web stats

ข่าว

 


ทฤษฎีความรัก ตอนที่ 5

โพสต์โดย: เด็กนรก วันที่: 04 กุมภาพันธ์ 2018 เวลา 07:42:37 อ่าน: 68



แคลพายาหยีมากับตัวเองด้วย โชคดีที่แม่ของเหนือกับเหนือไม่ได้ถือสาในความเป็นเด็กของยาหยีเพราะทันทีที่ยาหยีมาถึงหล่อนไม่ได้ทำตามที่ตกลงไว้ หล่อนแผลงฤทธิ์เต็มที่ทั้งเชิดใส่ทุกคน แถมยังทำอวดดี พูดจาไม่ดีแม้แต่กับแม่ของเหนือ ดีที่ท่านใจดีและเหมือนจะชอบยาหยีด้วย แต่สิ่งที่ทำให้แปลกใจคือ แม่ของเหนือมีวิธีรับมือกับยาหยีได้อย่างประหลาด ท่านลงไปซื้อขนมมาแล้วหลอกล่อให้ยาหยีกินแถมยังทนคำพูดคำจาท่าทางอวดดีของยาหยีได้ จนตอนนี้ยาหยีดูสงบเสงี่ยมขึ้นจากตอนแรกเยอะ

ส่วนเหนือก็หน้าตึงคล้ายไม่พอใจเพราะโดนยาหยีด่าว่าเสือกตอนที่ถามว่ายาหยีเป็นอะไร

"เธอจะกลับไปอยู่บ้านเหรอ?" แคลถามเหนือ เหนือส่งยิ้มให้เธอ

"ค่ะ พอได้อยู่ในจุดที่เฉียดความตายแล้วฉันถึงได้รู้ว่าฉันต้องการความสุขของพ่อแม่มากกว่าความทุกข์ของตัวเอง ฉันคิดถึงเธอด้วยนะ ฉันอยากจะขอโทษเธอ.."

พอได้ฟังคำตอบของอีกคน แคลก็ต้องทำใจยอมรับสภาพ ใช่แล้ว...เธอไม่มีทางได้เป็นคนที่เหนือรักเพราะงั้นเหนือจึงต้องขอโทษเธอซ้ำๆ เรื่อยๆ แบบนี้

"ค่ะ ฉันรับมันไว้เพราะฉันรู้ว่าเราบังคับจิตใจกันไม่ได้" แคลตอบรับ ก่อนจะมองมือของเหนือที่เธอจับอยู่ เธอจะดึงออกแต่เหนือกลับจับไว้ เราสบตากันและเหนือก็ยิ้มให้เธอ..แคลยิ้มเข้าใจเหนือ เธอรู้ว่าเหนือรู้สึกกับเธอมากกว่าเพื่อนแต่มันไต่เต้าไปถึงคำว่าแฟนไม่ได้เพราะเหนือมีคนที่เหนือรักอยู่ เธอดีใจแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ อย่างน้อยคนที่เย็นชาแบบเหนือก็ยังรู้สึกกับเธอ..หากเธอดันทุรังต่อไปแม้แต่คำว่าเพื่อนก็คงไม่เหลือ ดังนั้นเธอก็จะยอมรับไว้ โอบกอดสถานะนี้ไว้อย่างเต็มใจ เหนือมีค่าสำหรับเธอไม่ว่าสถานะไหนเธอก็ดีใจ

 

"ก็น่ารักดีนี่น่าหนูแคล ดีซะอีกที่มีน้องสาวแบบนี้" ดาว แม่ของเหนือพูดขึ้นพลางมองยาหยีที่ยกน้ำผลไม้มาดื่ม

"น่ารักเหรอคะ หน้าตานี่ยอมรับเลยค่ะ แต่นิสัยนี่ออกจะ..." แคลว่าก่อนจะเงียบเพราะอึ้งที่แม่ของเหนือดึงยาหยีเข้ามาหาพลางเช็ดปากให้ ถึงยาหยีจะมีท่าทีเหมือนไม่พอใจแต่ก็ยอมให้แม่ของเหนือทำ "คุณป้าดูเหมือนจะรับมือกับยาหยีได้ดีจังเลยค่ะ"

"การรับมือกับเด็กดื้อน่ะไม่ได้แค่ต้องสั่งต้องดุต้องตีหรอกนะ กับบางคนถ้าใช้ไม้แข็งแล้วเรื่องจะยาว เด็กจะเก็บไปคิดเล็กคิดน้อยจนต่อต้านเอา แต่ก่อนเหนือก็นิสัยแบบนี้แหละ จอมอหังการของบ้านเลย"

"จริงเหรอคะ?" แคลร้องถามด้วยความตกใจพร้อมกับเหลือบมองเหนือ เหนือส่ายหน้า

"ฉันว่าฉันไม่ดื้อเพราะฉันจำไม่ได้" เหนือบอกแคล

"คนดื้อไม่ยอมรับตัวเองว่าดื้อหรอก" ดาวว่าลูกสาว เหนือย่นจมูกใส่แม่ก่อนจะมองค้อนยาหยีที่ว่าตัวเองก่อนหน้านี้ ซึ่งยาหยีก็มองสู้กลับมาแต่ก็หลบสายตาในที่สุด

เหนือรู้สึกได้ว่ายาหยีหวงแคล..จากที่แคลบอกมาดูเหมือนยาหยีจะมีปัญหาที่คล้ายอมยิ้มคนที่ตัวเองรัก แต่หนักกว่าเพราะความทรงจำบิดเบือนและเข้าใจว่าตัวเองเป็นเด็ก เหนือไม่รู้หรอกนะว่ายาหยีเจออะไรมากแต่ก็คงเจอมาหนักเหมือนกัน

"แล้วตอนนั้นคุณป้าจัดการเหนือยังไง"

"ป้าไม่ได้จัดการ แต่ป้ายอมต่างหาก" ดาวบอก "เหนือเป็นเด็กที่มีความมั่นใจในความคิดของตัวเอง เอาตัวเองเป็นใหญ่ สอนแบบรุนแรงไปก็รังแต่จะโดนต่อต้านกลับมา เราต้องประณีประนอม ยอมเค้าแล้วพยายามพูดดีๆ ให้เค้าเข้าใจในสิ่งที่เราต้องการ หากเค้าทำไม่ดีก็ค่อยๆ บอกเค้าว่ามันไม่ดียังไง อีกอย่างต้องถึงเนื้อถึงตัวด้วยเพราะคนมั่นใจในตัวเองมักจะชอบเว้นระยะห่างไปแต่ก็มาคิดเล็กคิดน้อยทีหลังว่าคนอื่นไม่รัก ไม่เข้าหาทั้งที่มันเป็นเพราะระยะห่างนั้น"

"แบบนี้เหมือนเราเป็นรองเลยนะคะ เหมือนเราเป็นฝ่ายเดียวที่พยายาม"

"ถ้าเพื่อให้คนที่เรารักดีขึ้น เราก็ต้องทำนะ..เรื่องแบบนี้มันต้องใช้หัวใจ ถึงการกระทำดูเหมือนเราจะแพ้ แต่ผลลัพท์เราชนะนะ ดูเหนือสิ"

"หนูไม่ได้ดื้อ" เหนือตอบกลับมาไม่ยอมแม่ ดาวยักคิ้วให้แคลพร้อมกับยักหน้าไปทางเหนือ ราวกับจะบอกแคลว่าเห็นไหม เป็นอย่างที่พูดเลย แคลพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะมองยาหยีที่ตอนนี้กลายเป็นแมวน้อยนอนหนุนตักแม่ของเหนือพลางให้ลูบหัวอีกด้วย

"คุณป้าชอบเด็กเหรอคะ" แคลถาม

"ก็ไม่ได้เกลียด ป้าน่ะพอเห็นเด็กดื้อๆ แล้วรู้สึกท้าทายน่ะ  ทำให้คิดถึงเหนือขึ้นมา"

"ไม่เห็นเหมือนกันสักหน่อย / ไม่เหมือนเลยสักนิด" ยาหยีและเหนือพูดพร้อมกันแล้วยาหยีก็สะบัดหน้าใส่เหนือ

แคลเพิ่งมองว่ายาหยีน่ารักก็คราวนี้..เหมือนแมวที่หยิ่งแต่ก็ชอบให้คนเข้าหา บางทีก็เอาแต่ใจแต่ก็เรียกร้องความสนใจเช่นกัน ยิ่งตอนนี้ยาหยีกำลังออดอ้อนแม่ของเหนือด้วยท่าทีที่หยิ่งของหล่อนมันก็ยิ่งน่ารัก

เธอมองหน้าแม่ของเหนือที่ยิ้มหัวเราะพลางมองยาหยีด้วยสายตาเอ็นดู...รู้สึกดีใจที่ยาหยีทำให้แม่ของเหนือยิ้มได้เพราะแม่ของเหนือเครียดเรื่องของเหนือมาหลายวัน หากท่านมีความสุขสักนิดเพราะยาหยีทำให้คิดถึงเหนือตอนเด็ก เธอว่ามันก็เป็นเรื่องที่ดี

 

"ไม่อยากนั่งกินข้าวคนเดียว พี่พาไปกินที่ภัตตาคารหน่อย" ยาหยีพูดในระหว่างที่นั่งรถกลับ แคลเหลือบมองยาหยีเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองด้านหน้า

บางทีเธออาจต้องสั่งสอนตามอย่างที่แม่ของเหนือบอก

"จะเป็นไปได้ไหมที่เธอจะกินอาหารฝีมือพี่น่ะ" แคลพูดออกไป ยาหยีมองหน้าแคลเหมือนแคลพูดอะไรผิดไป

"ฝีมือพี่ ไม่น่ากิน!"

"ช่วยพูดอะไรถนอมน้ำใจกันหน่อยเถอะค่ะ คุณน้อง!"

"แล้วพี่ทำอะไรเป็นนอกจากแกง ผัดและเมนูไข่บ้างล่ะ?"

"อะ เออ..ก็เมนูพื้นฐานที่พี่ทำมีประโยชน์ต่อร่างกายมากเลยนะ เธอเป็นเด็กควรจะกินอาหารแบบเดียวกันกับพี่ กินแต่ของที่เธอสั่งแบบเอาแต่ใจมันราคาแพงแถมบางอย่างก็ไร้ประโยชน์" แคลหาเหตุผล

"พี่เหมือนหาข้ออ้าง"

"นี่ไม่ใช่คำพูดที่เด็กอายุสิบขวบจะพูดกับพี่สาวเลยนะ"

"แค่เพราะฉันฉลาดแล้วพี่โง่น่ะเหรอ เด็กสิบขวบเค้าก็พูดกันแบบนี้แหละ ฉันแปลกใจนะที่พี่เป็นหมอทั้งที่ฉลาดน้อยแบบนี้"

"อ่อจ้า" แคลรับคำประชดพร้อมกับพยายามทำใจเย็น "เรามาทำอาหารด้วยกันไหมล่ะ" แคลชักชวนยาหยี

"ไม่"

"รีบปฏิเสธเร็วไปแล้วนะเธอ" แคลว่า "ลองหน่อย ช่วยกันทำเธอจะได้มีอะไรทำด้วย ถ้าไม่อร่อยก็ค่อยสั่งมากินก็ได้นิ"

"แบบนั้นน่าเสียดาย" ยาหยีว่า แคลนึกแปลกใจที่ยาหยีเข้าใจคำว่าเสียดายด้วย

"พี่ก็กินของที่ทำ เธอก็กินอาหารที่สั่งมาไง แบบนี้เราก็ไม่เสียอะไรเลยนิ" แคลหาทางต่อ ก่อนจะยิ้มใจดีให้ยาหยี "นะคะเด็กดี น้องจะได้ไม่เหงาด้วยไง"

"อะ เอิ่ม..จะยอมทำด้วยก็ได้ แต่ให้รู้ไว้เลยนะ ถึงจะใช้มารยาอย่างที่คุณป้าสอนมา ฉันก็ไม่ยอมให้พี่มาชักจูงฉันง่ายๆ เหมือนยัยเหนืออะไรนั่นที่แพ้กับวิธีรับมือแบบนี้หรอกนะ ฉันฉลาด" ยาหยีพูดอย่างมั่นใจ

แคลเม้มปากข่มอารมณ์ แต่เพราะเธอเป็นคนรักษาสมดุลอารมณ์ตัวเองเก่งอยู่แล้วจึงไม่มีปัญหา "จ๊ะ น้องฉลาด พี่รู้ได้เลยแค่ฟังก็รู้ทันทีว่าน้องของพี่ฉลาดมาก"

"เสียงสองอย่ามา!" ยัยเด็กหัวสูงว่า

"จ้า.." แคลตอบรับลากเสียงยาว พร้อมกับเลี้ยวรถเข้าห้างเพื่อซื้ออาหารสด

ระหว่างที่ซื้อของยาหยีก็ทำท่าทีรังเกียจคนที่เดินไปมาใกล้ตัวเอง ราวกับรังเกียจคนอื่นทุกคนนอกจากแคล แถมสายตาท่าทางของหล่อนนี่จัดเต็มมากจนแคลต้องคอยขอโทษคนที่โดนท่าทีนั้นของยาหยีจนแทบจะเดินเข้ามาด่า บางคนถึงกับสบถแล้วทำท่าทางไม่พอใจสุดขีด แคลเลยให้ยาหยีมาเข็นรถอย่างน้อยก็มีรถเข็นบังและมีระยะความกว้างของรถที่กันไม่ให้เข้าใกล้คนอื่นได้ แม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม

"ถ้ามีปัญหากับการมองคนอื่น ก็ไม่ต้องมอง มองพี่ก็พอ"

"มองพี่ก็หงุดหงิดกว่าเดิม พามาเดินห้างต๊อกต๋อย ของกินก็ไม่น่าซื้อ ราคาก็ต่ำเตี้ย.."

"อย่าใช้คำพูดแบบนั้นสิ" แคลบอกแขนก็โอบไหล่ของยาหยี ยาหยีขืนตัวแต่สุดท้ายก็ยอมให้แคลโอบ "พูดดีๆ แล้วก็ช่วยกันเลือกของดีกว่านะ ไม่ต้องสนใจคนอื่นที่จะเข้ามาใกล้หรอก"

"จะให้ไม่สนได้ไงคนพวกนั้น.."

"ก็คนเหมือนกัน ปกติเธอไม่ค่อยได้ซื้อของเองใช่ไหม?"

"คุณพ่อคุณแม่ไม่ให้ซื้อของเองหรอก ต้องการอะไรก็ให้คนไปซื้อมาหลายๆ อย่างแล้วเลือกเอา" ยาหยีบอกเล่าเสียงเศร้าคล้ายคิดถึงคนที่กำลังพูดถึง แคลเข้าใจแล้วว่าทำไมยาหยีถึงได้เป็นคนแบบนี้จะว่าไปพ่อแม่เธอก็ไม่ต่างกันเพียงแต่ไม่มากเท่าพ่อแม่ของยาหยีที่เลี้ยงลูกอย่างเจ้าหญิง

"งั้นตอนนี้มาอยู่กับพี่ก็ต้องเปลี่ยนสักหน่อยนะคะเด็กดี" แคลพูดมือก็ลูบผมของยาหยี ยาหยีทำหน้าตึงแต่ก็เริ่มอมยิ้มคล้ายชอบที่แคลพูดดีเอาใจใส่ตัวเอง แคลยิ้มพอใจ..

ดูเหมือนแม่ของเหนือจะให้ทฤษฎีที่ดีในการปราบเด็กดื้อมา มันช่างล้ำค่ายิ่งนักแต่ไม่รู้ว่าทฤษฎีมันจะตายตัวไหม เธอคงต้องลองพิสูจน์ดู

"ผักราคาถูกก็ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่ดีอย่างที่เราคิดนะ เพราะวางขายต่างที่ราคาเลยต่างกันแค่นั้นเอง"

"จะจริงเหรอ?" ยาหยีเงยหน้าถาม แคลยิ้มแล้วพยักหน้า ยาหยีหน้าแดงพลางหันหน้าหนีไป

"จริงสิ ที่เธอไม่รู้เพราะไม่เคยได้มาซื้อใช่ไหมล่ะ" แคลว่า ยาหยีนิ่งสักพักคล้ายไม่อยากยอมรับแต่ก็พยักหน้าในที่สุด "เราไปเลือกผัก เลือกเนื้อสดดีกว่า พี่ว่าจะไปหาซื้อหมอนข้างด้วยนะ"

"หมอนข้างเหรอ ซื้อไปทำไม?" ยาหยีขมวดคิ้วถาม แคลลูบหัวยาหยี

"ก็เอามาให้เธอคั้นกลางระหว่างเราบนที่นอนไงยัยตัวแสบ ต่อไปจะได้ไม่ต้องเอาผ้าห่มผ้านวมมากั้น เธอจะได้ห่มผ้าได้อย่างสบายใจ"

ยาหยีมองแคล...ไม่คิดว่าแคลจะใส่ใจตัวเอง

"งั้นเปลี่ยนได้ไหม?"

"เปลี่ยนอะไรคะ?"

"ขอเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่แทน" ยาหยีร้องขออย่างตื่นเต้น

"ขอพี่เพราะๆ สิ" แคลต่อรอง "พี่ขา ซื้อตุ๊กตาหมีให้หนูหน่อยค่ะ"

"ฝัน!"

"พี่ฝันก็ได้ งั้นก็ไปเลือกหมอนข้างแค่นั้นหรือจะไม่ซื้อเลยดีนะ" แคลว่าพลางทำท่าล่อเหยื่อหยอกให้อีกคนอยาก

"ไม่ได้นะ!" ยาหยีร้องเสียงหลง มือเกาะแขนแคลแล้วเริ่มรบเร้า "ซื้อนะ ซื้อหมีให้เถอะ ฉันไม่ได้เอาบัตรมาอ่ะ"

"สวรรค์คงเข้าข้างพี่ที่เธอลืมบัตรคนรวยวงเงินไม่จำกัดอะไรนั่น ตอนนี้จะเอายังไงจะขอร้องพี่อย่างเด็กน่ารักๆ ได้ไหม?" แคลถาม แต่แล้วใจแคลก็แทบจะหยุดเต้นเพราะสายตาออดอ้อนของยาหยีที่ส่งมาให้

"พี่...เอาหมีให้หนูเถอะนะ หนูอยากได้ นะคะพี่แคลขา"

".." แคลพูดไม่ออก ตาจ้องใบหน้าหมวยหวาน ดวงตาสวยของอีกคน ที่สำคัญ...อีกคนเรียกเธอว่า พี่แคล เรียกเธอแบบนี้มันแปลกไปหน่อยนะ

"นะคะ พี่ขา พี่แคล"

"อ่ะ อือ ค่ะ" แคลรับคำ

"ไม่คืนคำนะ"

"ค่ะ ไม่คืนคำแน่นอน" พอแคลตอบรับไปแบบนั้น ยาหยีที่ทำตัวออดอ้อนก็ยืดอกพร้อมกับยิ้มเหยียด

"แค่นี้ก็จบ ทำเป็นฉลาดจะมาหลอกล่อฉัน พี่น่ะไม่ฉลาดเท่าฉันหรอก"

"..." แคลอ้าปากค้างที่เจอมุกนี้ "พี่เชื่อเลย! ไม่รู้ว่าสวรรค์ชั้นฟ้าใดประทานสมองใส่กะหม่อมของเธอ ร้ายกาจจริงๆ"

"น่าเสียใจที่พี่ไม่ฉลาดเหมือนฉัน"

"พี่คิดสวนทางเลยล่ะ" แคลว่า แต่ถึงแม้จะไม่พอใจก็อดมองว่ายาหยีน่ารักไม่ได้เมื่อยาหยีเข้ามาจับมือเธอเดินไปด้วยกัน..เด็กก็คือเด็ก

แคลมองยาหยีเลือกตุ๊กตาหมีแต่ดูเหมือนหล่อนจะไม่พอใจเพราะแต่ละตัวเวลาหล่อนดึงแรงๆ ขนก็หลุดออกมา จนแคลต้องห้ามเพราะมันเป็นเรื่องไม่เหมาะสมที่อยากจะทดสอบสินค้าแบบนี้

"ถ้าไม่พอใจก็ยังไม่ซื้อก็ได้นะยาหยี เอาไว้วัน.."

"เพราะมาที่ห้างกระจอกแบบนี้นี่แหละ หน้าตามันก็น่ารักแต่ทำไมคุณภาพไม่ดี" ยาหยีว่าแล้วทำหน้าเหมือนจะร้อง แคลดึงอีกคนออกมา

"อย่างอแงที่นี่ คนอื่นเริ่มมองกันแล้วนะ"

"ช่างสิ พวกที่สาระแนเป็นอาหาร ไม่เสือกสักครั้ง ไม่อยากรู้สักทีมันจะตายเหมือนไม่ได้กินข้าว ฉันไม่สน ฉันสนแค่น้องหมีมันไม่ดี"

"ใช้คำพูดคำจาไม่น่ารักเลยเด็กคนนี้" แคลว่าแล้วพยายามลากยาหยีออกมาจากโซนตุ๊กตา พอจ่ายเงินเรียบร้อย แคลก็เข็นรถเข็นเพื่อไปที่รถโดยที่พยายามปลอบใจคนใจน้อยที่งอนเธอ...เธอก็งงหน่อยๆ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมตุ๊กตาไม่ดีแล้วกลายเป็นเธอที่โดนงอน

"อย่าทำหน้าตึง งอนใส่พี่นะ พี่ไม่ผิดสักหน่อย" แคลว่าในระหว่างที่กำลังขนของขึ้นรถ และเธอก็ซื้อหมอนข้างมาแก้ขัดให้ยาหยีด้วย

"เชอะ!" ยาหยีกอดอกสบัดหน้าใส่เธอ แคลร้องหึหึ!ในคอ ก่อนจะปิดประตูหลังรถของตัวเอง แต่พอหันมามองยาหยี หล่อนก็ไม่ยืนอยู่ที่เดิมแล้ว แคลมองรอบๆ ตัวพอเห็นหลังของอีกคนไวๆ แคลก็กดรีโมทล๊อกประตูรถแล้วรีบก้าวฉับตามอีกคนไป

เป้าหมายของยาหยีดูเหมือนจะเป็นร้านสัตว์เลี้ยงที่ตั้งอยู่ชั้นเดียวกันกับที่จอดรถชั้นนี้

"ยาหยี อย่าเดินหายไปจากพี่แบบนี้สิ ยาหยี!" แคลเรียกยาหยี แต่อีกคนไม่สนใจเดินดุ่มๆ ไป พอแคลไปถึงตัวก็เห็นยาหยีเท้าแขนกับเข่ามองลูกแมวเปอร์เชียในกรงที่อยู่ในห้องกระจกของร้าน

"ซื้อนี่" ยาหยีหันมาสั่งแคลแล้วชี้นิ้วเข้าหาลูกแมวสีขาว

"จะเลี้ยงเหรอ?"

"ถ้าไม่ซื้อ ไม่ไปไหน จะงอนแบบนี้แหละ จะอยู่นี่จนวันตาย"

"ก็ดีนะ ร้านเค้าจะได้มียาหยีเฝ้าทรัพท์"

"พี่บ้า! ซื้อเลย ซื้อเจ้าหวานใจเลยนะ"

"หวานใจ? หวานใจไหน?" แคลถาม

"ก็แมวนี่ไง ชื่อหวานใจใช่ไหมล้า"

"อ่อ ตั้งชื่อเสร็จสรรพเลยด้วย" แคลร้องถามอย่างอึ้งๆ

"ไม่ได้ตั้งนะพี่ มันร้องบอก"

"เรอะ!" แคลร้องถามประชดเมื่อยาหยีบอกแบบนั้นเพราะเราทั้งคู่ยืนอยู่นอกร้าน มีกระจกกั้น เสียงของแมวไม่มีทางลอดออกมาได้ แล้วแคลก็จ้องยาหยีที่ทำปากจู๋ใส่แมวสีขาวที่มองมาหา แมวตัวน้อยเองก็สนใจเล่นกับยาหยีโดยการใส่เท้าหน้าปัดป้ายไปมาอยู่ด้านในไล่จับนิ้วของยาหยีที่โบกไปมาอยู่ด้านนอก

"หวานใจจ๋า ไปอยู่ด้วยกันนะ" ยาหยีพูด แคลยิ้มอ่อน

"ถ้าพี่ซื้อให้จะทำตามที่พี่ต้องการไหมล่ะ?" แคลถามเพราะมีแผนในใจ ยาหยีพยักหน้าหงึกๆ รัวๆ "ทุกอย่างเลยนะ"

"ทู๊กอย่างเลยค่า ถ้าได้หวานใจหนูไม่เหงาแน่ๆ จะไม่งอแงด้วย เอาหวานใจไปด้วยน้า นะคะพี่แคล" ยาหยีร้องขออีกครั้งพร้อมกับทำตาปริบๆ ใส่แคล แคลเชิดหน้าใส่แต่ยาหยีก็เข้ามาเกาะแขนแล้วถูไถแก้มไปมา "นะคะ นะคะพี่แคล"

"งั้นไปกัน รับหวานใจไปอยู่กับเราด้วย" แคลตอบรับ ยาหยียิ้มร่าแล้ววิ่งไปทางทางเข้าของร้าน

แคลยิ้มพลางเดินตามยาหยีไป เธอรู้สึกว่ายาหยีเองก็น่ารักเหมือนกัน..น่ารักทั้งๆ ที่เป็นยาหยีแบบนี้แหละ


Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น