web stats

ข่าว

 


The Twins Diaries vol.2 - Prelude

โพสต์โดย: anhann วันที่: 07 กุมภาพันธ์ 2018 เวลา 21:58:34 อ่าน: 138



Prelude




ด้านนอกหน้าต่างหิมะกำลังตกอย่างไม่ปรานีใครทั้งสิ้น  อากาศติดลบไปถึงไหนแล้ว  เธอไม่อยากจะดูมาตรวัดอุณหภูมิ  หิมะสีขาวดูสวยดี  แต่มันคงสวยกว่านี้  ถ้าจิตใจเธอสงบ  และได้รู้อะไรที่อยากจะรู้  เธอไม่ชอบอยู่กับความไม่รู้แบบนี้เลย

อิซซี่หายไปไหน  ทำไมน้องถึงไม่บอกเธอ  หรือเห็นเธอเป็นคนอื่นไปแล้ว  น้องไม่เคยเป็นแบบนี้  --  ปารีสไม่ใช่เล็กๆ เลยนะ  เธอคงไม่โชคดี  เดินไปชนกับเด็กคนนั้นได้หรอก

"ผ่านไปปีนึงแล้วใช่ไหม" 

คำถามจากอีกคนในห้อง  ตอกย้ำให้เธอรู้สึกว่าตนไร้ความสามารถมากขึ้น  เธอเคยทำอะไรได้สารพัด  ไม่มีอะไรที่ยากสำหรับเธอ  หากจะทำ  แต่กับคนคนเดียว  เธอกลับหาเขาไม่เจอ

เพราะเขาไม่ต้องการให้เธอเจอตัวไงล่ะ

"เธอควรจะปล่อยวางบ้างนะ  เอ็ม"

อมีเลียหลับตาลง  สัมผัสอุ่นตรงไหล่กับอุ่นไอของมนุษย์อีกคนที่มาโอบกอดจากด้านหลัง  พยายามปลอบใจเธอ  กลับยิ่งทำให้รู้สึกผิด  เธอควรจะสนใจแฟนตัวเองให้มากกว่ายายเด็กดื้อนั่น  ปล่อยให้อิซซี่ได้ทำตามใจเขาไป  อยากจะเล่นซ่อนหามากนักก็ช่างเขาปะไร

เธอก็แค่กลัวเขาจะโดนเดอะรีปเปอร์จับตัวและหายไปตลอดกาล

"ทำไมอาราเชลกับอาเบลล์ทำแบบนี้"  เธอพึมพำ  ยังทำใจไม่ได้  แม่ๆ ของอิซซาเบลไม่ปริปากบอกเธอว่าลูกสาวคนเดียวของพวกเขาหายไปอยู่ส่วนใดของโลก  นอกจากบอกใบ้ว่าให้เธอมาหาแถวๆ หอไอเฟล

"ฉันนึกว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน"

"ก็ใช่ไง  พวกเขาถึงขอร้องให้เธอหยุดพักก่อน  ปล่อยน้องมันไป  แค่ช่วงนี้เท่านั้น"

"ทำไมจะต้องทำขนาดนี้ด้วย  อิซซี่ไม่เคยอยู่คนเดียว  อย่าว่าแต่มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้เลย  เขาจะอยู่ได้ยังไง"

"เขาไม่ใช่เด็กแล้ว  ยี่สิบเอ็ดแล้วนะ  ถ้าฉันจำไม่ผิด"

"ก็เด็กอยู่ดีนั่นแหละ  เธออย่าทำเหมือนไม่รู้จักอิซซี่ได้ไหม"

ลิทซ์ถอนหายใจ  เหลือบตาขึ้นมองตาสีช็อกโกแลตที่จ้องเธออยู่อย่างโกรธๆ  "ก็เพราะรู้จักไง  ถึงได้บอกให้เธออยู่เฉยๆ  เดี๋ยวเขาก็กลับมาเองแหละ  ยายนั่นน่ะ  ไม่โง่หรอกนะ  แค่อกหักไม่ได้ทำให้สมองเลอะเลือนอะไรขนาดนั้นหรอก"

"เธอมันคนใจร้าย"

"ใช่  แล้วไงล่ะ  ใจร้ายแล้วทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ไม่ทราบ"

อมีเลียหน้าตึง  ถลึงตา  ยกมือเหมือนจะตีหัวอีกฝ่าย  แต่กลับลูบเรือนผมสีทองของผู้หญิงที่อุตส่าห์ลางานมาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอ  อันที่จริงลิทซ์ก็คงเป็นห่วงเจ้าเด็กบ้านั่นเหมือนเธอนี่แหละ  แค่พูดดีๆ แล้วมันไม่สะใจ 

มันไม่ใช่สไตล์หล่อน...

"แป๊บนะ  รุจโทรมา"  ลิทซ์พูดขึ้นก่อนอมีเลียจะทันได้พูดอะไร

"ว่าไงนะคะ  รุจทำแบบนั้นไม่ได้นะ"

อมีเลียมองหน้าแฟนสาวเมื่อได้ยินเสียงเหมือนลิทซ์จะอาละวาดใส่น้าสาวสุดที่รัก  รุจคงทำอะไรให้ไม่พอใจอีกแน่ๆ  แล้วมีอะไรที่ลิทซ์จะพอใจได้ง่ายๆ บ้างล่ะ 

"รุจตามใจไอ้เด็กนั่นมากไปแล้วนะคะ"  ลิทซ์ว่า  หน้าบึ้งกว่าเดิม  แต่ไม่ลืมขมุบขมิบปากขอโทษอมีเลียที่ทำเสียงดังรบกวน  จากนั้นก็หลบไปยืนคุยหน้าเตาผิงสไตล์วินเทจ  เอกลักษณ์ของโรงแรมนี้ที่เจ้าตัวเป็นเจ้าของ

พาเวลส์รวยเป็นบ้า  แต่ถ้าเทียบกันกับความวุ่นวายในครอบครัว  เธอขอเป็นชนชั้นกลางบนยอดพีรามิดแบบนี้ดีกว่า  อมีเลียคิดพลางลองกดโทรศัพท์หาตัวเด็กหายอีกครั้ง  ผลออกมาเหมือนเดิม  เบอร์โทรศัพท์เบอร์นี้คงถูกยกเลิกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  เฟซบุ๊ก  อินสตาแกรม  ไลน์  โซเชียลมีเดียทั้งหมดของอิซซาเบลหายลับไปพร้อมกับเจ้าตัว  เป็นเวลาหนึ่งปีมาแล้ว

สี่ปีกับความรักลุ่มๆ ดอนๆ  อีกสองปีกับความเสียใจที่ความรักนั้นผ่านพ้นไปแล้ว  เธอไม่แปลกใจถ้าอิซซี่จะไม่อยากคุยกับใครตอนนี้  แต่เธอก็อดน้อยใจไม่ได้  น้องควรจะนึกถึงเธอบ้าง  เรารู้จักกันมาตั้งแต่เกิด  เธอเห็นเจ้าเด็กตาสีฟ้าหัวทองนั่นมาตั้งแต่เขาเกิดเลยนะ  อิซซี่ไม่คิดบ้างหรือว่าเวลาที่เขาเสียใจ  ทุกข์ใจ  เธอก็ไม่ได้มีความสุขเลย  แอนเดรียก็เหมือนกัน

"รุจจะมาปารีสเหรอ  พาไอ้เด็กบ้านั่นมาด้วยเนี่ยนะ!" 

เสียงลิทซ์ดึงเธอกลับมาจากภวังค์อีกครั้ง  เธอมองใบหน้าแดงก่ำของแฟนสาวแล้วก็ได้แต่สงสัยว่า  รุจทำอะไรขัดใจหล่อนอีก  ท่าทางจะใหญ่ใช่เล่น  ถึงได้ดูเสียใจมากขนาดนี้  เธอรู้นะว่าลิทซ์รักรุจมาก  บางครั้งก็ดูมากเกินไประหว่างหลานกับน้าสาว  แต่ผู้หญิงแบบลิทซ์ซับซ้อนยิ่งกว่าเขาวงกตโปรเจ็กต์ที่เธอกับแอนเดรียร่วมกันทำให้กับสวนสนุกของบ้านกิลเบอร์กกับโรเจอร์เสียอีก  --  พูดถึงที่นั่น  ก็พานให้นึกถึงเจ้าเด็กเวรคนนั้นขึ้นมาอีกแล้ว

"ตั้งแต่มีลูกเอง  รุจก็ไม่สนใจฉันเลยนะ  ไม่รักฉันแล้วใช่ไหม"

ลูกงั้นเหรอ... อมีเลียมองหน้าลิทซ์  แปลกใจ  ทางนั้นก็หันมาสบตากับเธอพอดี  ปากก็พูดเสียงดังใส่โทรศัพท์  เสร็จแล้วก็หันมาปามันใส่โซฟา  ดีที่ไม่หย่อนลงไปในเตาผิง  คงระเบิดใส่หน้ากันบ้าง 

ขี้โมโหแต่ไม่โง่นะคะ

"เป็นอะไร"  อมีเลียถาม  หลังจากปล่อยให้อีกฝ่ายตั้งสติประมาณสิบนาที  ลิทซ์เงยหน้าขึ้นจากพรมราคาแพงบนพื้นห้อง  ทำหน้าตาเหมือนเบื่อโลกทั้งใบนี้  แล้วก็หันไปโยนท่อนฟืนใส่เตาผิงระบายอารมณ์  แต่จริงๆ คงอยากเผาอะไรทิ้งมากกว่า  ถ้าเป็นตอนอายุน้อยกว่านี้คงทำไปแล้วแน่ๆ

"รุจจะพาไอ้เด็กเวรนั่นมาเที่ยวปารีส  ที่อื่นมีก็ไม่ไป"

"ใครคือ  'ไอ้เด็กเวร'  แล้วใครคือ 'ลูก' ของรุจ  รุจมีลูกเมื่อไหร่"

"มีมาสิบสี่ปีละ"  ลิทซ์ตอบ  ไม่เต็มใจ 

อมีเลียกะพริบตาปริบๆ  เดินมานั่งลงข้างคนที่ตอนนี้คงอารมณ์เสียมากกว่าเธอ  ตาสีเทาชำเลืองมาหาเธอ  ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่  และทำสีหน้าปลงๆ เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้

"เมื่อสิบสีปีที่แล้วน่ะ  รุจไปช่วยให้ญาติมีลูกมา  บริจาคไข่ตัวเองให้เขาไปทำเด็กหลอดแก้ว  และตอนนี้เจ้าเด็กนั่นมันมาป่วนให้รุจรับมันเป็นลูก  ไม่สิ  รุจน่ะรับมันเป็นลูกมาตั้งแต่มันเกิดแล้วละ  น่าโมโหชะมัด"

"จริงดิ  อย่างกับนิยายแน่ะ"  แฝดพี่ย้อนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"อย่าว่าแต่เธอไม่เชื่อเลย  ฉันก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน"  ลิทซ์พูด  โยนฟืนอีกท่อนเข้าไปในเตา  มองเปลวไฟในนั้นพลางเอ่ยต่อ  "แต่ช่างเถอะ  รุจมีความสุขที่มีเจ้านั่นนะ  ฉันรู้สึก  ถึงในสายตาฉันมันจะน่ารำคาญก็เหอะ  จริงๆ แล้วรุจก็น่าจะมีอะไรของตัวเองบ้างเหมือนกันแหละ"

"พูดแบบนี้ทำใจได้จริงๆ แล้วหรือ"  อมีเลียถาม  เสียงเหมือนแซ็วกันมากกว่า  ลิทซ์จึงหันมามองเธอตาขวาง  แปลกที่เธอยิ้ม  รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่คนเดียวที่กำลังมีเรื่องคิดมากอยู่  "บางทีฉันก็คิดว่าเธอไม่ใช่แค่รักรุจอย่างเดียวนะ  เธอหลงรักเขาหัวปักหัวปำเลยแหละ"

"แล้วมันผิดมากไหม"  ลิทซ์ย้อน  รอยยิ้มผุดขึ้นมาเมื่ออมีเลียหรี่ตามองเธออย่างประเมิน  เธอหันไปเอาเหล็กเขี่ยกองไฟในเตาเล่น  "ตอนเด็กๆ ฉันไม่มีใครเลยนะ  ฉันมีแค่รุจคนเดียว  เขาเหมือนเป็นทุกอย่างของฉัน  ไม่สิ  เขาเป็นทุกอย่างของฉันเลยแหละ  แต่ตอนนี้ไอ้เด็กเวรเยลมาแย่งเขาไปแล้ว  แล้วฉันจะเหลืออะไร"

"ฉันล่ะ  ฉันเป็นหัวมันฝรั่งหรือไง"  อมีเลียพูด  ลิทซ์หันมามองเธอหน้ายุ่งๆ  แต่แล้วก็ยิ้มออกมา  เธอจึงดึงแขนอีกฝ่ายให้ล้มมาใส่ตัวเอง  แต่เพราะลิทซ์ตัวใหญ่กว่า  ก้นเธอจึงกระแทกพื้นและเกือบแบนตอนโดนนั่งทับ

"กระดูกเธอทิ่มฉัน  เอ็ม"

"อย่ามาพูด  เธอทำฉันหลังเกือบหัก  ยายเบื้อก  ลุกออกไปเลย!"

"ใครเป็นคนดึงฉันมาไม่ทราบ  ฉันอยากนั่งทับเธอตายแหละ"

"งั้นก็ลุกไปสิ"

"ไม่"  ลิทซ์ตอบ  เหลียวมามองเจ้าของตักที่เธอร่วงมานั่งทับพอดิบพอดี  อมีเลียทำหน้าไม่ชอบใจ  แต่ไม่เคยปฏิเสธจูบของเธอสักครั้ง

"เธอรู้ไหมว่า  ปารีสเป็นมหานครแห่งความรัก"  เธอถาม  พลางลูบใบหูของอีกฝ่ายที่ตอนนี้คงยินดีให้เธอนั่งบนตักไปอีกนาน  ถ้าจะมองเธอด้วยสายตาแบบนี้  "ฉันว่าอิซซี่คงเสียสติไปแล้วที่มาอยู่ที่นี่แทนที่จะไปโรม  บวชชีในโบสถ์สักแห่งที่นั่น  โรมมีโบสถ์เยอะมาก  เธอต้องไม่เชื่อแน่ว่ามันมีมากเท่าไหร่"

"อิซซี่บวชไม่ได้หรอก"  อมีเลียพูด  แตะปลายจมูกบนลำคอลิทซ์ที่เอนศีรษะเปิดทางให้อย่างชื่นชอบ  เนื้อตัวอุ่นๆ กับกลิ่นหอมของผู้หญิงคนนี้ช่วยให้สมองเธอผ่อนคลายได้อย่างมหัศจรรย์ 

แต่อาจเป็นเพราะเธอรัก...

"แหงล่ะ  ยายนั่นมันคนบาป" 

"บาปที่ทิ้งเธอไปสินะ"

"ฉันก็บาปด้วย  เพราะฉันเป็นคนชักนำเขาเข้ามา"  ลิทซ์ว่า  ยอมรับความผิดนั้นอย่างเต็มใจ  "ถ้ายายนั่นบวชจริงๆ  คงน่าเสียดาย"

"ไม่หรอก  อิซซี่ไม่ได้ขี้แพ้แบบนั้น"  อมีเลียพูด  จูบหว่างอกลิทซ์ขณะที่มือเจ้าของมันลูบศีรษะด้านหลังของเธอ  แสดงความพอใจกับการถูกสัมผัสแบบนี้  เธอปลดกระดุมเสื้อนอนของลิทซ์ออกทีละเม็ด  ริมฝีปากร่นต่ำลงไปจนได้ยินเสียงอีกฝ่ายหายใจขัด  --  วัตถุไวไฟของแท้...

"นักบวชไม่ได้ขี้แพ้สักหน่อย  ไม่ใช่ทุกคน"

"ฉันรู้น่า"

"นี่  เรามาตามหาคนหายไม่ใช่เหรอ"  ลิทซ์เตือน  ตามองอมีเลียจูบเนินอกของเธอ  พลางขยับช่วยให้มือซนๆ ปลดตะขอเสื้อชั้นในออกจนได้

"ใช่  แต่ตอนนี้ฉันต้องเติมพลังงานก่อน"

"ด้วยการกินนมฉันเนี่ยนะ"

"ไม่ได้?"

"ทำไมจะไม่ได้"

อมีเลียยิ้มกับคำตอบ  มือปล่อยบราเซียร์สีดำของลิทซ์ให้ร่วงลง  เหลือเพียงเสื้อนอนตัวเดียว  มันถูกปลดกระดุมจนหมดทุกเม็ด  เธอช้อนตามองขออนุญาตเป็นครั้งสุดท้าย  ลิทซ์ใช้การกัดริมฝีปากล่างแทนคำตอบ  ปลายนิ้วกดลงบนกะโหลกของเธอระหว่างแอ่นตัวให้เธอเชยชิมเรือนร่างดุจสวรรค์ประทานลงมา

"เธอจะใช้ฉันทำให้เธอลืมว่า  เธอโกรธรุจมากแค่ไหน  ใช่ไหม"  เธอกระซิบถามแทรกเสียงครางพอใจของแฟนสาวที่โยกสะโพกอยู่บนตักเธอราวกับลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่หงุดหงิดอะไรอยู่

"เธอก็กำลังใช้ฉันอยู่เหมือนกัน..."  ลิทซ์ตอบ  เสียงแหบ  ดึงกางเกงชั้นในของตนออกจากเรียวขาด้วยรำคาญมันเต็มที  เธอร้องเล็กน้อยตอนนิ้วของอมีเลียแทรกเข้าไปในแก่นกลางซึ่งชุ่มฉ่ำต้อนรับกันอย่างดี

"เธอกำลังหงุดหงิดที่หาตัวยายเด็กปีศาจนั่นไม่เจอ"

"เงียบเถอะ  หรือครางก็พอ  ฉันอยากฟังเสียงเธอคราง"

"งั้น... งั้นก็อีกสิ  อีก... เอ็ม  แรงหน่อยได้ไหม!"

อมีเลียไม่จำเป็นต้องได้ยินคำสั่งที่สอง  เธอก็พร้อมจะทำตามคำขอของแฟนสาวอย่างเต็มใจ  ลิทซ์ชอบเรื่องแบบนี้  แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็คงชอบให้แฟนเอาอกเอาใจหล่อนให้ถึงใจ  และแฟนเธอก็สวยจะตายชัก

"นอนลง  ถึงตาเธอบ้างแล้ว"  ลิทซ์พูด  เสียงหอบยังปนมาให้ได้ยิน 

อมีเลียทำตามอย่างยินดี  เธอหลับตาลง  มือขยุ้มเส้นผมสีทองของผู้หญิงตรงหว่างขา  สะโพกเธอแอ่นรับการดูแลอย่างดีจากผู้มีประสบการณ์มากกว่า  เรียวลิ้น  เรียวนิ้วของยายตัวแสบทำให้เธอลืมทุกอย่างไปหมด 

"เวลาเธอเครียดแบบนี้  ว่าง่ายดีนะ"  ลิทซ์กระซิบ  แววตากระหยิ่มยิ้มย่องขณะมองคนใต้ร่าง  อมีเลียคว้าคอเธอลงไปจูบ  สอดลิ้นลึกเข้ามาอย่างไม่สนใจรสชาติทะแม่งๆ จากปากของเธอ  ขณะเดียวกันนิ้วเธอก็แทรกลึกเข้าไปในห้องลับ  ขยับเข้าออกเป็นจังหวะที่น่าพอใจจนสะโพกบางพลิ้วตามราวกับเราเต้นรำด้วยกัน  อมีเลียกัดปากเธอแรงตอนไปถึงจุดหมาย

ให้ตายเถอะ  คงได้เลือดแล้วแน่ๆ!

"ยัง  อีกนิด"  อมีเลียกระซิบขอ  ต้องการยกที่สาม  ลิทซ์ไม่รังเกียจจะมอบให้เธอ  นิ้วโป้งไล้วนภายนอก  กลางกับนางเคลื่อนไหวอยู่ภายใน  เธอหวีดร้องสุดตัวตอนถึงสวรรค์  และสะอื้นเฮือกตอนนางฟ้าชักมือออกไป

"อารมณ์รุนแรง"  ลิทซ์แซว  จูบริมฝีปากที่ยังส่งเสียงหอบเหนื่อย  อมีเลียจูบเธอกลับ  ลูบไล้แผ่นหลังเธออย่างปรารถนา  "ดีขึ้นไหม"

"อืม  ดี  ดีมาก"  อมีเลียตอบ  หลับตาพริ้มตอนลิทซ์คลอเคลียจมูกกับแก้มเธอ  และจูบปลายคาง  "เราคบกันเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า  ลิทซ์  เพราะเราเข้ากันได้หรือไง"

"มีส่วน  แต่เพราะฉันชอบเห็นเธอทำหน้ามีความสุขด้วยแหละ"

"แล้วปกติ  ฉันดูไม่มีความสุขหรือไง"

"ก็มีแหละ  แต่ฉันอยากเป็นสาเหตุให้เธอมีความสุขไง  ยายบื้อ"

"ปากดีนักนะ"

ลิทซ์ยิ้มรับคำต่อว่า  เพราะอมีเลียผงกศีรษะขึ้นมาจูบเธอ  ปล่อยให้เธอจูบเนื้อตัวอุ่นๆ ของเจ้าตัวอย่างไม่ร้องห้าม  ท่าทางชอบเสียด้วยซ้ำ

"เธอเคยคิดอยากให้อิซซี่ทำแบบนี้ให้หรือเปล่า"

"จำเป็นต้องตอบไหม"  อมีเลียย้อน  ลูบไล้ทรวงอกของคนที่นั่งทับบนตัวเธออย่างไม่กลัวเธอจะหนักบ้างเลย  "อยากให้ฉันอิจฉาเธอหรือไง"

"แค่จะบอกว่า  อย่างยายนั่นน่ะ  บวชไม่ได้หรอก  ลงแดงตายแน่"

"เธอเองก็ไม่ได้เหมือนกัน  อย่าไปว่าน้อง"

ลิทซ์ยิ้มโน้มตัวลงมาให้อีกฝ่ายจับต้องเนื้อตัวเธอให้ถนัดมือ  "ฉันเคยยั่วรุจนะ  รู้ไหม"

"บ้า  นั่นน้าสาวเธอนะ"

"คนละสายเลือด"

อมีเลียทำหน้าตารับไม่ได้  แต่ยังอยากรู้  "แล้วไง  แล้วรุจทำไง"

"จะทำอะไร  ก็ผลักฉันออกน่ะสิ"  ลิทซ์ตอบ  ไม่รู้สึกผิด  "จริงๆ เขาก็เกือบหลุดเหมือนกันแหละ  ฉันแก้ผ้าให้เขาดูขนาดนั้น  และเขาเป็นท็อป  ก็เหมือนผู้ชายแหละ  เขาเคลิ้มเหมือนกันนะตอนฉันไปยืนเบียดเขาน่ะ  แต่เขาคงนึกได้ก่อนว่าฉันเป็นหลานเลยผลักฉันออก  เขาด่าฉันแรงมาก  ทำเอาฉันเข้าหน้าไม่ติดเป็นปีๆ  นึกว่าเขาจะไม่พูดด้วยแล้วชาตินี้  แล้ววันเกิดฉัน  เขาก็เอาของขวัญมาให้  ฉันนี่ร้องไห้เลยนะ  ฉันกอดเขาและสัญญาว่าจะไม่ทำบ้าๆ แบบนั้นอีกแล้ว  เขาก็ให้อภัยฉัน  เราก็กลับมาเป็นน้าหลานกัน"

"พระเจ้า  เธอนี่มันคนบาปจริงๆ"  อมีเลียพูด  ตกใจ

"ตอนนั้นฉันอายุสิบหกนะ  มันก็ต้องผิดพลาดกันบ้างสิ"  ลิทซ์เถียง  ทั้งที่ไม่น่าจะเถียงขึ้น  "และก็เขาอีกนั่นแหละ  ที่ทำให้ฉันเป็นเด็กใจแตก"

"ได้ไง  เขาไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย"

"ก็เพราะเขาไม่ทำไง  เพราะเขาไม่ทำ  แถมยังไม่คุยกับฉันด้วย  ฉันอยู่คนเดียวในบ้านหลังเบ้อเร่อในนิวยอร์ก  เธอจะให้ฉันทำอะไร  นอกจากไปหาคนอื่นที่สนใจฉัน"

"นั่นมันข้ออ้างชัดๆ  เธอเละเทะเพราะตัวเธอเองต่างหาก"

"ใช่  แล้วยังไงล่ะ  เพราะน้องเธอด้วยอีกคนที่ทำให้ฉันยิ่งเละ"

"อิซซี่น่ะนะ"  อมีเลียถาม  เสียงดุ  ต่างจากมือที่ลูบศีรษะสีทองของคนที่มานอนซบตัวเธออย่างกับลูกแมวตัวยักษ์  "อิซซี่ทำอะไร..."

"ทิ้งฉันไงล่ะ  จะทำอะไร  ใครๆ ก็ทิ้งฉันทั้งนั้นแหละ  ปากก็ชมว่าฉันสวย  เซ็กซี่  น่ารัก  เรียนเก่ง  ดูดีทุกอย่าง  บอกว่ารักฉันอย่างนั้นอย่างนี้  แต่สุดท้ายก็หายหัวกันหมด  ฉันมันคนถูกสาปแท้ๆ"

"เธอก็เลยสาปอิซซี่ด้วยหรือเปล่า"

"งั้นมั้ง"  ลิทซ์ตอบ  ถอนหายใจผ่อนคลายขณะอมีเลียดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเราทั้งคู่  "เธอจะทิ้งฉันไปด้วยไหม  เอ็ม  บอกกันก่อนก็ได้นะ  ฉันจะได้ทำใจ"

"อย่าพูดบ้าๆ น่า  นอนซะ"

"ฉันรักเธอนะ  อมีเลีย"

อมีเลียยิ้มรับ  สบตากับดวงตาสีเทา  เธอรักผู้หญิงคนนี้  ผู้หญิงร้ายๆ ที่แทบไม่มีความดีอะไรเลย  นอกจากสวยมาก  รวยมาก  ทำงานเก่ง

และมันช่วยได้จริงๆ

เพราะสวย  เพราะน่ารัก  เพราะเซ็กซี่  เพราะดูดีไปหมดทุกอย่าง  ความผิดบาปเหล่านั้นจึงเบาบางลงอย่างไม่น่าเชื่อ  เธอก็คงเป็นพวกคนโง่เหมือนพวกผู้ชายบางคนที่ชอบผู้หญิงแบบนี้ละมัง

ไม่หรอก  เพราะลิทซ์รักเธอด้วยต่างหากล่ะ

"ฉันก็รักเธอ  ยายคนนิสัยไม่ดี"  เธอพูด  หน้านิ่ง  แต่ลิทซ์ก็ยังยิ้ม  และเข้ามาจูบริมฝีปากเธออย่างน่ารัก  แล้วจะไม่ให้รักได้ยังไง

"ถ้าเธอรักฉัน  ช่วยทำอะไรให้อย่างได้ไหม  เอ็ม"

"อะไร"

"ฆ่าไอ้เด็กเยลให้ที"  ลิทซ์พูด  หน้าตาขึงขัง  อมีเลียขมวดคิ้วฉับ  ยกมือขึ้นเขกศีรษะยายแม่มดเพี้ยนไปหนึ่งทีอย่างไม่เบาแรง

"ฉันไม่ฆ่าคน  ยายบ้า  และถ้าฉันจะทำ  คนแรกที่ฉันจะฆ่า  ก็เธอนี่แหละ"  เธอว่า  ลิทซ์โอดครวญงอแง  แต่สุดท้ายก็นอนกอดเธอแน่นเป็นเด็กขาดความอบอุ่นเหมือนเดิม     


......................


ได้ฤกษ์มาสักที  กับภาคสองของเรื่องนี้

ภาคนี้จะเป็นช่วงก่อนหน้าเรื่อง Pieces of you ของ อิซซี่กับเยล นะคะ  เป็นช่วงที่อิซซี่หายไปจากแก๊งค่ะ 

มาดูกันว่า  แฝดแมคคอลลี่ จะทำยังไงกับการหายตัวไปของน้องสาวสุดที่รักค่ะ   :21: :61: :02: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

08 กุมภาพันธ์ 2018 เวลา 11:12:24
กลับมาเม้นได้แล้ว มาทันอ่านแฝดมหาภัยด้วย
แสดงความคิดเห็น