web stats

ข่าว

 


AGENT K.(Trick or Treat) Vol.2 - บทที่ 2 Never Enough

โพสต์โดย: anhann วันที่: 10 พฤศจิกายน 2018 เวลา 22:43:26 อ่าน: 187



บทที่ 2 Never Enough





"หลอดลมขาด"  วาเลนเซียอ่านรายงานที่เดน่าส์เอามาส่งให้ด้วยตัวเอง  แล้วมองหน้าเจ้าของมัน  เดน่าส์ก็พยักหน้ารับ  พลางหันไปทางเคย์ที่ยืนกอดอกดูภาพสถานที่และผู้ตายบนโต๊ะส่องไฟ

"ไม่ได้ขาดใจตายในทันทีค่ะ"  แพทย์นิติเวชสาวเอ่ยเสริม  เคย์หันมามองเธอด้วยสายตาสนใจ  "มีอะไรสงสัยคะ  เอเจนท์"

"หมอพูดเหมือนตาเห็นเลยนะคะ"  เคย์ว่า  ยิ้มน้อยๆ  "แต่คนเป็นหมอก็ย่อมจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว  ใช่ไหมคะ"

เดน่าส์พยักหน้า  "ทางการแพทย์จะมีวิธีคำนวณอยู่ค่ะ  จะบอกได้คร่าวๆ ไม่ถึงกับตรงเป๊ะอย่างนั้นหรอก  แต่ฉันขอบอกว่านี่มันแทบไม่ต่างจากถูกแขวนคอประหารชีวิตเลยนะคะ"

"ถูกแขวนคอประหารชีวิตอย่างนั้นเหรอ"  เคย์พึมพำ  วาเลนเซียกับเดน่าส์มองเธอเหมือนอยากให้พูดต่อ  แต่เคย์ปฏิเสธ  "ไม่มีอะไรค่ะ  เชิญหมอพูดต่อเลยค่ะ"

"จบแล้วค่ะ  สาเหตุการเสียชีวิตมีแค่นั้น"  เดน่าส์บอก  "งั้นขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ  ช่วงนี้รู้สึกฮอตมากค่ะ  เตียงไม่เคยว่างเลย"

เคย์ยิ้มขบขันให้คุณหมอที่เล่นมุกให้คนคิดมากได้ตลอด  เดน่าส์แตะแขนเธออย่างสนิทสนมตามประสา  แต่คนบางคนคงไม่ชอบใจนัก

"คุณอยู่ที่นั่น  ใช่ไหม"  วาเลนเซียถาม  เคย์เลิกคิ้ว  ทำท่าเหมือนเธอพูดภาษาต่างดาว  "พลเมืองดีที่แจ้ง 911 เป็นคุณใช่ไหม  แคสเปอร์"

"ฉันเหรอคะ"  เคย์ย้อน  ทำหน้าตาไม่รู้เรื่องได้อย่างแนบเนียน 

"คุณจะพูดเองหรือจะให้ฉันไปถามกับทางนั้น"

"แหม  เรื่องข่มขู่นี่ไม่มีใครเกินคุณจริงๆ นะคะ  วาร์"

"ต้องดูแลคนแบบพวกคุณนี่คะ"  วาเลนเซียตอบ  "สรุปจะยอมรับไหม  แคส"

"เรื่องอะไรเหรอคะ  ที่รัก"

"แคสเปอร์!"

เคย์หันมายิ้มทะเล้นให้วาเลนเซียหลังจากชิงหนีออกประตูห้องไปแล้ว  "แล้วเจอกันนะคะ  ที่รัก  ขอไปทำงานก่อน"

วาเลนเซียส่ายหัวให้ยายตัวแสบ  เธอกำลังจะตรวจดูภาพที่เกิดเหตุอีกรอบ  หากขณะขยับตัว  เธอรู้สึกน้ำหนักบางอย่างในกระเป๋า  พอล้วงมือเข้าไปตรวจดูก็พบกับแผ่นอะไรสักอย่างคล้ายไพ่ทาโร่

"ฟิวรี  ทิเฟอซินี"  ผู้กองสาวพึมพำ  มองการ์ดในมือพลางส่ายหัว  เพราะรู้ว่าใครจะมือไวพอเอามาใส่ในกระเป๋าเธอได้แบบนี้

"แคสเปอร์"  วาเลนเซียขานชื่อนั้น  พลางกลอกตา  ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะชอบคนแบบนี้ไปได้

.......................................

เคย์กำลังจะเดินไปหาซีซี  ขอดูรายชื่อผู้ต้องสงสัยที่รอดคุกเพราะมีหลักฐานไม่เพียงพอ  นักโทษคดีร้ายแรงแต่พ้นโทษออกมาเร็วกว่ากำหนด  และผู้เข้าข่ายผู้ต้องสงสัยแต่ตำรวจไม่สามารถเอาผิดได้  หากเจ้าหน้าที่สาวก็เดินมาพบเธอระหว่างทางเสียก่อนพร้อมกับยื่นแท็บเล็ตให้

"ฉันเช็กดูแล้วรายนี้เหมือนจะเป็นเหตุฉุกเฉิน"  ซีซีบอก  เคย์เลิกคิ้ว

"หมายความว่า  ตัดสินใจฆ่าโดยฉับพลันหรือคะ" 

"ทำนองนั้นค่ะ  เพราะรายก่อนๆ จะไล่ลำดับมาจากคดีที่ใกล้จะหมดอายุความ  หรือตำรวจปิดคดีไม่ลงมานานมาก  แต่รายนี้เหมือนเขาบังเอิญไปเจอเข้า  แล้วก็จัดการเลยทันที"

เคย์ทำท่าครุ่นคิด  แล้วสั่นศีรษะ  "ฉันไม่คิดแบบนั้นค่ะ"

"ทำไมล่ะคะ"

"ฉันรู้สึกว่าเขาจะต้องติดตามดูเหยื่อมาสักพักหนึ่งก่อนจะลงมือ"

"คุณหมายถึงศึกษาพฤติกรรมของเหยื่อ  และหาวิธีจัดการเขาให้อยู่หมัดในการลงมือครั้งเดียวหรือคะ"  ซีซีถาม  ตาวาวอย่างตื่นเต้นเมื่อเคย์พยักหน้าให้  "ว้าว  ถ้าเป็นแบบนี้แปลว่าการจะจับเขาไม่ใช่ง่ายเลยนะคะ  ท่าทางเขาจะมีคนในหมู่พวกเราเป็นพวกด้วย  ไม่อย่างนั้นเขาจะรู้ข้อมูลลับแบบนี้ได้ยังไง"

"ฉันแน่ใจว่าเขาไม่ได้ทำงานคนเดียว"  เคย์ตอบ  "อย่างน้อยคงมีเพื่อนร่วมทีมสักคนสองคน  แบ่งงานกันทำคนละอย่างตามความถนัด"

"แหม  เหมือนพวกจารชนผู้พิทักษ์ยังไงไม่รู้นะเนี่ย"  ซีซีเอ่ยรื่นเริง  นึกสนุกขึ้นมาเลยทันที  "น่าสนใจกว่าคดีฟอกเงินหรือขโมยข้อมูลอีกนะคะ"

"แต่ก็อันตรายกว่าด้วยนะ"  เคย์ว่า  เสียงเครียดขึ้นมาเมื่อนึกภาพการลงมือของทิเฟอซินีที่เธอเห็นมากับตา  เธอไม่ได้บอกใครเลยว่าเธออยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย  ยกเว้นวาเลนเซียที่บอกไปอ้อมๆ นั่น

ซีซีเหลือบตามองซ้ายขวา  ไม่เห็นว่ามีใครข้างๆ เราจึงเอ่ยกระซิบเบาๆ ข้างหูเคย์  "ฉันรู้นะว่าเป็นคุณ"

มุมปากเคย์กระตุกขึ้นนิดๆ เป็นรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ  นิ้วชี้ยกขึ้นทาบริมฝีปาก  ซีซีส่ายหน้ากึ่งยิ้มคล้ายเอ็นดูเด็กซน 

"คุณควรให้อะไรฉันบ้างนะ  แคส  ถ้าจะให้ปากฉันปิดสนิทน่ะ"

"ฉันจะสั่งพิซซ่าหน้าที่คุณชอบให้  เอาถาดใหญ่ๆ เลยละกันค่ะ"

"ฉันไม่อยากกินพิซซ่าค่ะ  ตอนนี้ฉันอยากกินไส้กรอก"

"ฉันไม่มีไส้กรอกค่ะ  เสียใจด้วย"

"แต่คุณมีนิ้วสวยๆ ที่ฉันชอบค่ะ"  ซีซีว่า  ตะปบเป้าอีกฝ่ายรวดเร็วจนคนมือไวอย่างเคย์ยังระวังตัวไม่ทัน  แถมยังเคลิ้มจนไม่อยากจะดึงข้อมือออกเสียอีก  "ท่าทางคุณขาดยานะ  ที่รัก  ผู้กองไม่ค่อยให้คุณกินล่ะสิ"

"ซีซี --"

"ไปด้วยกันไหมคะ  แคส  แป๊บเดียว"

เคย์ลังเล  เหลือบมองห้องทำงานวาเลนเซีย  เมื่อไม่เห็นเจ้าของมันเธอก็เอนไปทางซีซีเกินกว่าครึ่งแล้ว  อย่าว่าแต่ซีซีชอบนิ้วเธอเลย  เธอก็ชอบของหล่อนเหมือนกัน  ตอนนี้มันกำลังทำหน้าที่นั้นอย่างช่ำชอง  ไล้ต้อนเธอจนเกือบจะจนมุมอยู่แล้ว  ทั้งลูบทั้งไล้  สมองเธอคิดอะไรแทบไม่ออก  อยากให้ใครสักคนมาช่วยเธอ  แต่อีกใจก็ภาวนาว่าอย่าให้มีใครมาเลย 

เธอเปียกจนเกือบจะแฉะอยู่แล้ว

"เอเจนท์เค!  ฉันตามหาคุณตั้งนาน"

เสียงใครบางคนดังขึ้นราวกับระฆังหมดยก  ซีซีดึงมือกลับไปทันที  เอามันซ่อนไว้ด้านหลังขณะที่สาวบลอนด์ร่างบางเดินฉับๆ ตรงดิ่งมาหาเคย์ที่พยายามจะทรงตัวให้อยู่และไม่เบลอใส่เจ้าหล่อน

"ชาร์ลอตต์"  เคย์พึมพำ  จำเจ้าหน้าที่จากสำนักงานใหญ่ได้ 

"ใช่  ดีใจจริงที่คุณจำฉันได้"  ชาร์ลอตต์พูดรื่นเริง  ชำเลืองมองซีซีด้วยสายตาเหมือนอยากจะไล่  แต่อีกฝ่ายกลับยืนกอดอกตั้งท่าฟังอย่างดี

"มีธุระอะไรหรือคะ"  เคย์ถาม  ยกมือขึ้นยันผนังอาคารไว้  ขาเธออ่อนจริงๆ  ซีซีเล่นเธอซะเกือบไปไม่เป็นเลย  เธอจะยืนอยู่แบบนี้ได้กี่นาทีกันโดยไม่คว้าผู้หญิงคนใดคนหนึ่งตรงหน้าลากไปอึ๊บในห้องน้ำ

"จริงๆ บอสของฉันให้โทรมาก็ได้  แต่ฉันคิดว่ามาด้วยตัวเองดีกว่า  จะได้เจอคุณและคุยกันให้รู้เรื่องไปเลย"

"ความลับเหรอคะ  แล้วเขาเจาะจงว่าต้องเป็นฉันหรือ"

"ค่ะ  มีที่ที่เราจะคุยกันได้เป็นการส่วนตัวไหมคะ"  ชาร์ลอตต์ตอบ  มองซีซีด้วยหางตา  ปราศจากความเป็นมิตรโดยสิ้นเชิง  "ฉันติดต่อหัวหน้าคุณแล้วเรียบร้อยค่ะ  เธอบอกให้ฉันมาคุยกับคุณได้เลย"

"งั้นไปห้องทำงานฉันค่ะ"  เคย์ตัดสินใจ  ผายมือเชิญชาร์ลอตต์ให้เดินนำไป  แล้วหันมายิ้มให้ซีซีอย่างขอโทษขอโพยก่อนจะเดินตามหลังอย่างลำบากนิดหน่อย 

"ว๊าย  โดนฉกไปอีกแล้ว"

ซีซีหันขวับมามองเจ้าของเสียงแหลมเล็กกวนประสาท  พอเห็นหน้าใสๆ ขาวผ่อง  คิ้วเข้มๆ กับนัยน์ตาสีช็อคโกแลต  เธอก็แทบจะเงื้อมือตบให้หายคันมือเลยทีเดียว  ถ้าวิกเตอร์ไม่สะเออะเดินมาขัดจังหวะเสียก่อน

"คาโรลีน  เชิญทางนี้เลยครับ  ผมกับเจ้าแมตต์กำลังรออยู่พอดี"

"กำลังมองหาอยู่พอดีเลยค่ะ"  คาโรลีนบอก  ยิ้มใสซื่อให้วิกเตอร์  หากระหว่างเดินตามเขาไป  เธอก็หันมายิ้มเยาะเย้ยซีซีที่ยืนหัวเสียหน้าแดงอยู่ด้านหลัง 

ถ้าเธอไม่ได้เคย์  คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ได้เหมือนกันละ!

................................................

เคย์พ่นลมหายใจโล่งตัวได้สักที  มันแย่จริงๆ ที่เธอจะต้องมาจัดการตัวเองแบบนี้ทั้งที่มีสาวๆ รายล้อมตัวมากมาย  แต่เธอไม่อยากให้วาเลนเซียโกรธ  ไหนจะคาโรลีนอีก  เธอแคร์คาโรลีนราวกับเด็กสาวเป็นแฟนคนที่สองรองจากวาเลนเซียอย่างนั้น  อันที่จริงถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้เลยว่าระหว่างเธอกับผู้กองสาว  เราเป็นอะไรกัน  เราแทบไม่ได้ยุ่งกันเลยด้วยซ้ำ

เธอกำลังล้างมืออยู่ตอนที่เดน่าส์เปิดประตูห้องน้ำเข้ามา  ใช่แล้ว  เธอเข้ามาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำนี่แหละ  ทำเป็นออกมาส่งชาร์ลอตต์  แล้วก็ตรงดิ่งมาที่นี่ทันทีเลย  โชคดีที่เจ้าหน้าที่สาวจากสำนักงานใหญ่ใช้เวลาคุยกับเธอครู่เดียวจริงๆ  เพราะเจ้าหล่อนมีธุระต่อที่อื่นต้องรีบไป  กระนั้นก็ยังแอบส่งนามบัตรโรงแรมที่เจ้าตัวมาพักใส่มือเธอตอนจับลากัน  ถ้าเธอไม่มีอย่างอื่นน่าสนใจกว่า  เธอก็อยากจะไปตามคำชวนนั้นอยู่หรอก  แต่ทว่า...

"จำได้ว่า  ห้องน้ำที่แล็บนิติเวชก็มีไม่ใช่หรือคะ"  เคย์ถาม  เดน่าส์ยิ้มอย่างมีนัย  ตาสีฟ้าอมเทาเป็นประกายน่ากังขา  "โอ้  ท่าทางห้องน้ำที่นี่จะน่าเข้ากว่าสินะคะ"

"คุณพ่อคุณสบายดีไหม  แคส"  คุณหมอถาม  เดินมาล้างมือข้างๆ คนตัวสูงกว่า  เธอดึงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากระโปรงออกมาซับน้ำที่มือและสอดมันกลับเข้าเก็บที่  มองเคย์ที่พยักหน้าให้  แล้วเอ่ยพูดต่อเมื่อเคย์ยังไม่ยอมพูด  "คุณสงสัยฉัน  คุณคิดว่าฉันเป็นเทพีผู้ล้างแค้นฆาตกรหรือคะ"

"ฉันน่ะเหรอ  สงสัยคุณ"  เคย์ย้อนกึ่งหัวเราะ  "ฉันจะสงสัยคุณด้วยเรื่องอะไรคะ  หนูน้อยหมวกแดง"

เดน่าส์ยิ้ม  จับปกเสื้อเชิ้ตเคย์เล่น  ชื่นชอบที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองเธออย่างสำรวจตรวจตรา  "ไม่รู้สิ  อาจเพราะฉันเคยหลอกคุณมาก่อน  ฉันก็เลยเข้าข่าย  ใช่ไหมคะ"

เคย์ก้มลงหาเดน่าส์ที่สูงแค่ติ่งหูเธอ  สูดดมน้ำหอมประจำตัวหมอนิติเวชที่มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อผสมมานิดๆ  เธอกดปลายจมูกลงกับซอกคอขาวอย่างห้ามใจไม่อยู่  เดน่าส์ก็เลื่อนมือจากคอเสื้อมาลูบแก้มเธอ  เอนศีรษะเปิดทางให้เธอจูบลำคอและร่นลงมาถึงเนินอกอิ่ม

"หิวนมหรือคะ  เด็กโข่ง"  เดน่าส์แซว  ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองให้เคย์เห็นความยิ่งใหญ่ของเธอได้ถนัดขึ้น "ฉันชอบเด็กซนแบบคุณจริงๆ เลย"

"หวังว่าคุณคงไม่ทำกับพ่อฉันแบบนี้นะคะ  หมอ"  เคย์ว่า  ใช้ปากปลดตะขอเสื้อชั้นเดน่าส์ที่อยู่ด้านหน้าพอดี  เธอช้อนตามองจะเอาคำตอบ  หญิงสาวก็สั่นศีรษะ  กดหัวเธอลงหาหน้าอกตัวเอง  มันทั้งหอมทั้งอุ่นจนเคย์ต้องขอปลอมเป็นเด็กทารกดูดนมแม่อีกสักครั้ง 

"มีข่าวลือว่าคุณกับผู้กองเป็นแฟนกันแล้ว"  เดน่าห์พูดขณะขยุ้มเส้นผมสีน้ำตาลประกายแดงของเด็กตัวโต  เคย์ขบฟันกับยอดอ่อนไหวนั้นจนเธอหลุดปากครางหวิว  "คุณจะมีปัญหากับเธอหรือเปล่า..."

"จะให้หยุดหรือคะ"  เคย์ย้อน  สอดมือเข้าไปในกระโปรงคุณหมอแล้วเรียบร้อย  เหลือแค่เพียงสอดนิ้วเข้าไปในสถานที่ที่ส่งคำเชิญมาให้เธอด้วยน้ำใสๆ ลื่นนิ้ว  เดน่าส์กัดปากตัวเอง  พลางสั่นศีรษะ  เคย์ยิ้มกว้าง  และรอฟังเสียงครางระรื่นหูจากสาวสวยที่เธอคิดถึงกลิ่นกายมาแสนนาน  ความเร่าร้อนแบบนี้ด้วย  เธอไม่น่ารีบจัดการตัวเองไปก่อนเลย

"ฉันกับเธอยังไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นกันหรอกค่ะ"  เธอกระซิบข้างหูเดน่าห์ขณะอีกฝ่ายครางสะท้านตัวสั่นระริก  ถึงสวรรค์ไปแล้วสองรอบ  ตาสีฟ้าอมเทามองเธออย่างกังขา  เธอจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยน  "เพราะฉันเป็นอย่างนี้ไงคะ  เธอบอกว่าเธอรับไม่ได้  ฉันใจอ่อนกับผู้หญิงทั้งโลก  และอาจรวมถึงคนร้ายด้วยก็ได้  ทั้งที่ฉันว่ากับคนร้าย  ฉันโหดอยู่นะ"

"ปลดกางเกงลงค่ะ  แคส"  เดน่าส์สั่ง  เหมือนไม่ได้ฟังอะไรที่เคย์พูดเลยสักนิด  หากคนเด็กกว่าก็ยอมทำตามแต่โดยดีเหมือนเด็ก 

เคย์กัดข้อนิ้วตัวเองระหว่างมองเดน่าห์จูบหน้าท้องตัวเองและเลื่อนลงไปเรื่อยๆ จนถึงจุดที่เธอต้องการ  แน่นอนว่า  มันย่อมดีกว่าทำเองอยู่แล้ว 

"คุณไม่ขอฉันเป็นแฟนเหรอคะ  คุณหมอ"  เคย์แกล้งถาม  พิงหลังกับเคาน์เตอร์อ่างล่างมือ  ชำเลืองมองคุณหมอคนสวยบ้วนปาก  ล้างคราบเคย์จูเนียร์ออกไป  "ฉันอิจฉาหนุ่มๆ ที่จะได้เป็นแฟนคุณจังเลยนะ"

"เราอึ๊บกัน  เพราะเราอยากค่ะ  เคย์  เราอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก  ฉันไม่อยากปวดหัวกับคุณ"  เดน่าส์พูด  จิ้มอกเคย์แรงๆ ด้วยนิ้วชี้  "และฉันก็ไม่ใช่ฟิวรีด้วย  เลิกสงสัยฉันได้แล้ว  ฉันเป็นหมอ  ฉันไม่ฆ่าคนหรอกค่ะ"

"แต่คุณกำลังฆ่าฉันด้วยความสวยนะคะ  หน้าอกคุณสวย  ตรงนั้นคุณก็สวยมาก"  เคย์ประเหลาะ  เดน่าส์ส่งเสียงหึในลำคอ  และหยิกแก้มเธอแรงจนแดงก่อนจะจูบมันเบาๆ  เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง

"ฉันเข้าใจผู้กองนะ  เธออาจจะชอบคุณมาก  แต่คงคิดเหมือนฉัน  แค่ทำงานก็ปวดหัวพอแล้วค่ะ  อย่าให้ต้องมาตามหวงคุณให้ปวดใจอีกเลย"

"ฉันเลือกไม่ได้ค่ะ  เดน่าส์  ฉันชอบพวกคุณทุกคน"  เคย์สารภาพ  รั้งเอวบางของคุณหมอดึงให้เข้ามาใกล้กัน  "ฉันนึกว่าจะไม่ได้กอดคุณอีกแล้วนะเนี่ย  หลังจากวันนั้น"

"พ่อคุณขอให้ฉันช่วยดูคุณให้  แต่ฉันกลับทำเกินหน้าที่"

"ฉันดีใจที่คุณทำ" 

เดน่าส์เผลอยิ้ม  กอดตอบเคย์กลับไป  ซบหน้ากับบ่ากว้าง  เธอก็คิดถึงเคย์เหมือนกัน  ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมทำตัวเละเทะแบบนี้อีก

"คุณมีใบอนุญาตขับโดรนด้วยเหรอคะ  เดน่าส์" 

เสียงเคย์ถาม  เดน่าส์กลอกตา  พยายามจะดันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงที่เคย์แรงเยอะกว่าเธอ  แถมยังบีบก้นเธออีกต่างหาก

"ฉันไม่ได้ฆ่าใคร  ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามไปบ้านฉันสิ  คุณเจ้าหน้าที่"

"ตามไปอึ๊บคุณบนเตียงอีกเหรอคะ  คนสวย"

"ฉันชักเกลียดคุณแล้วนะ  แคส"

"ถ้าคุณรู้จักพวกเขา  ช่วยบอกทีว่า  ฉันจะปิดตาข้างหนึ่ง  จนกว่าพวกเขาจะล้ำเส้น  หรือพลั้งมือทำร้ายคนบริสุทธิ์  ตอนนั้นฉันจะเป็นคนจับพวกเขาเอง  เข้าใจไหมคะ"  เคย์พูด  แล้วจูบปิดปากเดน่าส์ไม่ให้เถียงเธอได้

"ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฉัน"  เดน่าส์ตัดพ้อ  มองเคย์อย่างผิดหวังขณะอีกฝ่ายเดินไปถึงประตู  และกำลังดึงไม้ถูพื้นที่เธอเอาขัดมือจับไว้ออก  เคย์หันมาส่งยิ้มทะเล้นแต่แฝงความอ่อนโยนให้เธอ

"เพราะเชื่อไงคะ  ถึงมาถามคุณก่อน  โชคดีค่ะ  คุณหมอ  ขอบคุณสำหรับของหวานด้วยนะคะ  อร่อยเหมือนเดิมเลย"

เคย์หายตัวไปจากห้องน้ำแล้ว  เดน่าส์ยังยืนอยู่ต่ออีกสองนาทีแล้วจึงเดินตามออกไป  ใบหน้าเธอนิ่งเฉย  แต่หัวใจเธอพองโตเพราะคำชมของคนกะล่อนอันดับหนึ่งของสำนักงาน  --  บ้าชะมัดเลย!

..........................................................

เคย์ยืนฟังทฤษฏีของแมตทิวด้วยท่าทีเหมือนว่าจะสนใจ  แต่เธอสนตรงที่เขาบ้าพอจะดึงคาโรลีนมานั่งฟังด้วยแบบนี้  หรือเธอควรว่าวาเลนเซียที่บ้าจี้ตามเขาต่างหาก  เธอนึกว่าจะทนฟังเจ้าเด็กหน้าสิวพูดจนจบไม่ได้เสียแล้ว  พอเขาพูดจบ  เธอก็แทบจะเป็นคนแรกที่เดินออกจากห้องประชุม  ถ้าคาโรลีนไม่ร้องเรียกเอาไว้ก่อน

"คุณไปส่งเธอด้วยละกัน"  วาเลนเซียบอกก่อนจะออกไปจากห้อง  ไม่สนใจเคย์เลยสักนิดเดียว

เคย์ละสายตาจากแผ่นหลังผู้กองมาเพราะแรงกระตุกที่แขนเสื้อ

"ไปกันเถอะ"  เธอบอกคาโรลีน  พลิกมือมาจับข้อศอกเด็กสาวดึงให้เดินออกไปจากห้องประชุม 

"คุณโกรธฉันเหรอ"  คาโรลีนถามขึ้นระหว่างทาง  เธอเห็นเคย์มองไปทางผู้กองสาวผมทองคนที่เธอรู้แล้วว่าเคย์รักมาก  แล้วก็นึกสงสารขึ้นมา  เพราะสายตาจากดวงตาสีฟ้านั้นเฉยชาเหลือเกิน  วาเลนเซียมองเคย์ไม่ถึงครึ่งนาทีก็หันไปคุยกับเจ้าหน้าที่คนอื่นแล้ว  "สงสัยจะไม่ใช่แค่ฉันแฮะ"

"เธอทำบ้าอะไร  แคล"  เคย์หันมาดุคาโรลีนที่ยิ้มแห้งๆ ให้เธอทันที

"เธอมาที่นี่ได้ยังไง  พวกเขาชวน  หรือเธอเสนอตัวมาเอง"

"ทำไมจะต้องดุขนาดนี้ด้วยล่ะ  ฉันแค่อยากช่วยเฉยๆ"

เคย์กลอกตา  ปลดล็อกรถส่วนตัว  เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารและกดศีรษะคาโรลีนให้นั่งลงไป  แล้วจึงตามขึ้นมานั่งบนที่นั่งคนขับ

"ฉันไม่ใช่คนร้ายนะ  ทำกับฉันดีๆ หน่อยสิ  ถ้าไม่อยากไปส่ง  ฉันไปแท็กซี่เองก็ได้"  คาโรลีนพูด  แต่รีบดึงเข็มขัดนิรภัยมาคล้องตัวทันทีที่เห็นสายตาดุๆ ของเคย์ตวัดมามอง  มันทำให้เธอเงียบกริบ  ไม่กล้าพูดสักคำ

"เธอเป็นเด็กนะ  แคล  เธอควรจะเรียนหนังสือ  ไม่ใช่มาเดินท่อมๆ อยู่ในสำนักงานสืบสวนกลาง  อยู่ในห้องประชุมของสายสืบ"  เคย์พูดขึ้นหลังจากระงับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว  เธอเสยผมระบายความเครียด  แล้วยื่นมือไปลูบศีรษะคาโรลีนเบาๆ  เด็กสาวก็หันมามองเธอตาแดงๆ  ทั้งน่าเอ็นดูและน่าตีด้วย  คาโรลีนเอนตัวมาพิงเธออย่างออดอ้อน  ชวนให้ใจอ่อนยวบ

"ฉันแค่อยากจะช่วยคุณ"  คาโรลีนพูด  ช้อนตามองเคย์ที่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ  "คุณคงคิดว่ามันไร้สาระล่ะสิ"

"มันอันตราย  แคล"  เคย์บอก  ลูบไหล่เด็กสาวอย่างปลอบโยน 

"อันตราย  แต่คุณก็ยังทำเลยนี่นา"

"มันเหมือนกันที่ไหนล่ะคะ  เธอไม่ได้เป็นเจ้าหน้าที่  ไม่ได้เรียนมาอย่างฉัน  ของแบบนี้มันต้องฝึกฝน  รู้ไหม"

"แล้วแมตทิวล่ะ  เขาก็ไม่ได้ฝึกมานะ"  คาโรลีนแย้ง  แล้วยิ้มแห้งๆ เมื่อเคย์จ้องหน้า  "ก็...เขาเล่าให้ฉันฟังอะ  เขาขี้โม้จะตาย  น่าเบื่อมาก"

"คงอยากให้เธอสนใจมั้ง  หรือเขาอาจจะจีบเธอ"

"ฝันไปเถอะ  ฉันไม่ชอบผู้ชาย" 

เคย์เลิกคิ้ว  ละสายตาจากถนนมามองเด็กสาวหน้าบึ้ง 

"คุณไม่ต้องมาผลักไสฉันหรอก  แค่คุณไม่ชอบฉันก็พอแล้วละ"

"คนอื่นๆ น่าสนใจมีเยอะแยะไป  เดี๋ยวเธอก็เจอ"

"ผู้หญิงที่มาวันนี้เป็นใครเหรอ  ผมบลอนด์ตาสีเขียวๆ น่ะ  เห็นว่ามาจากสำนักงานใหญ่  จากดี.ซี.ใช่ไหม"  คาโรลีนถาม  ไม่ได้ฟังที่เคย์พูดเลยสักนิด  "พวกเขาจะมาเรียกคุณไปไหนอีกหรือเปล่า  ไหนคุณบอกจะพักงานไปต่างประเทศแล้วไง"

"ไม่ใช่หรอก  งานอื่นน่ะ"  เคย์ตอบ  ไม่คิดจะอธิบายเรื่องซับซ้อนในงานของเธอให้เด็กสาวแบบคาโรลีนฟังเด็ดขาด  "หิวหรือเปล่า  หรือพี่สาวรอกินข้าว  นี่ก็เย็นมากแล้วนะ"

"เจนนี่ไปแอลเอ  ฉันลืมบอกคุณ  ฉันต้องอยู่คนเดียวแหละ  ราวๆ สามวันละมั้ง  แต่ไม่เป็นไร  บอดี้การ์ดเต็มบ้าน  พ่อส่งมาเพิ่มอีก  อย่างกับฉันมีค่าหัวเลยนะ"  คาโรลีนพูดทีเล่นทีจริง  แต่เคย์คิดเป็นจริงไปแล้ว 

มีคนคอยตามก้นคาโรลีนอยู่  เคย์แน่ใจ  แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นฝ่ายไหน  คงต้องรอจนกว่าคนของพ่อคาโรลีนจะหาตัวได้  หวังว่าพวกเขาจะบอกเธอ

"แต่ถ้าคุณจะให้ฉันไปค้างที่บ้านก็ดีนะ  ฉันเบื่อคนพวกนั้น"

"ไม่มีทาง  อยู่บ้านเธอไปนั่นแหละ  บ้านฉันเล็กเท่ารูหนู  เธออยู่ไม่ได้หรอก"

"ไม่จริง  ฉันเคยเห็น"  คาโรลีนเถียง  เคย์ตวัดสายตามามองเด็กดื้อที่เชิดหน้าให้  "แค่ข้างนอกน่ะ  ฉันรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน  เลยลองตามไปดู"

"เธอนี่มัน... ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดีแล้ว  คาโรลีน"

"คุณยังไม่ชินอีกเหรอ  แย่จัง"

เคย์ปวดหัวตึ้บ  แต่เธอกลับยิ้มและยกมือขึ้นโยกหัวคาโรลีนอย่างเอ็นดู  รู้สึกว่าโลกมันเหงาน้อยลงและสดใสมากขึ้นเวลามีเด็กสาวคนนี้อยู่ข้างๆ  คาโรลีนแตกต่างจากคนอื่น  ไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่เธอรู้จัก  หรือมีสัมพันธ์พิเศษด้วย  ไม่ใช่ซีซี  ไม่ใช่เดน่าส์  และไม่ใช่วาเลนเซีย

เฮ้อ  วาเลนเซีย...

"ทำไมคุณไม่ขอเธอแต่งงานล่ะ"  คาโรลีนพูดขึ้นกะทันหัน  เคย์หันขวับมามอง  เกือบจะลืมเบรกรถและจูบก้นรถคันหน้าแล้วเชียว

"ขอใคร"  เคย์ถามงงๆ  คาโรลีนเปลี่ยนเรื่องเร็วเหลือเชื่อ 

"ก็คนที่คุณรักไง  ทำไมคุณไม่ขอเธอแต่งงาน  คุณจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว  และไม่ต้องทนรำคาญฉันด้วย  เพราะภรรยาคุณคงจะไล่แห่ฉันไปตั้งแต่เห็นหน้าเลยละ"

"มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก"

"ทำไมล่ะ  เธอยังไม่ใจอ่อนกับคุณอีกเหรอ  ทำไมกันนะ  ถ้าเป็นฉัน  ฉันจะรีบยอมรับเลย  บางทีฉันอาจเป็นฝ่ายขอคุณแทนก็ได้นะ"

"เพราะฉันดีไม่พอ  และคงไม่มีทางจะดีสำหรับเขาได้" 

"คุณก็เลิกเจ้าชู้สิ  เลิกยุ่งกับคนอื่น  มีแค่เธอคนเดียวไม่พอหรือไง"

"นั่นสินะ  เธอพูดถูก  ทำไมฉันถึงเลิกทำแบบนั้นไม่ได้"

"หรือเพราะเธอไม่แสดงว่าเธอรักคุณมากพอ  คุณเลยต้องไปหามันจากคนอื่นอีกเพื่อชดเชยที่คุณรู้สึกว่าขาดไป"  คาโรลีนสันนิษฐาน  ยิ้มเขินๆ เมื่อเคย์หันมามองด้วยรอยยิ้มเหมือนจะแซว  "ถ้าคุณรักฉันได้ก็ดีสิ  ฉันคงจะดีใจมากเลยละ  จริงๆ นะ"

เคย์สบตาเด็กสาวด้วยความรู้สึกผิด  เธอดีใจที่รถยังติดไฟแดงอยู่  จึงทำให้มีโอกาสได้หันมาหอมแก้มขอบคุณคาโรลีนสำหรับจิตใจงดงามที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง           




.......................

หาตัวฟิวรี  ก็คงยากพอๆ กับหาแฟน (เป็นตัวเป็นตน) ให้เคย์ละ่มั้งคะ  อิอิ   :21: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

11 พฤศจิกายน 2018 เวลา 20:47:35
มันอดใจไม่ไหวไปซะทุกคนเลยไม่มีใครอยากหยุดที่เอเจนท์เคย์ได้ซักคน
แสดงความคิดเห็น