุดท้ายแล้วเธอก็ดึงอีกคนมากอด

"พี่ติดรูปเค้าด้วย คิดถึงเค้าเหรอ" เช้าถามเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของพี่สาวแต่ตาเหลือบไปเห็นรูปของตัวเองและรูปบ้าน

"อือ คิดถึงสิ" ดอกรักบอก พอเธอบอกไปแบบนั้นเช้าก็กอดเธอแน่นขึ้น

"เค้าอยากให้พี่กลับบ้าน"

"ทำไมล่ะ พี่อยู่ไหนก็เหมือนกันแหละ อีกอย่างได้ทำงานในสายที่ตัวเองเรียนจบมาก็ดีเหมือนกันนะ ไม่คิดแบบนั้นเหรอ แม่ก็ยังไม่แก่ แถมตอนนี้อัญชันก็ดูแลที่บ้านได้ด้วยนี่"

"ก็บ้านไม่มีพี่มันเหงาอ่ะ"

"เหงาอะไรคนเต็มบ้าน พี่สะใภ้เราก็ทดแทนจำนวนของพี่ไปแล้วไงล่ะ"

"ไม่มีใครแทนพี่ได้หรอกนะ" เช้าบอก

ดอกรักยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย "อะไรกัน พี่ไม่เคยรู้เลยว่าเราคบกับออกัส ทำไมไปคบกันได้ล่ะเนี่ยหืม"

เช้าหัวเราะแห้ง ๆ คิดถึงช่วงเวลาก่อนที่จะได้คบกับออกัสก็สมบุกสมบันไม่น้อยเพราะเธอไม่ชอบอีกคน จากปะทะกันก็กลับกลายเป็นรักกัน พอเธอได้รู้ว่าพี่สาวเธอย้ายมหาลัยเพราะออกัส เธอจึงไม่อยากเปิดเผยให้พี่สาวรู้ว่าเธอคบอยู่กับคนที่พี่สาวเคยรัก

"พี่ยังเกลียดพี่ออกัสอยู่เหรอ?"

"ไม่หรอก พี่ไม่ได้เกลียดพี่แค่ไม่ชอบน่ะ"

"เพราะพี่เค้าเคยหักอก?"

"พี่คงไม่ชอบใครเพียงเพราะโดนเค้าหักอกหรอก แต่ออกัสมักทำให้พี่รู้สึกหน่ายและมักใช้คำพูดกดดันพี่จนพี่รู้สึกขยะแขยง"

"เขาเป็นคนที่แย่มากเลยเหรอคะ?" เช้าถาม ดอกรักยิ้มมือก็ลูบหัวน้องสาว

"อาจจะแย่กับพี่แค่คนเดียว แต่ออกัสเป็นคนน่ารักนะเช้า ถ้าออกัสไม่ใช่คนดีและน่ารักพี่ก็คงไม่เคยรักหรอก พี่มาเจอนิสัยแย่ ๆ ของออกัสก็ตอนที่พี่บอกรักออกัสนั่นแหละเพราะงั้นเธอสบายใจได้เลยว่าเธอได้แฟนที่ดีเพราะออกัสจะน่ารักกับคนที่รักมากเลยล่ะ"

เช้ายิ้มดีใจที่พี่สาวใจกว้างไม่อคติไปซะทีเดียว ตัวเธอนั้นก็เคยมองว่าออกัสนิสัยไม่ดีแต่พอได้สัมผัสแล้วมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดเพราะงั้นเลยเปิดใจรักได้ง่ายและโชคดีของเธอที่แม่ไม่กีดกันเหมือนที่ทำกับพี่สาว

"พี่ออกัสไม่เกลียดพี่หรอกนะ พี่เขาชื่นชมพี่มากและบอกด้วยว่าพี่เป็นเพื่อนที่ดี ที่เขาเคยทำไม่ดีกับพี่เป็นเพราะพี่ทำให้เขาเสียเพื่อนที่พี่เขารักมากที่สุด"

"เราไม่พูดเรื่องออกัสกันได้ไหม?" ดอกรักตัดสินใจบอกน้องสาวเพราะเธอไม่อยากฟังเรื่องในอดีต

"อืม ว่าแต่ถ้าไอ้อัญชันแต่งงานพี่จะกลับบ้านไหม"

"อืม ถ้าเป็นตอนนั้นก็คงกลับ"

"จริงนะ"

"จริงดิ" ดอกรักบอกแล้วเธอก็ยิ้มสุขใจที่อีกคนโผเข้ามากอดเธอด้วยความดีใจเพียงเพราะเธอบอกว่าจะกลับบ้าน "นี่เราเรียนอยู่ปีสองสินะ จะขึ้นปีสามแล้วสิ"

"ใช่แล้ว"

"พี่คิดว่าเราจะขอเงินซะอีก"

"ได้เหรอ?" เช้ารีบถามด้วยท่าทีกระตือรือร้น ดอกรักหัวเราะเบา ๆ มือโยกหัวน้องไปมา

"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ พี่ชินกับการเห็นหน้าเธอแล้วโดนขอเงินแล้วล่ะ ถ้าในรอบสามปีที่เจอกันแล้วเธอไม่ขอมันคงแปลก"

"ฮือ อย่าว่าเค้าแบบนั้นนะ แล้วเอาเงินมาสิ" เช้าแบมือทำหน้าตาน่ารักให้ดอกรักเอ็นดู ดอกรักเลยหยิบเงินที่เตรียมไว้ให้อีกคนให้ไป ซึ่งเช้าตาวาวไหว้งาม ๆ ทีหนึ่งแล้วกอดเธอแน่นปากก็หอมแก้มไม่หยุด ก่อนจะกลิ้งไปหัวเตียงหันหน้าเข้าผนังห้องแล้วนับเงินในมุมของตัวเอง

"สามหมื่น โหวววววว การที่พี่อยู่ไกลบ้านเจอกันนาน ๆ ทีก็ดีเหมือนกันนะ เงินก้อนเท่านี้ไม่เคยถือเป็นของตัวเองเลยนอกจากจะถือเงินแม่ไปเข้าธนาคาร ดีใจอ่ะ" เช้าว่าแล้วยัดเงินเข้าไปในอกราวกับกลัวดอกรักทวงคืน "เค้ารักพี่จังเลย"

"รักเพราะเงินนี่นะ ความรักเธอมันง่ายดายนัก" ดอกรักว่า เช้าหัวเราะคิกคัก

"ว่าแต่ พี่น่ะกับพี่พายไปถึงไหน?"

"ไปถึงไหน คืออะไร? พี่รักกับพายไม่ได้ รู้ใช่ไหม?"

"พี่จริงจังกับคำพูดแม่มากเลยเหรอ?"

"เพราะเป็นคำพูดของแม่นั่นแหละพี่ถึงจริงจัง"

"เป็นลูกที่ดีไปอีก แต่น่าหงุดหงิดนะเนี่ย พี่หักห้ามใจตัวเองได้ไงกัน?"

"พี่แค่อยากเอาชนะแม่ แค่นั้นแหละ"

"ชนะโดยการทำตามเนี่ยนะ จะชนะตรงไหนกัน"

"ความเอาแต่ใจของแม่เธอน่ะพี่จะเอาชนะให้ได้" ดอกรักพูด เช้าหัวเราะคิกคักแล้วกอดเธอจากข้างหลัง

"ตามใจ แต่ถ้าไอ้ชันแต่งงานต้องกลับบ้านนะ"

"อือ"

"อีกอย่าง แม่คงไม่กีดกันพี่แล้วล่ะ แม่แค่ปากแข็งมากไป" เช้าบอกก่อนจะหันหน้าพี่สาวให้มองตัวเอง "นี่พี่ พี่พายน่ะพยายามมากเลยนะ ทั้งที่รักพี่ขนาดนี้แต่พี่จะไม่ตอบแทนความรักแสดงความรู้สึกออกไปอย่างซื่อตรงหน่อยเหรอ ถ้าพี่อยากเอาชนะแม่ก็แค่แอบคบก็ได้นี่ เกือบสามปีเชียวนะที่พี่พายเฝ้ารักพี่ข้างเดียว ถึงใครจะบอกว่ารักที่แท้จริงจะไม่ต้องการการตอบแทน แต่รักทุกรักหากได้รักกลับตอบไปมันจะดีกว่านะ"

"?."

"หรือหากพี่ไม่อยากจะรับรักเลย พี่ช่วยปฏิเสธพี่พายไปชัดเจนเลยได้ไหม?"

"ทำไมล่ะ?" ดอกรักถาม เช้าทำหน้าเศร้า

"พี่รักพี่ไม่น่าถามเลย ก็เพื่อให้พี่พายได้ทำใจและเริ่มใหม่ไงล่ะ จะให้เสียเวลาวิ่งตามความรักที่ไม่มีวันสมหวังไปทำไมกัน เช้าสงสารพี่พายน่ะ แต่เค้ารู้ว่าพี่รักพี่พายเพราะงั้นได้โปรดตอบแทนความรักพี่พายได้แล้ว ถ้าพี่พายหนีไปพี่จะเสียใจเอานะ เค้าเอาใจช่วยพี่พายให้ได้รักกับพี่เพราะเค้ารู้ว่าพี่พายรักพี่และไม่มีวันทำให้พี่เสียใจแน่ ๆ"

"ขอบคุณนะ" ดอกรักพูดด้วยใจที่หวาดหวั่นกลัวกับสิ่งที่น้องพูดถึง กลัวพระพายถอดใจจากเธอแล้วหายไป "พี่จะลองคิดดู

"เย้ เค้ารักพี่ที่สุดเลย ถ้าทำพี่พายเจ็บเค้าโกรธ"

"อ้าว ไหนว่ารักพี่ที่สุด อีน้องเลวไม่ทันไรก็จะโกรธแล้ว" ดอกรักว่า

"ก็รักพี่พายที่รักพี่มากกว่าไง" เช้าบอก ดอกรักหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขำเมื่อเช้าลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกจากห้องแต่มือก็ลูบที่หน้าอกตัวเอง ดอกรักรู้ได้เลยว่าน้องไม่ได้สนใจหน้าอกหรอก สนใจเงินที่ซุกอยู่ข้างในมากกว่า

แล้วแม่ก็เดินเข้ามาต่อจากเช้า?.

ดอกรักและแม่อยู่ด้วยกันในห้องกับความเงียบสักพักก่อนที่แม่จะถอนหายใจ

"ถ้าอัญชันแต่งงานจะกลับใช่ไหม? บ้านน่ะ" ดอกรักกำลังจะอ้าปากตอบ "ก็คงต้องไปอ่ะเนาะ ไม่ไปน่าเกลียดตายเลย"

ดอกรักยิ้มเล็กน้อยเพราะแม่มัดมือเธอชกไม่ให้หลีกเลี่ยงได้

"แล้วบ้านหลังแค่นี้อยู่ไปได้ยังไง"

"มันก็ดูเล็กสิเพราะแม่พาคนมาเพิ่มตั้งสามคน ปกติบ้านก็กว้างดี"

"ว่าฉันเกะกะ"

"แล้วแต่จะคิด"

"แกนี่ชอบยอกย้อนหัวรั้น"

"พอดีได้แม่มาเยอะน่ะค่ะคุณป้า" ดอกรักประชดแล้วยิ้มให้แม่ ซึ่งแม่เธอก็ขำแต่ก็ไม่ลืมยกเท้ามาถีบขาเธอ

"ลูกจัญไร"

"ดูท่าแม่คงจะไม่มาพูดอะไรที่น้ำเน่าอย่างการชวนกลับไปอยู่บ้านหรอกนะ" ดอกรักพูดดักประชด

พิกุลเม้มปากข่มอารมณ์ไม่ชอบท่าทางอวดดีของลูกสาว "แกจะกลับไปเยี่ยมบ้านบ้างก็ดีนะ ใจดำเหลือเกิน! แกน่ะตัดครอบครัวได้ง่าย ๆ"

"อันนี้ก็ได้แม่มาค่ะคุณป้า"

"เลิกพูดประชด"

"หนูทำเหมือนแม่ไง สั่งคนอื่นให้ทำตามคำสั่งง่าย ๆ โดยไม่คิดถึงใจคนอื่นเลย"

"เลยประชดแบบนี้เหรอ?"

"ไม่ได้ประชดหรอก แค่ไม่อยากยุ่งด้วยในตอนแรกน่ะ?โกรธ" ดอกรักบอกตามตรง

"แล้วตอนหลังล่ะ?"

"ก็พอไม่คุยกันนาน ๆ เข้าจะให้หนูเริ่มทักไปก่อนก็แปลก ๆ เลยโกรธลากยาว"

"ดูเหมือนคำว่าครอบครัวจะไม่สำคัญเลยนะสำหรับแก"

ดอกรักยิ้มด้วยความน้อยใจ "ครอบครัว? แม่เคยให้ความสำคัญมากไปกว่าหนูหรือไง"

"ดอกรัก ฉันเห็นครอบครัวสำคัญมากอยู่แล้ว"

"งั้นทำไมเอาหนูเป็นเครื่องมือทำให้ป้าฝนเจ็บล่ะ?" ดอกรักถามเสียงดัง พิกุลรู้สึกจุก พูดไม่ออกเมื่อโดนคำถามจี้ใจแบบนั้น พอโดนลูกสาวถามแบบนี้มันเหมือนเธอเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องเลย

"ฉันจะกลับแล้วล่ะ อีกอย่าง?หนูพายน่ารักมาก" พิกุลพูด ดอกรักขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าแม่จะชมพระพายทำไม "หนูพาย อึดกว่าที่ฉันคิดไว้และเป็นเด็กไม่เหมือนใครนะ"

"อือ รู้แล้ว" ดอกรักพยักหน้า พิกุลจิ๊ปากเล็กน้อยขัดใจที่ดอกรักตอบสนองไม่ตรงตามที่ตัวเองต้องการ

"เป็นเด็กที่ดีมาก ๆ"

"รู้แล้ว ขยันด้วยแหละ วาดรูปก็สวย"

"อีโง่! แกเข้าใจที่ฉันพูดแค่ไหนเนี่ย!" พิกุลว่าลูกสาวที่ทำหน้าเอ๋อ ๆ อยู่

ดอกรักตกใจมากที่อยู่ ๆ ก็โดนด่า "อะไรกันเนี่ย ไม่ใช่ว่าชมพระพายกันอยู่เหรอ?"

"เออ ชมอยู่! แล้วฉันก็จะบอกด้วยว่าหนูพายเป็นคนที่ดี ได้เป็นแฟนคงจะดีกับแกมาก!" พิกุลพูดเสียงดังแล้วเดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องของลูกสาว โดยมีสายตาที่สงสัยของดอกรักมองตาม

ดอกรักอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อแม่เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงแต่คำพูดอ้อมจักรวาล ก็ไม่รู้จะอ้อมทำไมน่าจะบอกว่า ?ให้คบกันได้? แบบนี้ง่ายกว่าอีก

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น