web stats

ข่าว

 


สายลมแห่งรัก ตอนที่ 1

โพสต์โดย: เด็กนรก วันที่: 07 สิงหาคม 2018 เวลา 06:23:43 อ่าน: 256



? สายลมแห่งรักพัดมา ขอจงอย่าพารักไป อย่าพัดให้เธอ ห่างไกลให้เราห่างกัน

หากลมได้ยินหัวใจ ขอจงเมตตาบ้างสักครั้ง ให้รักได้อยู่คู่กัน ให้เธอได้อยู่คู่ฉัน?ตลอดไป ?

 

เสียงเพลงคลอเบา ๆ ยามค่ำคืน ซึ่ง ?ดอกรัก? เปิดฟังให้อารมณ์ผ่อนคลายในระหว่างที่นอนเล่นบนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน สายลมอ่อน ๆ พัดโชยเอากลิ่นหอมของดอกกุหลาบในไร่ข้างบ้านมาให้ได้กลิ่นเรื่อย ๆ ดาวบนฟ้าก็เกลื่อนกลาดสาดส่องแสงประชันกันเต็มไปหมด อากาศตอนนี้มันดีจริง ๆ ดีจนดอกรักเกือบเคลิ้มหลับ หากว่าไม่มีอะไรมาขัดเสียก่อน

"พี่รัก! รีบลุกไปโรงพยาบาล ไอ้ชันมันขับรถไปชนคนอื่น!" เสียงของ ?เช้า? น้องคนเล็กของบ้านตะโกนมาจากชั้นสอง

ดอกรักที่ได้ยินอย่างนั้นกระเด้งตัวลุกขึ้นคว้าโทรศัพท์ที่ยังบรรเลงเพลง ?สายลมแห่งรัก? อยู่ติดมือไป ก่อนจะรับกุญแจรถจากน้องสาวที่โยนออกมาให้ทางหน้าต่าง เพื่อให้เธอไปเอารถที่โรงรถข้างคอกวัวก่อน

 

"โอ้ย ฉันจะเป็นลม ไอ้ชันนะไอ้ชัน! เหมือนพ่อมันไม่มีผิด ทำไมถึงไม่ระวังตัวจนเกิดเรื่องแบบนี้ได้ โอ้ย! ขอยาดม ยาดมหน่อยยัยเช้า เอายาดมให้แม่" ?พิกุล? แม่ของพวกเธอบ่นในระหว่างที่เธอกำลังขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลเพราะญาติของคนที่โดนชนเอามือถือของ ?อัญชัน? ลูกคนกลางของบ้านโทรมาหา

รายละเอียดรู้ไม่มาก รู้แค่ว่าอัญชันเมาแล้วขับรถฝ่าไฟแดง ส่วนคนโดนชนตอนนี้ก็อยู่ห้องไอซียู

ดอกรักเหลือบมองแม่ที่ดมยาดมอยู่

"รักตั้งใจขับรถหน่อย ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วนะ" พิกุลหันมาดุลูกเพราะลูกชายขับรถชนคนอื่นเลยไม่อยากให้เกิดเรื่องอีก เธอกังวลไปหมดในตอนนี้?กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุอีก

"ใจเย็นหน่อยเป็นไงแม่ ยังไงซะเรื่องก็เกิดแล้ว" ดอกรักพูดแล้วเกร็งตัวเมื่อแม่มองค้อนเธอด้วยดวงตาคมดุที่กดดันทุกคนได้ตลอด

"เอาเถอะค่ะ รีบไปโรงพยาบาลดีกว่าป่านนี้ไอ้อัญชันโดนรุมด่ารุมทุบไปแล้วมั้ง" เช้าน้องสาวคนเล็กพูดแทรกขึ้นห้ามศึก

"สมควร / สมควร" ดอกรักและพิกุลพูดพร้อมกันเพราะเห็นชัดว่ามันทำตัวเอง

 

แต่พอมาถึงโรงพยาบาล...ตอนแรกดอกรักคิดว่าจะต้องมาฟังคนของอีกฝ่ายด่าหรือบ่นเรื่องที่อัญชันขับรถชนลูกสาวเขาแต่มันไม่เป็นอย่างนั้นเมื่ออีกฝ่ายเห็นแม่เธอ ซึ่งฝ่ายนั้นเป็นหญิงมีอายุอานามน่าจะประมาณแม่ของเธอได้ ดอกรักคาดเดาเอาว่าน่าจะเป็นแม่ของคนที่โดนชน

พอแม่และผู้หญิงคนนั้นเจอกันท่าทีของผู้หญิงคนนั้นที่มีความโมโหและเตรียมด่าว่าพวกเธอก็เปลี่ยนไป แม้สีหน้าและแววตาจะกังวลและมีความโกรธอยู่ก็ตาม

"เธอเป็นแม่ของเด็กคนนี้เหรอ?" ผู้หญิงคนนั้นถามเสียงเย็นนิ่งที่ฟังดูลึกมากจนดอกรักและเช้าตัวสั่นเพราะเขาเหมือนโกรธ แต่กำลังข่มความโกรธไว้ แต่แค่นี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าอีกคนมีแรงกดดันมาก คิดดูสิว่าคนอย่างอัญชันที่นั่งเป็นนักโทษอยู่จะกดดันขนาดไหน

แม่พิกุลของพวกเธอเองก็ดูตกใจเหมือนกันที่เจอผู้หญิงคนนี้ แต่แม่ก็รีบพูดคำที่ควรพูดทันที

"พี่ฝน ฉันขอโทษแทนลูกฉันด้วยนะ ฉันขอโทษจริง ๆ" พิกุลรีบพูดกับอีกคนด้วยน้ำเสียงขอร้องมือก็ทุบหัวลูกชายตัวเองที่นั่งกอดเอวเธอราวกับกลัวเรื่องที่ตัวเองทำลงไป "ฉันยินดีรับผิดชอบทุกอย่างเลย"

ฝน?มองคนรู้จักก่อนจะเชิดหน้าใส่ "รับผิดชอบเหรอ? รับผิดชอบยังไง หากลูกฉันตายเธอเอาชีวิตมาใส่ในร่างลูกฉันให้ได้ไหมล่ะ"

"ผมขอโทษครับ ผมขอโทษจริง ๆ"

"ฉัน?" พิกุลพูดไม่ออกเพราะมันจริง แค่ขอโทษมันไม่พอหากลูกของคนตรงหน้าตาย ที่จริงถึงจะไม่ตายก็ไม่พอ

"เอาเถอะ ตอนนี้หมอยังไม่ออกมา รอฟังอาการก่อนแล้วค่อยว่ากัน" ฝนพูดพยายามข่มอารมณ์ให้มากที่สุดเมื่อครอบครัวตรงหน้าเป็นครอบครัวที่เคยรู้จัก ยิ่งเห็นพิกุลทำอะไรไม่ถูกเธอยิ่งพยายามทำใจเย็นมากขึ้น

พิกุลเองก็พูดอะไรไม่ออกทำได้แค่ตีลูกพร้อมกับด่าอีกคนที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน เธอเครียดมากกว่าเดิมอีกเมื่อคนที่ลูกขับชนเป็นลูกของคน ๆ นี้ อันที่จริงทรัพย์สินเงินทองของเธอคงไม่อาจรับผิดชอบชีวิตของใครได้ แต่หากมีทางที่จะชดใช้เธอจะทำให้หมดเพราะลูกเธอเป็นคนผิด

 

ดอกรักนั่งอยู่หน้าห้องไอซียูกับคนที่ชื่อ ?ฝน? เพื่อรอฟังอาการของคนที่อยู่ข้างใน ในระหว่างที่แม่กับเช้าไปที่โรงพักเพื่อรับทราบข้อหาเมาแล้วขับและขับรถโดยประมาท ส่วนเรื่องอื่น ๆ คนที่ชื่อฝนบอกว่าจะเรียกร้องทีหลังหลังจากที่ได้รู้อาการของลูกสาว

มันก็แปลว่าพอมีโอกาสที่เขาจะไม่เอาเรื่องหากลูกเขาปลอดภัย แต่ก็ไม่แน่หรอก?มันก็แค่พอมีโอกาสเท่านั้น

ดอกรักนั่งสักพักก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเพื่อซื้อน้ำมาให้อีกคนเพราะอีกคนนั่งเหม่อ ร่างกายมีแต่เหงื่อซึมออกมาเรื่อย ๆ จนไรผมเปียก เธอเข้าใจอีกคนดี เข้าใจจนเจ็บปวดเลยล่ะเมื่อเรากำลังรอคอยปาฏิหาริย์ให้ใครสักคนที่ไม่รู้จะเป็นหรือตายยังอยู่กับเรา

พ่อของเธอก็เคยเข้าไปในห้องที่ชื่อเหมือนกันนี้?และไม่กลับมา

คนรักของเธอก็เข้าไปในห้องที่ชื่อเหมือนกันนี้?และไม่กลับมา

เธอในตอนนี้ก็ภาวนาให้คนข้างในรอด แต่ใจเธอที่หมดหวังกับการรั้งชีวิตของใครไว้ทำให้เธอเผื่อใจไปเรียบร้อย

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ความซวยจะมาเยือนน้องชายที่เป็นฝ่ายผิดก็ตามแต่?เพราะมันผิด

 

"น้ำค่ะ" ดอกรักยื่นน้ำให้คนรุ่นราวคราวแม่ตรงหน้า คนที่ก้มหน้ามือกุมกันแน่นคล้ายภาวนาเงยหน้ามองเธอ

"ไม่เอา"

"คุณต้องดื่มเสียหน่อย ทำใจให้สบายไว้ก่อน คนข้างในไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ" ดอกรักบอก แม้ใจจะไม่คิดแบบนั้น

"เธอพูดง่าย ๆ"

"เชื่อสิว่ามันไม่ง่ายหรอก ฐานะของฉันที่เป็นพี่สาวของคนที่ชนลูกคุณก็ไม่ได้รู้สึกแย่น้อยไปกว่าคุณหรอกนะคะเพราะชีวิตลูกคุณก็สำคัญกับความเป็นอยู่ของน้องฉันที่เป็นคนผิด ตอนนี้คิดถึงเรื่องตัวเองและเอาใจช่วยคนข้างในดีกว่าเพราะหากคุณเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาแล้วลูกคุณถูกย้ายตัวไปห้องพักฟื้นใครจะอยู่เป็นเพื่อนลูกคุณ"

ฝนมองลูกสาวคนโตของคนรู้จักตรงหน้า?ความนิ่ง รู้จักพูดโน้มน้าวคนอื่นด้วยคำพูดพื้น ๆ กับอารมณ์ที่คล้ายจะเย็นชาแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยของอีกคนทำให้เธอแปลกใจ เพราะคนเป็นแม่ของอีกคนไม่มีนิสัยแบบนี้ ไม่เหมือนแม่เลยสักนิด แต่ก็นะ?เธอไม่เจอพิกุลมาตั้งนานแล้ว คนเราก็เปลี่ยนกันได้

สุดท้ายแล้วเธอก็รับน้ำมาดื่ม ในขณะที่อีกคนกลับไปนั่งที่เดิม เธอพิจารณาเมียงมองอีกคน? เด็กคนนี้สวยสะดุดตา หากได้มองแล้วก็มองข้ามหรือมองผ่าน ๆ ไม่ได้ หน้าตาก็ออกจะไปทางลูกครึ่งแต่บุคลิกกลับพื้น ๆ ไม่เข้ากับหน้าตาสักนิด รวมถึงการแต่งตัวที่สวนทางกับหน้าตาด้วย

พิกุลมีสามีเป็นชาวต่างชาติเหรอ? แต่ลูกคนอื่นก็ไม่ได้หน้าตาลูกครึ่งแบบนี้นิ ฝนสงสัย?

ในขณะที่ฝนพิจารณาอีกคน ประตูห้องไอซียูก็เปิดทำให้ฝนรู้สึกตัว เธอลุกขึ้นเช่นเดียวกับที่อีกคนลุก

"คุณหมอคะ ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ?" ฝนถามคุณหมอสาวที่เดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีสุขุม แววตาเปื้อนยิ้มของหมอที่เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจในอาชีพทำให้ฝนรู้ว่าเป็นข่าวดีแน่นอน

"อาการของคุณวายุพิณตอนนี้ทรงตัวแล้ว หลังจากนี้ก็รอพักฟื้นดูอาการต่อไปค่ะ" คุณหมอสาวผู้รักษาไข้บอก "ในระหว่างที่ทางเราย้ายคนไข้ไปห้องพักฟื้น ขอคุยกับผู้ปกครองของคนไข้ด้วยนะคะ"

"แต่ลูกฉัน"

"เดี๋ยวฉันตามไปดูแลเองค่ะ" ดอกรักอาสาทันทีเพราะเห็นท่าทีลังเลของคนเป็นแม่ที่อยากอยู่กับลูกมากกว่า

"ช่วงแรกนี้ยังไม่ให้เข้าเยี่ยม ป้องกันการติดเชื้อเพราะแผลผ่าตัดยังสดใหม่อยู่"

"ฉันอยู่หน้าห้องก็ได้ค่ะ" ดอกรักบอกหมอ ฝนพยักหน้าให้เด็กสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกคนโตของตัวเองก่อนจะเดินตามหมอไป ซึ่งดอกรักก็มองเข้าไปในห้องเห็นบุรุษพยาบาลและพยาบาลกำลังยุ่งอยู่กับอุปกรณ์การแพทย์ต่าง ๆ พักใหญ่เตียงข้างในห้องก็ถูกเข็นออกมา

ใจดอกรักเต้นระรัวเมื่อเห็นคนที่นอนป่วยบนเตียงมีเครื่องไม้เครื่องมือมากมายคอยช่วยให้รอดชีวิต ไม่รู้ทำไมเธอถึงใจเต้น?เหมือนกับว่าความศรัทธาของเธอมันกลับมาอีกครั้ง

เธอรู้สึกว่านี่คือปาฏิหาริย์ เป็นปาฏิหาริย์ครั้งแรกที่เธอได้เห็นคนรอดออกมาจากห้องไอซียู

คนที่ทำให้เธอเห็นปาฏิหาริย์เป็นแค่เด็กสาว อายุน่าจะประมาณน้องสาวคนเล็กของเธอ อาจจะเด็กกว่าเสียด้วย

 สภาพที่เห็นและบาดแผลตามตัวที่มีผ้าพันแผลปกปิดไว้ รวมถึงขาที่ใส่เฝือกอยู่ทำให้รู้เลยว่าอีกคนเจ็บหนักมาก แค่เห็นก็รู้สึกเจ็บแทน

เธอรู้สึกทึ้งนะก็อีกคนเป็นแค่เด็กผู้หญิงแต่ดวงชีวิตอึดมาก?ดีจังเลยที่รอดมาได้

ดอกรักยิ้มดีใจ แล้วเดินตามเตียงที่ถูกเข็นไป

 

เธอยืนมองเข้าไปในห้องผ่านช่องกระจกใสสี่เหลี่ยมของประตู มองคนบนเตียงที่หายใจอ่อน ๆ หน้าอกแทบไม่ขยับ แต่ที่ทำให้รู้ว่ายังมีชีวิตคือ เส้นกราฟชีพจรที่ปรากฏบนหน้าจอที่ตั้งข้างเตียง

"รัก เป็นไงบ้าง?" แม่มาถึงก็รีบถามโดยมีเช้าเดินตามแม่มาติด ๆ

"หมอบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ก็อย่างที่เห็น" ดอกรักบอกแล้วขยับตัวให้แม่ดู พอแม่ได้เห็นคนในห้องก็ร้องไห้

"ฉันไม่เคยรู้สึกอึดอัดขนาดนี้มาก่อนเลย ไม่เคยเลย!" แม่พูดทั้งน้ำตา ซึ่งเช้าเองก็ร้องแล้วกอดแม่เพราะเข้าใจความรู้สึกดี "ทำไมไอ้ชันถึงได้ทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ทำไมจะต้องทำให้ใครมานอนเจ็บแบบนี้ด้วย"

"?.." ดอกรักไม่พูดอะไรแต่เลือกจะเดินไปลูบหัวน้องสาวที่ร้องไห้ เธอรู้ว่าตอนนี้แม่อ่อนแอเพราะเป็นแม่ของคนที่ทำให้คนอื่นปางตาย แค่นั้นยังไม่พอ?คนที่เจ็บก็ดันเป็นลูกของคนที่แม่รู้จักมันเลยแย่กว่าเดิม

แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าคนที่ชื่อฝนจะเอายังไงต่อ

 

"ไอ้อัญชันล่ะ?" ดอกรักถามน้องสาวคนเล็ก ขณะที่แม่กับคนชื่อฝนปลีกตัวไปพูดกันด้วยบรรยากาศที่ดูอึดอัด

"แม่ฝากตำรวจเอามันนอนในห้องขังน่ะ แม่ดูจะโกรธและเครียดมากกว่าเดิมอีกพอรู้ว่าคนที่มันชนคือลูกของคนนั้น" เช้าตอบแล้วมองคนชื่อฝน ดอกรักพยักหน้า

"เข้าใจแม่เลย ขนาดพี่ยังเครียดแล้วดูคนโดนชนสิ ยังเด็กอยู่เลย" ดอกรักพูด "มองแล้วเหมือนน้องคนเล็กของตัวเองเจ็บหนัก ถ้าเป็นแกไปนอนตรงนั้นคงจะดีกว่าเพราะน้องเค้าแลดูบอบบาง ไม่เหมือนแก แกดูถึก"

"อีพี่เลว" เช้าว่า ดอกรักดันหัวอีกคนเบา ๆ พร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย "พี่ดูมีความสุขเนาะ ดูสนใจคนในห้องพักนั้นด้วย"

"ก็?น้องเขาคือคนที่ไอ้อัญชันชนนิ พี่ก็ดีใจที่เขารอดไงล่ะ"

เช้าพยักหน้าตามองพี่สาวคนสวยที่หน้าตาไม่เหมือนพี่น้องคนอื่นเพราะหน้าตาออกจะไปทางลูกครึ่ง แต่เธอรับรองได้ว่าพี่เป็นไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็น เป็นพี่สาวพ่อแม่เดียวกันกับเธอ...ก็มีออกเยอะไปไม่ใช่เหรอที่เด็กไทยมีพ่อแม่เป็นคนไทยแต่ตัวเองเกิดมาดันหน้าคล้ายลูกครึ่ง

ปกติคน ๆ นี้ไม่ค่อยยินดียินร้ายกับอะไรหรอก หมายถึงช่วงหลัง ๆ ของชีวิตที่พี่สาวเคยเจอมา ตั้งแต่พ่อตาย ตามไปด้วยแฟนของตัวเองตาย พี่สาวของเธอก็เปลี่ยนไป หมกมุ่นอยู่กับเสียงเพลงและไม่สนใจอะไรสักเท่าไหร่ ไม่แม้แต่จะหางานทำ คอยแต่ช่วยแม่เลี้ยงวัวเลี้ยงควายแล้วก็ทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามความชอบของตัวเองก็แค่นั้น

แต่ตอนนี้?พี่เธอดูแคร์คนในห้อง คอยเดินไปชะเง้อดู ส่งสายตาแสดงสีหน้าราวกับให้กำลังใจคนที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่ข้างใน

 

จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งอาทิตย์ จากหนึ่งอาทิตย์เป็นสองอาทิตย์ และตลอดเวลาแม่พิกุลกับดอกรักก็ไปที่โรงพยาบาลทุกวัน บางวันเช้าก็ไปด้วยหากเช้าไม่ได้ไปโรงเรียน ส่วนอัญชันผู้เป็นต้นเหตุพอออกจากห้องขังที่โรงพักเพราะแม่ไปประกันตัวออกมาก็ไปขอขมาคุณฝนที่ทำให้ลูกสาวเขาเจ็บแล้วอัญชันก็ไม่กล้าไปที่โรงพยาบาลอีกเลยเพราะไม่กล้าสู้หน้าพวกเขา แม่กับดอกรักเลยไปแทนตลอด

พอเข้าสู่อาทิตย์ที่สาม ดอกรักก็ได้รับข่าวดีจากแม่ของตัวเองว่าคนที่นอนหลับมาตลอดฟื้นแล้ว ดอกรักที่กลับมาบ้านก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที

ในขณะที่กำลังจะเข้าลิฟต์ของโรงพยาบาลเพื่อขึ้นไปที่ห้องของเด็กที่ตัวเองตั้งใจมาหา เธอสงสัยว่าแววตาของอีกคนจะเป็นยังไงเพราะเธอไม่เคยเจออีกคนตอนลืมตาตื่นเลย เธอคิดอะไรเพลิน ๆ ไปเรื่อย

แล้วดอกรักก็รู้สึกตัวชาเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับสาวสวยคนหนึ่งที่ยืนเคียงข้างผู้หญิงสวยอีกคน

"กัส?." ดอกรักเรียกอีกคนเบา ๆ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่ และที่ทำให้เธอหน้าชา ใจเจ็บปวดคิดถึงเรื่องในอดีตก็คือสาวสวยคนนั้นขยับตัวไปชิดข้างลิฟต์ในสุดพลางส่งสายตารังเกียจมาให้เธออย่างเปิดเผย

"รู้จักกันเหรอ ออกัส" ผู้หญิงที่มากับออกัสถาม

"ก็แค่?คนวิปริต!"

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น