web stats

ข่าว

 


Angels & Devils_S4 - บทที่ 18 Cursed

โพสต์โดย: anhann วันที่: 09 พฤศจิกายน 2018 เวลา 21:25:55 อ่าน: 124



บทที่ 18 Cursed





เบย์ลีส์คิดว่านี่มันเป็นความคิดที่ห่วยแตกชัดๆ  แต่เธอก็ยอมตกลงกับเทวทูตจอมเจ้าเล่ห์ไปแล้ว  เราปลอมเป็นวัยรุ่นใจแตกมาพลอดรักกันในสวนสาธารณะ  ล่อให้ปีศาจคลั่งตัณหาราคะออกมาหาเราแบบครั้งนั้นที่เธอเคยนัวเนียกับลูคัสแต่ปฏิเสธไม่ยอมมีอะไรกับเขาแล้วลิลิธก็ออกมา  ปลอมเป็นเธอและจัดการเขาแทน

"มันจะได้ผลเหรอ  เฟท"  เธอถามอย่างไม่แน่ใจ  ดันอกเขาไว้ไม่ให้เบียดเข้ามาใกล้เธอมากกว่านี้  "เขาไม่ได้โง่นะ  ทำไมจะไม่รู้ว่าเราเป็นใคร"

"ก็เพราะรู้ไง  เขาเลยจะต้องออกมา  ถ้าเขายังอยู่บนโลกนะ"  เฟทตอบ  จูบซอกคอเบย์ลีส์และเลื่อนลงมาถึงหน้าอก  หญิงสาวก็แอ่นตัวขึ้นมาให้เธอได้เชยชมโดยไม่ต้องบังคับ  "ลิลิธน่ะรักเธอ  รู้ไหม"

มือเบย์ลีส์ชะงักขณะกำลังจะปลดซิปเขาลง  เธอยักไหล่แล้วรูดมันลงต่อ  ล้วงมือเข้าไปลูบไล้มันด้านในกางเกงเฟท  ปลุกเร้าเขาให้ตื่นตัวมาเล่นกับเธอต่อ  "ไม่หรอก  เขารักร่างกายฉันมากกว่า  เขาไม่รู้จักความรักจริงๆ สักหน่อย  แต่เธอ --"

"ฉันรักเธอ  เบย์  ถ้าไม่รัก  ฉันจะลงมาอีกทำไม"

"เธอมีอะไรให้ทำตั้งเยอะ  นอกจากมาหาฉันกับลูก  ถูกไหม"

"ก็จริง  แต่เธอคือเป้าหมายหลัก" 

เบย์ลีส์จะเอ่ยเถียง  หากเธอกลับถูกเบี่ยงเบนความสนใจไปกับสิ่งที่สอดเข้ามาในร่างของเธอแทน  เธอหยัดสะโพกให้เขาและครางอย่างพึงใจ  จะว่าไปแล้ว  เธอก็เป็นผู้หญิงใจแตกดีๆ นี่เอง  ถ้าไม่ได้เป็นมือปราบก็มองไม่เห็นหนทางว่าเธอจะทำอาชีพอะไรได้  เธออาจจะหาสามีรวยๆ และให้เขาเลี้ยงไปจนตาย  ขายยาเสพติดหรือทำอะไรเลวร้ายกว่านั้น  เธอหมดสภาพคุณหนูบ้านโอซัลลิแวนมาตั้งแต่หนีออกจากบ้านแล้ว

"ตอนเขานอนกับฉัน  เขาใช้วิธีเดียวกับเธอหรือเปล่า"  เธอถาม  นึกสงสัยขึ้นมา  สองขาเกี่ยวเอวอีกฝ่ายไว้ขณะเขากระแทกตัวเข้ามาแรงจนต้นไม้ด้านหลังเธอสั่นสะเทือน  "ถ้ามันเป็นภาพมายา  มันก็เหมือนจริงมาก  เหมือนแบบนี้เลย"

"มันไม่ใช่ของจริง  เขาแค่ทำให้เธอคิดว่าเป็นจริง  เขาแค่ป่วนจิตใจของเธอ  แบบเดียวกับเวลาเข้าไปป่วนในฝันของคนอื่น  เธอถึงไม่ท้องไงล่ะ  จริงๆ แล้วเขาเป็นผู้หญิง"

"ถ้างั้นทำไมมีอาท้องได้ล่ะ  แล้วทำไมฝาแฝดถึงเป็นลูกเขา  เขาทำแบบที่เธอทำกับฉันตอนสร้างฟินน์ขึ้นมาหรือเปล่า"

"ฉันไม่แน่ใจ  เอาไว้เจอเขาก็ลองถามดูสิคะ"

"แล้วตอนนี้เรากำลังทำกันจริงๆ  หรือแค่ --"

"เธอว่าจริงไหมล่ะ"

"ก็..."  เบย์ลีส์พูด  แล้วชะงักเพราะกระแสธารอุ่นๆ พุ่งเข้าสู่ร่างเธอ  ชายหนุ่มตรงหน้ากระตุกแรงระหว่างที่เธอยังกอดรอบคอเขาแน่น  เธอคิดว่าได้คำตอบจากคำถามของตัวเองแล้วละ

"เธอเป็นผู้ชายนี่  เฟท"  เธอพูดขณะเขาหวนมาจูบเธออย่างเอาใจ  นัยน์ตายังหวานเยิ้มด้วยอารมณ์ตัณหา  "เธอเป็นผู้ชาย..."

"ฉันจำไม่ได้  เบย์  ฉันเป็นได้หมด  ถ้าเธออยากให้ฉันเป็นอะไร"

"งั้นเป็นหมาสิ"

"เธออยากอึ๊บกับหมาเหรอ  ที่รัก"

"ถ้าเธอเป็นหมาป่าแบบเจคอบนะ"  เบย์ลีส์ว่า  เฟทมุ่นคิ้ว  ทำให้เธอหัวเราะทั้งที่เจ็บแสบภายในจากการเสียดสีและแรงกระแทก  "หนังแนวพารานอมอลน่ะ  แวมไพร์  หมาป่า  อะไรแบบนั้น  เธอไม่รู้จักหรอก  เจคอบเป็นมนุษย์ที่แปลงร่างเป็นหมาป่าได้  เขาหล่อล่ำดี"

"โอ้  มีหนุ่มในฝันเหมือนกันนี่นา"

"ก็ต้องมีบ้างสิ  แต่คนนี้หล่อสุดแล้วละ"  เธอพูด  ลูบแก้มแดงเรื่อของเขา  และปรือตาลงขณะที่เขาเริ่มขยับเอวอีกครั้ง  "เราจะอึ๊บกันจนกว่าเขาจะออกมาเลยเหรอ"

"ถ้าเธอไหว"

"แล้วถ้าเขาไม่มาล่ะ"

"ก็ถือซะว่าเราเปลี่ยนบรรยากาศมาอึ๊บกันนอกบ้านไงคะ"

"ก็เข้าท่าดี"  เบย์ลีส์ตอบ  ประกบปากกับเฟทในร่างชายหนุ่ม  จูบเขาอย่างดูดดื่มสลับกับครางอย่างชื่นชอบเมื่อเขาโยกตัวเข้าหาเธอเร็วขึ้น  เธอลืมความเจ็บไปแล้ว  ลืมไปด้วยว่าเขามีคนอื่นนอกจากเธอด้วย  ถ้าเวลาอยู่กับเธอแล้วเขาเต็มที่แบบนี้เสมอ  เธอก็ไม่อยากจะคิดอะไร  เธอเป็นแค่มนุษย์ตัวน้อย  จะมีสิทธิ์อะไรไปสั่งอัครเทวทูต

"ฉันต้องกินยาคุมหรือเปล่าเนี่ย"  เธอถาม  เขาเงยหน้าจากนมเธอขึ้นมายิ้มขบขัน  ก่อนจะกลับไปตวัดลิ้นแดงๆ เลียยอดถันเธอจนสยิว  น้ำรักหลั่งรินออกมาช่วยลดแรงเสียดสีจากการถูกกระทำ  ผ่านไปสามครั้งแล้วกับการแสดงโชว์ร่วมรักในมุมอับของสวนสาธารณะที่หนุ่มสาวชอบมาใช้เป็นโรงแรมม่านรูดกัน  ลิลิธก็ยังไม่โผล่มา  จนเธอคิดว่าจบงานนี้ไปคงจะมีน้องมาให้ฟินน์แล้ว  เขาเล่นฉีดมันใส่ตัวเธอทุกครั้งแบบนี้

"จะกินก็ได้ค่ะ  ถ้ากลัว  แต่ไม่ต้องหรอกเพราะฟินน์เป็นกรณีพิเศษ  และฉันไม่ได้ไข่เรี่ยราดขนาดนั้นหรอกนะ"  เฟทตอบติดตลกให้ภรรยาขี้กังวล

"เธอจะมีลูกกับเบลคหรือเปล่า"

"ไม่มีค่ะ  ที่รัก  ไม่มีแน่นอน" 

เบย์ลีส์ลอบถอนใจโล่งอก  โผกอดร่างชื้นเหงื่อของเขาอย่างหวงจัด  ส่วนหนึ่งที่เธอยอมตกลงทำเรื่องห่วยแตกแบบนี้  เพราะกลัวเขาจะชวนใครมาแทนเธอ  เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไป  ยังไงก็หวงสามีเป็นธรรมดา  ต่อให้เขาไม่ใช่มนุษย์ก็ตาม

"ถ้ารอบนี้เขาไม่ออกมา  เราก็กลับบ้านกันนะคะ"  เฟทกระซิบ  จูบขมับเบย์ลีส์อย่างรักใคร่  ใช่ว่าไม่รู้สึกผิดที่ทำให้ภรรยาเสียใจ  ทำให้เบลคต้องมาติดแหง็กกับตน  แต่ทุกคนย่อมเคยทำเรื่องผิดพลาดแม้แต่พระเจ้า

"เอาสิ  ฉันคิดถึงลูก  ตอนนี้เขาควรจะนอนกินนมฉันอยู่ด้วยซ้ำ"

"ฉันกินแทนให้ก่อนไง  รสชาติมันก็ปะแล่มๆ อยู่นะ"

"บ้า  อย่าพูดสิ  ใครใช้ให้กินล่ะ"  เบย์ลีส์พูดหน้าแดงก่ำ  บิดหูสามีแต่ก็ลูบศีรษะเขาอย่างเคลิบเคลิ้มเมื่อเขาดูดหน้าอกเธอเหมือนทารก  เธอโยกสะโพกสอดคล้องกับจังหวะจากเขา  เรามีเซ็กซ์กันมาราธอนจนลืมเวลา  และแสงตะวันเริ่มฉายขึ้นมาบนขอบฟ้าแล้ว  ดูเหมือนภารกิจล่อหลอกลิลิธให้ออกมาจากที่ซ่อนตัวจะล้มเหลว  ต่างจากภารกิจง้อเธอของเฟทที่ได้ผลเกินคาด  เขาทำให้เธอแทบจะอยากมีลูกกับเขาอีกคนเลยละ

เรากลับขึ้นรถกันตอนฟ้าสาง  เฟทให้เธอขี่หลังไปจนถึงรถ  แล้วเราก็มีอะไรกันอีกครั้งในเบาะหลัง  แต่เฟทเรียกมันว่าการทำความสะอาด  เขาใช้ปากกับตรงนั้นของเธออย่างไม่นึกรังเกียจ  เธอจำไม่ได้เลยว่าแตะสวรรค์บนดินไปกี่รอบภายในคืนนี้คืนเดียว  และคงสลบคาเบาะไปแล้วถ้าไม่เห็นว่าใครมานั่งอยู่บนเบาะผู้โดยสารระหว่างที่เฟทมุดหน้าอยู่กับหว่างขาของเธอ

"จะเอากันไปถึงพรุ่งนี้ก็ได้นะ  ถ้าไม่คิดจะเกรงใจกันบ้าง"  ลิลิธพูด  ตาวาวเป็นสีแดงก่ำ  มองสบตากับเบย์ลีส์ในกระจกส่องหลัง  หญิงสาวดันศีรษะสามีออกไปอย่างเสียดาย  แต่ใครจะยังมีอารมณ์ทำต่ออยู่อีกล่ะ

"ขาวจั๊วะ  บอบบางเหมือนเดิมเลยนะ  เบย์ลีส์  ขนาดมีลูกแล้ว"

"มาได้ซะที"  เฟทพูดปนหอบแรง  ปาดคราบน้ำรักของภรรยาออกจากปากตนด้วยหลังมือ  ลุกขึ้นจากพื้นมานั่งบนเบาะ  พลางถอดเสื้อโค้ตคลุมตัวขาวผ่องของเบย์ลีส์ไว้และกระซิบบอกให้นอนลงเอาหัวหนุนตักเธอ

"ไปไหนมา  รู้ไหมว่าที่นี่วุ่นวายกันใหญ่"

"ขี้เกียจอยู่ก็ไป  มีปัญหาอะไรล่ะ  อัครเทวทูต"  ลิลิธย้อน  "ได้ข่าวว่าโดนกักตัวไว้ข้างบนไม่ใช่หรือ  โผล่กลับมาได้ไง  แต่ร่างนี้หล่อดีนะ  ใช้ได้  ท่าทางถูกใจเธอด้วยใช่ไหม  เบย์ลีส์"

"อย่ายุ่งกับเธอได้ไหม"  เฟทคำรามขู่  ลิลิธยิ้มล้อเลียนขณะเบย์ลีส์หลับตาหนีสายตาแทะโลมตัวเธออย่างหยาบคาย  แม้จะเข้าใจธรรมชาติของอีกฝ่ายว่าอ่อนไหวกับกลิ่นตัณหาราคะที่อบอวลเต็มห้องโดยสารรถคันนี้  บนตัวเธอและเฟทด้วย  แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง  มีสิทธิ์ที่จะกลัว  แล้วก็ใช่ว่าเธอจะลืมว่าลิลิธเคยข่มขืนเธอมาก่อน  ไม่ว่าจะเกิดขึ้นจริงหรือภาพมายา  ต่อให้เธอเคยสมยอมมีอะไรกับจอมมารด้วย  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว

"แค่ทักทายเมียเก่าเท่านั้นเอง"  ลิลิธอ้าง  นึกเสียดายที่ไม่ได้สัมผัสเรือนร่างอิ่มสมบูรณ์ของเบย์ลีส์อีกแล้ว  ถึงจะตัวเล็กบอบบาง  เบย์ลีส์ก็มีสิ่งที่ผู้หญิงควรมีครบทุกอย่าง  ทรวงอก  ทรวดทรงองค์เอว  สะโพก  --  สะโพกที่ไหวพลิ้วไปตามจังหวะความใคร่  อวัยวะภายในที่ตอดรัดหนักหน่วงจนเธอแทบจะคลุ้มคลั่ง  กระตุ้นอารมณ์ให้อยากอึ๊บหล่อนซ้ำๆ อยู่ร่ำไป

"ทักพอแล้ว"  เฟทตะคอก  ขับไล่จินตนาการหยาบโลนของจ้าวแห่งตัณหาออกไป  ความผิดพลาดที่ร้ายแรงและไม่น่าให้อภัยที่สุดของเธอคือการปล่อยให้เบย์ลีส์ถูกลิลิธย่ำยีมายาวนานเกือบสองปี  จนกระทั่งมิคาเอลสะกิดเตือนว่ามือปราบคนโปรดของเขาจะกลายเป็นปีศาจซะเองแล้ว  เธอจึงยอมลดทิฐิลงแล้วมาทำสิ่งที่ควรทำ  ควรจะห้ามไม่ให้มันเกิดขึ้นด้วยซ้ำ

"เอวดีจริงๆ นะ  เบย์ลีส์"

"บอกให้พอได้แล้วไง!"

"ทำไมล่ะ  ก็ตั้งใจทำโชว์ฉันไม่ใช่เหรอ  ใครกันแน่ที่ระยำ  เอาเมียมาทำแบบนี้โชว์คนอื่น  ฮึ  เฟท"

"ฉัน --"

"ฉันเสนอตัวให้เขาเอง"  เบย์ลีส์แทรก  ลุกขึ้นมาแล้วเกยตัวขึ้นไปนั่งบนตักเฟท  คร่อมขากับเอวเขา  กอดคอและซบบ่ากว้าง  เฟทตกใจแต่ก็รีบดึงเสื้อโค้ตตัวเองมาคลุมร่างกึ่งเปลือยของเธอเอาไว้กันจากสายตาลิลิธ

"โอ้  กลัวฉันจะไม่รู้หรือว่าชอบถูกเขาเอามากขนาดไหน"  ลิลิธพูดเสียงหยัน  โกรธเคืองขึ้นมาอย่างฉับพลัน  "ไม่ใช่เพราะเมเดอลินอย่างเดียวหรอกนะที่ทำให้ฉันไปยุ่งกับเธอน่ะ  แต่เพราะผัวเธอด้วย"

เบย์ลีส์กะพริบตางง  ขณะที่เฟทขบฟันกรอด  เข้าใจทุกอย่างแล้ว

"ฉันเป็นปีศาจ  มีหน้าที่ป่วนสวรรค์และโลกมนุษย์  เธอผิดเองที่เป็นทั้งคนโปรดมิคาเอลและยังเป็นเมียกาเบรียลอีก  โชคดีอะไรแบบนี้  เบย์ลีส์"

"หมายความว่า..."

"ใช่  เธอเป็นเหยื่ออันโอชะที่จะล่ออัครเทวทูตลงมาจากสวรรค์ไงล่ะ  และฉันก็รู้แล้วว่าทำไม  เธอถึงเป็นเหยื่อชั้นดีขนาดนั้น  เธอเป็นผู้หญิงร่าน  ไร้ยางอาย  ยอมอ้าขาให้ใครก็ได้ตราบใดที่เธอสนุก  แต่หัวใจเธอกลับผูกพันแต่กับชาวสวรรค์ที่ไม่มีวันได้มาอยู่สร้างครอบครัวเป็นผัวเมียกับเธอบนโลกมนุษย์นี้อย่างแน่นอน  เธอน่ะถูกสาปชัดๆ เลย  รู้ไหม  เบย์ลีส์  เธอจะต้องทุกข์ทรมานตลอดไป  ไม่มีทางมีชีวิตปกติสุขแบบคนอื่นเขา"

"โอ้  ฉันเข้าใจแล้ว"  เบย์ลีส์เอ่ย  สีหน้าปราศจากความโกรธเคือง  แม้จะถูกว่ากล่าวอย่างเหยียดหยัน  "คุณไม่ได้พูดถึงฉันหรอกใช่ไหม  คุณพูดถึงมีอา  ใช่ไหมคะ  เพราะมีอาไม่ยอมรับคุณ  ถูกต้องไหม"

ลิลิธหันขวับมามองมือปราบสาวตรงๆ  เบย์ลีส์เชิดหน้าใส่เธอขณะมีมือแข็งแรงของเฟทคอยโอบตัวไว้คอยระวังภัยให้  น่าหมั่นไส้และน่ารักในเวลาเดียวกัน

"อย่ามาทำเป็นรู้ดี  เบย์ลีส์  ผู้หญิงอย่างเธอก็มีดีแค่แก้ผ้าให้ผัวเอาไปวันๆ เท่านั้นแหละ  เธอน่าจะเป็นซัคคิวบัสมากกว่าเมเดอลินซะอีก"

"อารมณ์เสียแบบนี้  ไม่ผิดอยู่แล้วละค่ะ"  เบย์ลีส์ว่า  "ตอนนั้นคุณยังอวยพรให้ฉันกับฟินน์อยู่เลย  คุณเคยน่ารักกว่านี้นะ  ฉันจำได้"

"น่ารัก?  เธอใช้คำนี้กับฉันหรือ  เบย์ลีส์"  ลิลิธพูดกึ่งขำ  อารมณ์ดีขึ้นอย่างน่าประหลาด 

ใช่แล้ว  เบย์ลีส์ไม่ได้มีดีแค่เรือนร่างหรอก  แต่เป็นนิสัยที่ไม่เหมือนใครแบบนี้ด้วย  มือปราบสาวมีความคิดไม่เหมือนชาวบ้าน  จึงมักจะเปลี่ยนสถานการณ์จากเลวร้ายให้กลายมาเป็นดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เบย์ลีส์พยักหน้า  แม้จะกลัวจนต้องเบียดตัวเข้าหาเฟทจนชิดแผ่นอกเขา  แต่ลิลิธคงคิดว่าเธอแค่อยากจะอ้อนเฟทมากกว่า  ก็จริงส่วนหนึ่ง...

"แล้วมีอะไร  เรียกมาทำไม  เราไม่ได้ญาติดีต่อกันนี่"  ลิลิธหันไปพูดกับเฟทแทน  เบื่อจะมองผู้หญิงขี้อ้อนสามีแล้ว

"เราจะคุยกันตรงนี้หรือ"

"มีที่อื่นที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ" 

เฟทไม่ตอบ  แต่ตอนนี้เราสามคนไม่ได้อยู่ในรถเบนซ์กันแล้ว  เป็นที่ที่ลิลิธน่าจะชื่นชอบเพราะอย่างน้อยก็มีสาวสวยชงเหล้ามาเสิร์ฟให้  แม้จะหน้าตาบึ้งตึงไปสักนิด 

"น้ำส้มดีกว่าค่ะ  ยังให้นมลูกอยู่" เบย์ลีส์พูดกับบาร์เทนเดอร์อีกคนที่มองเธอขึ้นๆ ลงๆ อย่างเสียดาย  และเขาก็ผงะไปนิดเมื่อหันไปเห็นเฟท (ชาย) ทำตาแข็งใส่อย่างน่ากลัว  วาดแขนยาวมาโอบไหล่เธอแสดงความเป็นเจ้าของ  --  โอ้  ผัวดุกว่าพิทบูลซะอีก

"นี่เลิกอวดเมียสักที  รำคาญ"  ลิลิธว่า  หากสายตาเธอก็อดมองก้นกับต้นขาของสาวๆ ที่เดินผ่านไปมาไม่ได้  "ที่นี่ที่ไหน  ไม่ใช่คาเฟ่ของเคซีย์นี่"

"ของฉันนี่แหละ"  เฟทพูดหน้าตาเฉย  ฉีกยิ้มให้เบย์ลีส์ที่ทำหน้าตาเหมือนจะกินหัวเขาที่ไม่เคยพูดให้ฟังและไม่เคยพามาด้วย  "หุ้นกับมิคาเอลไงคะ  ที่รัก  คาสิโนเก่าของแมมม่อน"

"จะแข่งกับนัวร์รึ"  ลิลิธแขวะ  แล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นปีกของผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินผ่านไป  เธอจึงหันมาจ้องหน้าเฟทที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อยู่พอดี

"ที่นี่ตรงข้ามกับนัวร์  แต่ถ้าเจ้าจะหลอกล่อนางฟ้าใจแตกสักองค์ไปเสพสมด้วยกันได้  ข้าก็ไม่ว่าอะไรนะ"  เดสทินีพูดขึ้นขณะยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์เหล้าข้างเบย์ลีส์  ตาสีฟ้ามองแก้วน้ำส้มของหญิงสาวอย่างขบขัน 

"มากับเขาด้วยเหรอคะ"  เบย์ลีส์ประชด  ทำท่าจะแย่งแก้วเหล้าจากมือเดสทินีที่ยกหนีได้ทันเวลา  เธอจึงค้อนเขาขวับและตีมือเฟทที่เลื้อยมาจับนมเธออยู่เรื่อย  แต่ก็อดหัวเราะคิกไม่ได้เมื่อเฟทมากระซิบพูดข้างหู

เดสทินีมองคู่รักอย่างเอือมๆ  แล้วพยักหน้าชวนลิลิธไปทางอื่นกัน

"หรืออยากจะดูต่อ"  เดสทินีถาม  ลิลิธส่ายหน้า

"ไม่  รำคาญ  เห็นมาทั้งคืนละ  ไม่รู้ตายอดตายอยากมาจากไหน"

"นั่นสิ"

ลิลิธมองหน้าเดสทินีอย่างแปลกใจ  แม้ใบหน้าจะเหมือนกันเป็นพิมพ์เดียว  แต่เดสทินีแตกต่างจากเฟทลิบลับและเฉยชาจนน่าตกใจ

"เรียกข้ามาทำไม  มิคาเอล"

"เจ้ารู้เรื่องเดธไหม"  เดสทินีถามไม่อ้อมค้อม  "หรือมีมนุษย์ทำอะไรแปลกๆ ขึ้นมาจนทำให้ระบบการตายสับสน"

"ทำไมไม่ถามพ่อเจ้าดูล่ะ"  ลิลิธย้อน  เดสทินีขมวดคิ้ว  "เจ้าไม่คิดว่าท่านจะอยากให้มนุษย์สูญสิ้นบ้างหรือไง  หรือเบาะๆ ก็ลงโทษพวกมัน"

"เจ้าคิดอย่างนั้นรึ"

"จะมีเรื่องใดอีกเล่า  เจ้าเดธก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าเพราะคำสั่งใคร  ถามน้องเจ้าดูสิ"

เดสทินีนึกทบทวน  และคิดออกว่าเฟทบอกเธอแบบนั้นจริง  "แล้วเจ้ารู้ได้ยังไง  แอบฟังพวกเขาคุยกันรึ"

"หูตาข้าบนโลกนี้มีอยู่ทุกที่  มิคาเอล  ไม่ได้เป็นใบ้เหมือนหูตาเจ้า  และคนส่งสารของข้าก็ไม่ได้ติดผู้หญิงขนาดหนักเหมือนของเจ้าด้วย"  ลิลิธว่าเหน็บไปถึงเอวาที่ชอบเก็บความลับเงียบไม่บอกใคร  และเฟทที่ตอนนี้ลุกจากเก้าอี้ตรงบาร์เหล้าไปนัวเนียกับเบย์ลีส์ตรงมุมมืดของคลับอีกแล้ว  เธอได้กลิ่นเซ็กซ์จากตัวสองคนนั้นคลุ้งจนแทบจะสำลัก  ขนาดไม่ได้เห็นท่าทางเร่าร้อนของเบย์ลีส์กับตาก็นึกภาพออก 

"แปลก  เจ้าไม่คิดอยากจะหาไว้สักคนบ้างหรือ  แบ่งจากเจ้าเฟทมาสิ  เด็กผู้หญิงคนสวยนั่นน่ะ"

"ไม่ละ  ข้าไม่ถนัดเรื่องแบบนี้"  เดสทินีพูด  แปลกใจตัวเองที่หน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเด็กสาวผมบลอนด์ปากจัดคนนั้น 

"ให้เจ้าเฟทมันสอนสิ"

"ไม่ต้องมายุข้า  เจ้าคิดจะให้ข้าเป็นแบบกาเบรียลเพื่อที่เจ้าจะได้ทำอะไรได้ตามอำเภอใจใช่ไหม"

"เจ้านี่มองโลกในแง่ร้ายเสียจริง"  ลิลิธแสร้งตัดพ้อ  และเสียสมาธิไปนิดหน่อย  เพราะเสียงครางสุดสยิวของเบย์ลีส์  "อิจฉาเจ้าเฟทจริงๆ แฮะ"

"เจ้าคิดว่าเกี่ยวกับพระเจ้าลงทัณฑ์มนุษย์หรือ"  เดสทินีถาม  ไม่ได้สนใจว่าเฟทกับเบย์ลีส์จะอึ๊บกันไปกี่ยกแล้วระหว่างนี้  เธอมาทำงาน  ไม่ใช่มาสอดรู้เรื่องผัวๆ เมียๆ ของใคร  เฟททำส่วนของเขาเสร็จแล้ว  จะพักบ้างอะไรบ้างก็เรื่องของเขา

"หรือเจ้าคิดว่า  เดธจะถูกซาตานยุยงให้ทำล่ะ  ข้าจำได้ว่าคิวปิดกับกาเบรียลส่งเขาลงนรกขุมต่ำที่สุดไปแล้วไม่ใช่หรือ  ยังจะมาป่วนใครได้อีก"

"ก็ใช่  แต่ลูกสมุนของเขายังอยู่  และลูซิเฟอร์ก็ชอบขึ้นมาเที่ยวโลกมนุษย์อยู่เรื่อย  เจ้าจะรู้ได้ยังไงว่าจะไม่มีใครช่วยเขาออกมา  ลูกชายเจ้ายังมาโผล่แถวๆ นี้ได้เลย  --  อ้อ  เรื่องลูกชายเจ้าอีกอย่าง  ถ้าข้าเจอเขาละก็  ขอไม่ไว้หน้าเจ้าเลยละกันนะ"

"จะทำอะไรก็เชิญ  ข้ามีลูกคนเดียวคือเมเดอลิน"  ลิลิธพูดไม่แยแส

เดสทินีหรี่ตามองจอมปีศาจที่เลิกคิ้วกลับมาอย่างฉงนใจ  "บางทีสาเหตุที่เขาชอบสร้างปัญหา  อาจจะมาจากเจ้านี่แหละ"

"จากข้า?  ข้าไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ  ข้าไม่ได้เลี้ยงเขามาด้วยซ้ำ"

"เพราะเจ้ารักแต่ลูกสาว  เจ้าสนใจแต่เมเดอลินคนเดียว  ทำให้เขาซึ่งไม่มีแม่อยู่แล้ว  ขาดที่พึ่งทางใจ  กลายเป็นเด็กมีปัญหา  ชอบสร้างปัญหาเพื่อให้คนไปสนใจ  และให้เจ้าต้องสนทั้งที่ไม่อยากจะสน  ยังไงเขาก็เป็นลูกของเจ้า  เจ้าเป็นคนทำให้เขาเกิดมา  เจ้าจะต้องรับผิดชอบ"

"มันเป็นความผิดพลาด"

"ถ้าอย่างนั้นก็จงยอมรับความผิดพลาดนั้น  และแก้ไขมันซะ"

"ข้าไม่ใช่ลูกน้องเจ้า  มิคาเอล  เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งข้า"

"แล้วมีอาล่ะ"

"เกี่ยวอะไรกับมีอา"

"เจ้าไม่สนใจลูกชาย  ปล่อยปละละเลยลูกสาว  เมียก็เลยไม่เอา"

"เจ้า!"

"ข้าพูดแทงใจดำล่ะสิ"  เดสทินีพูดพร้อมยิ้มยั่วยวน  "เจ้าหลบไปเลียแผลใจอยู่สินะ  น่าสมเพชจริง"

"เจ้าน่ะสิ  น่าสมเพช  เจ้าไม่มีแม้แต่คนให้โกรธหรืองอนเจ้าด้วยซ้ำ  เจ้าโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา  แต่ชอบอ้างว่าไม่มีเวลาให้กับเรื่องพวกนี้  เจ้าน่ะสิที่น่าสมเพช  เจ้าถึงพยายามแยกเจ้าเฟทออกจากเมียมัน  ทนมองพวกเขารักกันไม่ได้สินะ"

"เจ้านี่มันชั่วช้านัก  คิดได้แต่เรื่องแบบนี้เท่านั้นหรือ"

"หรือไม่จริงล่ะ  เจ้าเฝ้ามองเบย์ลีส์มานานพอๆ กับเจ้าเฟท  แต่เจ้ากลับไม่กล้าเข้าหาหล่อนจนกระทั่งน้องมาคาบไปต่อหน้าต่อตา  และยังจะเด็กสาวคนนั้นอีกล่ะ  เจ้าเลือกใช้ร่างฝาแฝดเจ้าเฟทเพื่ออะไร  ถ้าไม่ใช่อยากให้ผู้หญิงสองคนนั้นหันมามองเจ้าบ้าง  เจ้ามันน่าสมเพชนัก  มิคาเอล"

"ลงนรกไปซะเถอะ  ลิลิธ!"

"ข้าอยู่ที่นั่นมานานแล้ว" 

เดสทินีขบฟันกรอดจนกรามปูด  เส้นเลือดขึ้นตรงขมับ  มองความว่างเปล่าตรงหน้าอย่างโมโห  ลิลิธหนีไปแล้วหลังจากสร้างความเจ็บแสบไว้ให้เธอพอสมควร

"เฮ้  ลิลิธไปไหนเสียล่ะ"  เฟทถาม  แปลกใจที่เห็นเดสทินีอยู่ลำพัง  แต่สายตาของพี่กลับมองเลยผ่านเธอไปหาเบย์ลีส์เกาะเอวเธออยู่

"ไปแล้ว"

"ไปไหน"

เดสทินีส่ายหน้า  มองตาสีเขียวจัดไร้เดียงสาของเบย์ลีส์แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น  "จะกลับบ้านเลยไหม  ฉันจะไปละ"

"ไปด้วยกันไหมคะ"  เบย์ลีส์ชวน  อยากให้เดสทินีผ่อนคลายบ้าง

"ใช่  ไปด้วยกันสิ  เดส  เผื่อได้คุยกับเอวากับเคซีย์ด้วย"  เฟทเสริม  โอบไหล่เบย์ลีส์ไว้ช่วยพยุงตัวคุณภรรยาที่ขาอ่อนหมดแรงจะยืนเองหลังจากเราสนุกกันเพลินไปนิด  เธอเสนอตัวจะอุ้มแต่เบย์ลีส์ก็บอกว่าอายคน

"ไปนะคะ  เดส" 

เดสทินีจะปฏิเสธ  แต่ทนทำใจร้ายกับสายตาออดอ้อนของเบย์ลีส์ไม่ได้  จริงอย่างที่ลิลิธว่า  เธอมองเบย์ลีส์มานานแล้ว  เฝ้ามองมาจากสวรรค์ทุกวัน  ตั้งแต่เบย์ลีส์ยังอยู่กับพ่อที่ไอร์แลนด์จนกระทั่งหนีมาอเมริกา  หากไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนั้นมันคืออะไร

"เผื่อฟินน์จะได้คุยกับคุณบ้างด้วย"  เบย์ลีส์คะยั้นคะยอ  "วันนั้นฟินน์บอกว่าเจอใครก็ไม่รู้ค่ะ  มาชวนเขาไปอยู่ด้วย  ก่อนที่เฟทจะได้ลงมา  เขาแอบเข้าไปในห้องพิธี  ไปนั่งภาวนาเหมือนที่เคยเห็นฉันทำ  เขาอยากเจอพ่อเขาน่ะค่ะ  แต่กลับเป็นใครมาไม่รู้  เขาร้องให้ช่วยเพราะออกจากห้องนั้นไม่ได้  ฉันเดินตามหาเขาอยู่พอดี  ได้ยินเสียงเรียกเลยไปช่วยเขาออกมา  แต่ฉันไม่เห็นอะไรเลยค่ะ  ได้แต่บอกว่าฉันจะดูแลลูกให้ดีที่สุด  ฉันจะไม่ยกเขาให้ใครเด็ดขาด"

เฟทมองหน้าภรรยา  เบย์ลีส์ยิ้มแห้งๆ เพราะยังไม่ได้เล่าให้เธอฟัง

"ขอโทษ"  เบย์ลีส์พูดเสียงอ่อย  กอดเอวเฟทแน่นขึ้นและเอาหน้าแนบอกเขา  เฟทกัดปาก  ลูบแผ่นหลังภรรยาบอกว่าไม่เป็นไร  เดสทินีมองพวกเธอเอือมๆ

"โอเค  ไปก็ไป  แต่หาอะไรให้ฉันกินด้วยนะ  อร่อยๆ"

"ได้เลยค่ะ  ไปโทรหาออเดรย์ก่อนนะคะ" 

เดสทินีพยักหน้า  มองตามหลังผู้หญิงตัวบางไป

"ที่ลิลิธพูดนั่นจริงหรือเปล่า"  เฟทถาม  มองเดสทินีที่ยืนตัวแข็งทื่อและไม่ยอมหันมา  "เธอชอบเบย์ลีส์เหรอ"

"เคย"  เดสทินีตอบ  หันมาสบตาเฟท  "ตอนนี้ฉันรักเขาเหมือนน้อง  ไม่ต้องมาทำหวงหรอกน่า  ส่วนเบลค  เขาเกลียดฉันจะตาย"

"โอเค"  เฟทพึมพำ  ยิ้มรับเบย์ลีส์ที่เดินกลับมาพร้อมยิ้มร่าเริง

"ไปกันเลยไหมคะ"  เบย์ลีส์ถาม  สองอัครเทวทูตพยักหน้าให้เธอ  เฟทจับมือเธอไปเกาะเอวเขาไว้  แล้วเราก็กลับมาอยู่ในรถเบนซ์สีดำอีกครั้ง  คราวนี้เธอนั่งเบาะหน้าแทนที่ลิลิธ  เดสทินีนั่งหน้าตึงอยู่เบาะหลังพร้อมกับเสียงบ่นอุบ

"เบาะสกปรกชะมัด  พวกเธอทำอะไรกันตรงเบาะหลังนี่ใช่ไหม"

"บ่นเป็นคนแก่ไปได้น่า  เดส  เธอก็ทำความสะอาดมันซะสิ" เฟทว่า  หันมาจูบเบย์ลีส์ดังจ๊วบ  แล้วกลับไปเหยียบคันเร่ง  พาเมอร์เซเดสออกจากชายป่าหลังสวนสาธารณะสู่ถนน  มุ่งหน้ากลับบอร์ดดิ้งเฮ้าส์ของเคซีย์

เบย์ลีส์เบือนสายตาหนีแสงแดดจากดวงตะวันที่โผล่พ้นขอบฟ้าบอกเวลาหกโมงเช้าแล้ว  เธอเห็นใบหน้าเดสทินีจากกระจกส่องข้าง  รู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปนิดหน่อย  ไม่ใช่ลักษณะใบหน้า  แต่เป็นอารมณ์เจ้าของมัน

เธอเห็นความเหงาในดวงตาสีฟ้าคู่นั้น  และมันไม่เคยมีมาก่อน...



......................

นานๆ คุณเบย์เธอจะได้เจอสามี  ปล่อยเธอไปเถอะนะ  อิอิ   :21: :61: :27: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

09 พฤศจิกายน 2018 เวลา 21:56:50
บางทีปีศาจอาจจะอยู่เฉยๆจริงๆก็ได้ แต่ความวุ่นวายทั้งหลายมันมาจากใครบางคนบนนั้นก็เป็นได้
แสดงความคิดเห็น