web stats

ข่าว

 


Workaholics (แฟนฟิคชั่น) - บทที่ 9 Something Went Wrong

โพสต์โดย: anhann วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2019 เวลา 23:01:01 อ่าน: 100



บทที่ 9 Something Went Wrong






ยุนอาเดินผ่านห้องแผนกครีเอทีฟ  เธอหยุดเดินและโผล่เฉพาะส่วนหัวเข้ามาในประตูกระจกที่เปิดค้างอยู่  รู้อยู่หรอกว่ามันตลก  แต่เธออยากเจอคนบางคนในนั้น  คริสตัลน่าจะมาแล้ว  เธอเห็นรถจอดอยู่ในช่อง  เธอจำรถยนต์แบรนด์ที่เขาบอกว่าประหยัดพลังงานและรักสิ่งแวดล้อมนั่นได้  ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจว่าคำโฆษณาพวกนั้นเกินจริงไปหรือเปล่า

คริสตัลมาแล้วจริงๆ  กำลังนั่งทำงานอยู่  แต่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ คงจะเป็นอาหารเช้าที่หอบเอามากินที่ทำงาน  ท่าทางน่ารักเหมือนเด็ก  แต่ขยันกว่าคนที่แสดงตัวว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วบางคนเสียอีก  เธอไม่ได้คิดเข้าข้างเด็กหรอกนะ  แค่ยังไม่เห็นคนอื่นในแผนกมาทำงานเลยสักคน 

"ฉันควรพิจารณาโบนัสให้คุณเพิ่มไหมนะ"  ยุนอาห้ามใจตัวเองไม่ได้  เธอเดินเข้ามาและทักกึ่งล้อคริสตัลที่สำลักแซนด์วิชอย่างน่าสงสาร

"บอส!"

"ตกใจอะไรคะ  ดื่มน้ำก่อน"

คริสตัลรับขวดน้ำของตัวเองจากมือเจ้านายมา  ปลายนิ้วเราสัมผัสกันนิดหน่อย  แต่ก่อให้เกิดความรู้สึกประหลาดแล่นเข้ามาที่หัวใจเธอจนต้องรีบชักมือกลับมา  และทำให้อีกฝ่ายตกใจไปด้วย 

"บอสมาเช้าจังนะคะ"  เธอเฉไฉ  หวังให้ยุนอาลืมเรื่องเมื่อกี้ไปเสีย

"อ๋อ  แค่ตื่นเช้าน่ะ  เลยอยากมาเร็วๆ บ้าง"  ยุนอาโกหกอัตโนมัติ  ที่จริงเธอแทบจะไม่ได้นอนต่างหาก  และไม่ได้เกี่ยวกับแทยอนด้วย  รายนั้นนอนห้องซอฮยอน  พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน  แต่ไม่ค่อยมีใครรู้  จึงเหมาว่าเธอกับแทยอนย้อนกลับมาคบกันอีกแล้ว 

เลิกกันแล้วเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรือไง

เธอยิ้มเก้อๆ เมื่อคริสตัลพยักหน้ารับรู้  แต่ตาจ้องขวดน้ำในมือเธอ  ดูเหมือนจะไม่กล้ามารับมันไปเอง  เธอจึงวางมันกลับที่เก่า  เด็กตัวโตก็คว้ามันเปิดดื่มอั้กๆ  มีน้ำบางหยดไหลออกมาตรงมุมปาก  ยุนอาจ้องมันและกดความรู้สึกอยากเข้าไปเช็ดให้เอาไว้  เพราะเธอกลัวว่าจะไม่ได้เอาทิชชูหรือมือเช็ดให้  หิวน้ำอะไรขึ้นมาตอนนี้ด้วยนะ

"บอสกินอะไรมาบ้างหรือยังคะ  ขอโทษที่ฉันลืมถาม"  คริสตัลพูด  ล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าอกเบลเซอร์มาซับปากตัวเอง  ยุนอารู้สึกอยากได้ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ขึ้นมาตงิดๆ

"โจจัดการให้แล้วค่ะ"  ยุนอาตอบ  ดีใจที่ตนตั้งสติได้ทัน  "ฉันไม่กวนคุณแล้วดีกว่า  ตั้งใจทำงานนะ  คริส"

คริสตัลพยักหน้าใจลอย  มือยุนอาอยู่ที่ต้นแขนเธอ  นัยน์ตาเรามองสบกัน  เธอรู้สึกแปลกประหลาด  เธอไม่เคยเป็นแบบนี้  แม้แต่กับแทยอน

"กินกลางวันด้วยกันไหมคะ"

ยุนอาเลิกคิ้ว  คิดว่าตนฟังผิด  แต่คริสตัลกำลังมองเธอด้วยดวงตาเหมือนลูกสุนัขอ้อนเจ้าของ  ไหนจะมือร้อนๆ ชื้นเหงื่อที่วางทาบบนมือเธอนี่อีกล่ะ  มันไม่ใช่ความฝันแล้วละ  คริสตัลรู้หรือเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไร

"บอสคงไม่ว่างใช่ไหม  คงมีคนนัดแล้ว"

"ว่างค่ะ" 

คริสตัลยิ้ม  น่ารักจนยุนอาต้องกัดลิ้นตัวเองเอาไว้

"แล้วจะให้ฉันรอที่ไหนคะ  ไปรับที่ห้องไหม"

ยุนอาย่นคิ้ว  แปลกใจกับอาการกระตือรือร้นผิดปกติของเด็กโข่ง  เธอยกอีกมือขึ้นอังหน้าผากคริสตัลที่ตอนนี้ผมหน้าม้ายาวลงมาจนไม่เป็นม้าอีกต่อไปแล้ว  ครีเอทีฟสาวทำหน้างงแต่ไม่ได้ถอยห่างจากมือเธอ  ยุนอาเลิกห้ามใจตัวเอง  เธอเลื่อนมือจากหน้าผากคริสตัลลงมาไล้ปลายนิ้วไปตามผิวแก้มขาวใสแผ่รัศมีความอ่อนเยาว์จนน่าอิจฉา  เก้าปีเลยนะที่เราห่างกัน  มันทำให้เธอดูแก่ไปสำหรับคริสตัลหรือเปล่า

"ไม่กลัวฉันบ้างเหรอ"  เธอถาม  นัยน์ตาคมกะพริบ  คริสตัลส่ายหัว

"ยกเว้นคุณจะบีบคอฉันค่ะ"

โอ๊ย  เด็กบ้านี่!

"คุณรู้ไหมว่า  ฉันเป็นไบ"  ยุนอาไม่ทนแล้ว  แทยอนไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้เธอรักใครชอบใคร  เราจบกันแล้ว  ตอนนี้เราเป็นคู่แข่งกันด้วย  ถ้าหล่อนอยากได้คริสตัล  ก็มาแย่งกับเธอสิ

"นั่นหมายถึง...ฉันอาจจะจูบคุณ  หรือทำอะไรมากกว่านั้น"

"คุณสวย"  คริสตัลเอ่ย  เสียงเหมือนกำลังเพ้ออยู่  ยุนอาเหลือบมองแซนด์วิชที่ยังกินไม่หมดของคนหน้าคม  มันก็เป็นแค่แซนด์วิชไก่ธรรมดา  คงไม่มีใครลงทุนใส่รัมลงไปในของแบบนี้หรอกละมัง

"ฉันคงอิจฉา  ถ้าเห็นผู้ชายคนไหนจูบคุณ"

ยุนอากัดปากตัวเอง  เวรกรรม  เธอจะจีบเด็กมันไม่ใช่เหรอ  ไหงมาโดนจีบเองแบบนี้ล่ะ  แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คริสตัลพูดจาแบบนี้เป็น  ปกติเห็นแต่ทำงานหน้าดำคร่ำเครียด

"หวังว่าคงจะไม่ใช่โจเซฟ"

"โจเซฟเนี่ยนะ  ให้ตายสิ  คริสตัล  ฉันไม่กินเลขาตัวเองหรอก" 

"เขาก็หล่อดีนี่คะ"  คริสตัลล้อ  กลัวเล็บแดงๆ จะข่วนหน้าตัวเองจัง

"เรื่องนั้นฉันไม่เถียง  แต่ฉันก็มีกฎของตัวเองอยู่นะคะ"

"คุณชอบลูกครึ่งเอเชียมากกว่าเหรอคะ"

ยุนอาย่นคิ้ว  ไม่เคยสังเกตเรื่องนี้เลย  "ไม่รู้สิ  ฉันแค่ไม่อยากยุ่งกับลูกน้องตัวเอง  มันเสียการปกครอง  ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าฉันลำเอียง"

"ถ้างั้นตอนนี้คุณทำอะไรอยู่คะ"  คริสตัลย้อน  หลุบตาลงมองเล็บสีแดงจากนิ้วเรียวยาวที่ยังอยู่บนหน้าตัวเอง  "คุณจะข่วนหน้าฉันเหรอ  ถ้าคุณจะทำ  ช่วยสงสารฉันด้วยเถอะ  ฉันคงจะโดนเจซักไซ้จนหูหนวกแน่ๆ ว่าไปโดนผู้หญิงที่ไหนทำมา  และฉันยังไม่อยากเสียหูไป"

"คุณนี่นะ"  ยุนอายอมแพ้  เธอไม่ได้ตั้งตัวมาจะเจอเรื่องแบบนี้  แต่วินาทีที่เธอดึงมือออกจากหน้าคริสตัล  เธอก็คิดถึงสัมผัสของมันทันที  เธอน่าจะได้ทำตามใจตัวเองสักหน่อย  ไหนๆ คริสตัลก็ดูเต็มใจขนาดนี้

แต่ว่า... มันก็ยังคงมีคำว่า "แต่" อยู่นั่นแหละ

"ถ้าฉันมีแฟน  บางทีพี่อาจจะเลิกมองฉันเป็นเด็ก"  คริสตัลสารภาพ  ยุนอาหันขวับมามองเธอด้วยสายตาตกใจและเหมือนจะผิดหวังด้วย  "ฉันก็แค่ลองคิดเล่นๆ  แต่คุณสวยจริงๆ นะคะ  บอส"

"ขอบคุณ  แต่ฉันรู้แล้ว"  ยุนอาประชด  หน้าแตกยับเยิน  เธอน่าจะรู้อยู่แล้วว่าอย่างคริสตัลหรือจะสนใจคนแก่กว่าเกือบสิบปีแบบเธอ  ถ้าเธอตัวเล็กน่ารักแบบแทยอนก็คงจะดี  พวกผู้ชายที่เธอเคยควงก็พูดแบบนั้น

"บอสคะ  เรื่องกินข้าว --"

"ฉันไม่ไปกับคุณ"

"ขี้น้อยใจจัง"  คริสตัลพูด  ลุกตามมาดักหน้ายุนอาไม่ให้ออกจากประตูไปได้  ยุนอาไม่ได้ใส่ส้นสูง  เธอก็สวมรองเท้าผ้าใบ  ตอนนี้เราจึงอยู่ในระดับความสูงที่เท่ากัน  "แต่ฉันอยากไปกับคุณนะคะ  เมื่อวานตอนคุณโทรหาฉัน  ฉันก็ชวนคุณแล้วไม่ใช่เหรอ"

ยุนอาอึกอัก  ไม่คิดว่าคริสตัลจะจำมันได้

"โอเคค่ะ  ฉันคงไม่ได้หล่อล่ำน่าควงเท่าไหร่  แถมยังเป็นลูกน้องคุณด้วย  ช่างไม่เจียมตัวจริงๆ  งั้นฉันไม่กวนคุณแล้วค่ะ  ไปทำงานต่อก่อนนะคะ  เจ้านาย"

คริสตัลโดนดึงคอเสื้อกลับมาทั้งที่เพิ่งเดินห่างไปได้ก้าวเดียว  เธอจ้องตายุนอาเหมือนจะทำสงครามกัน  แล้วเธอก็ลองยิ้มให้ยุนอา  อีกฝ่ายก็ละสายตาไปก่อน  แก้มแดงเรื่อขึ้นมานิดหน่อย  มันทำให้เจ้านายเธอดูเด็กขึ้นอย่างน่าประหลาด

"คุณเขิน"

"ฉันเปล่า"  ยุนอาเผลอเสียงดัง  นึกชังคริสตัลขึ้นมาทันใด  ไม่มีใครท้าทายเธอแบบนี้มาก่อน  ตอนนี้เหมือนคริสตัลจะปั่นหัวเธอด้วยความซื่อแบบนี้  และมันดันได้ผลซะด้วย 

"ฉันไปทำงานละ"

"ตกลงฉันจะไปรอคุณที่หน้าห้องนะคะ  เที่ยงตรง"  คริสตัลพูดไล่หลังยุนอาที่เดินเร็วๆ จากไปเหมือนจะไปตามหาของหาย  เจ้านายสาวไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเรื่องนัดกินกลางวันของเรา  แปลว่าเธอยังมีหวังใช่ไหม

"ฉันทำอะไรลงไป"  ครีเอทีฟสาวถามตัวเอง  ยกสองมือจับแก้ม  เธอยังรู้สึกถึงสัมผัสของยุนอาอยู่เลย  เธอลดมือข้างหนึ่งลงทาบอก  หัวใจมันเต้นแรงผิดปกติ  เรียกได้ว่าน่ากลัวเลยละ

"เป็นอะไรวะ  กำลังจะหัดจับนมใครอยู่หรือไง"

"ไอ้เว่น  ไอ้เลว!"  คริสตัลตะโกนไล่หลังสตีเวนที่ล้อเลียนเธออย่างหน้าไม่อายและไม่เคยคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงสักนิด  เธอวิ่งไปถีบก้นเขาจนหัวแทบคะมำ  จากนั้นแอบหลังยูริจนสตีเวนยอมแพ้  ไม่เอาคืนเธอ 

"อย่าเผลอละกัน"  เขาขู่  ชี้หน้าเธอแล้วไปทำงานของตัวเอง

"ขอบคุณนะคะ  พี่ยูล"

"นี่  ฉันเห็นนะ  เมื่อกี้น่ะ"  ยูริพูดตามหลัง  คริสตัลขวับมาหาเพื่อนรุ่นพี่อย่างตกใจ  ยูริยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจ

"ไม่มีอะไรนะคะ  ฉันว่าพี่มองผิดแล้วแหละ  ไม่ใช่บอสค่ะ"

"แล้วฉันบอกเมื่อไหร่ว่าใช่  หรือใช่"

คริสตัลอ้าปากค้าง  เสียรู้ยูริเข้าให้แล้ว

"ฉันไม่บอกใครหรอก  จะรูดซิปปากให้สนิทเลย"  ยูริพูด  ตบไหล่คริสตัลเปาะแปะ  แต่ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย  คริสตัลรู้ดีว่าถ้ายูริรู้คนเดียว  ทุกคนในบริษัทก็จะรู้ด้วย  อาจลามไปถึงทั้งตึกเลยก็ได้

"นี่ฉันไม่มีเกียรติขนาดนั้นเลยเหรอ  น่าเสียใจจังนะ"

คริสตัลสะอึก  เหมือนยูริจะอ่านความคิดเธอได้ถึงได้หวนกลับมาพูดแบบนี้  เธอยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อนรุ่นพี่  และค้อมศีรษะอย่างขอโทษขอโพย  แต่ยูริก็โบกไม้โบกมือแล้วพูดขึ้นตอนโน้มตัวมาใกล้เธออีกครั้ง

"ฉันก็แค่หวังว่าเธอจะช่วยให้งานเราราบรื่นได้เท่านั้นเอง"

ว่าแล้วเชียว... 

ยูริตบไหล่เธอแปะๆ อีกที  คราวนี้เดินไปนั่งประจำที่  และโบกมือไล่ให้เธอไปทำงานต่อด้วย  คริสตัลถอนใจหน่าย  ตอนนี้เธอชักไม่แน่ใจว่าอะไรดีกว่ากัน  ระหว่างยอมเป็นเด็กในสายตาพี่ต่อไป  หรือจีบใครสักคนให้ตัวเองดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น  หรือเธอจะเลือกเป้าหมายผิดไปหน่อย

แต่ยุนอาสวยมากเลยนะ

...............................................

ยุนอาไม่สมาธิทำงานเลย  ใจเธอคอยแต่จะลอยไปถึงเหตุการณ์ในห้องแผนกครีเอทีฟอยู่เรื่อย  เพราะคริสตัลแท้ๆ  ไม่หรอก  เพราะเธอนี่แหละ  อยากเข้าไปหาเจ้าเด็กนั่นทำไม  แถมยังจะไปหยอกเขาอีก  หน้าไม่อายจริง

ไหนจะนัดกินมื้อเที่ยงอีก  เธอหนีไปก่อนก็ได้นี่นา  เที่ยงตรงคริสตัลถึงจะมา  เธอเป็นเจ้านาย  เธอจะไปไหนตอนไหนก็ได้  แต่ว่า...

แต่มันอาจจะไม่มีโอกาสนี้อีกแล้วก็ได้นะ  --  โธ่เอ๊ย! 

"โจ  วันนี้ฉันมีนัดกินกลางวันกับใครหรือเปล่าคะ"  เสียงเธอกรอกลงไปในอินเตอร์คอม  โจเซฟขานรับ  เขาขอเวลาเช็กครู่หนึ่ง  แต่เพียงไม่กี่นาทีก่อนเขาตอบก็เหมือนนานมากสำหรับเธอ  ยุนอารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยไฮสกูลคลั่งรักยังไงไม่รู้ทั้งที่เธอก็ไม่ได้รักคริสตัลสักหน่อย

แน่ละ  จะรักได้ยังไง  เด็กแบบนั้น

"ไม่มีครับ  บอส"  โจเซฟตอบ  "คุณจะไปไหนหรือครับ  หรือจะให้ผมสั่งอะไรให้เป็นพิเศษ"

"ไม่ค่ะ  ไม่มีอะไร  แค่นี้นะคะ  โจ  --  เอ่อ  เดี๋ยวก่อนค่ะ  เดี๋ยว  คือว่าแถวนี้มีร้าน..."  ยุนอาลังเล  แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจได้  "ไม่เป็นไรค่ะ  โจ  เดี๋ยวฉันจัดการเอง  ขอบคุณค่ะ"

เธอยกนิ้วออกจากปุ่มอินเตอร์คอม  เปลี่ยนมาหยิบโทรศัพท์มือถือ  เปิดกูเกิลไล่หาร้านที่จะไปกินกลางวันได้อย่างเป็นส่วนตัวหน่อย  ห่างจากบริษัทมากๆ ได้ยิ่งดี  จะได้ไม่ต้องมีใครเห็นเธอ  เธอเจอร้านหนึ่งแล้ว  เป็นร้านอาหารอิตาเลี่ยน  เธอไม่ได้ชอบอาหารอิตาเลี่ยนมากนัก  แต่ก็ดีกว่าอาหารอินเดียที่เครื่องเทศเยอะไปนิด  ร้านนี้ราคาไม่แพงมาก  คริสตัลคงจะไม่บ่น  ยังไงเธอก็จะช่วยจ่ายอยู่แล้วแหละ  แต่ว่า...

มันก็ยังจะมี  "แต่"  อยู่นั่นแหละนะ

"มันต้องเป็นหน้าที่เขาไม่ใช่เหรอ  เขาเป็นคนชวน"  ยุนอาพึมพำกับตัวเอง  ถึงจะไม่ชอบความคิดนี้เท่าไหร่  เธอยอมรับว่าเรื่องนี้มันทำให้เธอตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก  อยู่ดีๆ ก็มีเด็กสาวๆ ชวนไปกินกลางวัน 

เธอก็ยังไม่ได้แก่อะไรขนาดนั้นหรอกน่า

ความคิดนี้ทำให้เธอยิ้มออก  ยุนอาวางโทรศัพท์ลงที่เดิม  และหยิบปากกาขึ้นมาทำงานต่อ  ไม่เห็นจะต้องคิดอะไรมากเลย  แค่กินข้าวด้วยกัน

แล้วทำไมหัวใจจะต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ

.........................................

เจสสิก้านั่งรอไอรีนที่ติดประชุมอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมห้าดาว  เรามีนัดจะไปกินกลางวันและช็อปปิ้งกันช่วงบ่าย  เธอว่างและไอรีนก็ว่างพอดี  เธอเป็นคนนัดไอรีนเอง  รู้สึกว่าจะต้องฉลองที่เรากลับมาคืนดีกัน

คืนดีงั้นเหรอ  เราคบกันแบบนั้นเมื่อไหร่กันล่ะ

ดีไซเนอร์สาวขมวดคิ้วขณะจ้องโทรศัพท์มือถือที่เอาขึ้นมาเปิดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย  เธอมองมันแต่ไม่เห็นอะไรนอกจากภาพเวลาเธออยู่กับไอรีน  มันเป็นอะไรที่ให้ความรู้สึกดี  เรียกว่าดีเกินไปจนน่ากลัวด้วยซ้ำ  เธอไม่ได้คบใครจริงจังมานานมากแล้ว  เธอชินกับการคบกันแบบไม่มีพันธะ  พอนึกแบบนี้แล้วก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก  เธอพร้อมแล้วหรือกับการอยู่กับใครสักคน

เจสสิก้าตัวสั่น  แค่คิดว่าจะต้องอยู่กับใครเพียงคนเดียว  ต้องเจอกับใครสักคนที่ไม่ใช่คริสตัลทุกๆ วัน  เช้าเย็น  เธอก็ขนลุกแล้ว  แล้วอยู่ๆ เธอก็ลุกพรวดขึ้น  เดินตรงดิ่งออกไปที่ประตูทั้งที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน  แต่เพราะไม่ได้มองทาง  เธอจึงชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

"ผมว่าคุณควรจะขอโทษนะ"  เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น  เจสสิก้าไม่ได้มองเขา  เธอไม่ได้ชนเขา  แต่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังเก็บของบนพื้นอย่างทุลักทุเลต่างหาก

"นี่คุณ --"

"ไม่ต้อง  จอช"  แทยอนปรามช่างภาพหนุ่มที่วันนี้มาทำงานกับเธอแทนทิฟฟานี่ที่ติดงานอื่น  "เราไปกันดีกว่า  เสียเวลามามากแล้ว"

"ก็ได้ฮะ  คนอะไรหน้าตาก็ดี  ไม่มีน้ำใจเอาเสียเลย"

"เท่าไหร่"  เจสสิก้าโพล่ง  สองหนุ่มสาวจึงหันขวับกลับมามองเธอพร้อมกัน  แต่สายตาของแทยอนทำให้เธออึดอัดมากกว่าเจ้าหนุ่มหน้าอ่อนที่สะพายกล้องตัวเบ้อเริ่มอยู่ 

"ฉันถามว่าค่าเสียหายเท่าไหร่  ฉันจะได้จ่ายให้"  เธอย้ำ  เด็กหนุ่มทำท่าจะพูด  แต่แทยอนจับแขนเขาไว้และส่ายหน้า

"ไม่เป็นไรค่ะ  ไม่มีอะไรเสียหาย  แต่คุณควรจะระวังหน่อยนะคะ  ถ้าไปชนคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันจะลำบาก  ไม่ได้ขู่นะ  แค่เป็นห่วง"

เจสสิก้าขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ  เธอมองตามหลังแทยอนกับเจ้าเด็กหนุ่มชื่อจอชหรืออะไรทำนองนั้นไปจนทั้งสองลับสายตา  แต่เธอก็ยังยืนทื่ออยู่ที่เดิมจนกระทั่งมีใครบางคนมาแตะไหล่ให้สะดุ้ง

"ฉันเองค่ะ  เจ"  ไอรีนพูด  เอียงคอมองคนที่เริ่มจะเป็นมากกว่าคู่ขาด้วยความสงสัย  "รอนานจนจะกลับแล้วเหรอคะ  ขอโทษนะ"

เจสสิก้ากะพริบตา  ตั้งสติใหม่แล้วส่ายหัว  พอเห็นหน้าไอรีนแล้ว  เธอก็ลืมความกลัวบ้าๆ นั่นไปเสียสนิท  ถ้ามันจะต้องเป็นอย่างนั้นจริงก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย  เธอควรให้โอกาสตัวเองได้ลอง

"ถ้าคุณเหนื่อย  แค่ไปกินข้าวแล้วกลับบ้านก็ได้ค่ะ  ช็อปปิ้งเอาไว้วันอื่นก็ได้"

"ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันอยากไปกับคุณ"  เธอพูด  รู้สึกดีที่ไอรีนยิ้มกลับมา 

เห็นไหมล่ะ  มันไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย  ยายเจเอ๋ย!

"ที่จริง  เราซื้อของสดไปทำกินกันที่บ้านก็ได้นะคะ  ถ้าคุณเบื่อคนเยอะๆ  แต่ก็แล้วแต่คุณแหละ  ฉันได้หมด"  ไอรีนพูดด้วยรอยยิ้มสดใสขณะเดินควงแขนเจสสิก้าไปที่รถออดี้สีขาว  แปลกใจที่เจสสิก้าเอาแต่ยิ้ม  "ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะ"

"เปล่าค่ะ  ฉันแค่รู้สึกว่า  นี่มันดีเกินไปหรือเปล่า"  เจสสิก้าตอบ  มองปฏิกิริยาไอรีนแล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอีก  เพราะอีกฝ่ายค้อนเธอ  "ฉันจะไม่ขอคุณคบกันตอนนี้หรอกค่ะ  ไม่ต้องกลัวไป  คุณยังเป็นโสดอยู่ถ้าคุณต้องการ"

"แล้วถ้าฉันไม่ต้องการแล้วล่ะ  คุณจะว่ายังไง"  ไอรีนหยั่งเชิง  เห็นเจสสิก้าทำหน้าตากระอักกระอ่วน   เธอก็ส่ายหัว  "ไว้ค่อยคุยกันวันอื่นเถอะ  ฉันคิดว่าเราสองคนเหนื่อยพอแล้ววันนี้  นะคะ"

เจสสิก้ามองไอรีนอย่างชั่งใจ  และอะไรบางอย่างในสีหน้าของนักข่าวสาวก็ทำให้เธอต้องพยักหน้ารับอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

"วันนี้อยู่บ้าน  แต่วันเสาร์ฉันขอไปดิสนีย์แลนด์นะ"  ไอรีนพูดพลางเอนตัวเข้าหาเจสสิก้าพร้อมกับยิ้มให้  ดีไซเนอร์สาวแกล้งกลอกตา  แต่ที่สุดก็พยักหน้าให้ไม่ต่างจากเสี่ยเอาใจน้องหนู

น้องหนูตัวเล็กๆ ขาวๆ สวยๆ ซึ่งทำให้เธอลังเลหวาดกลัวที่สุดแล้วในชีวิตที่ไม่อยากผูกพันกับใครนอกจากน้องของเธอ

แบบนี้มันไม่ถูกต้องหรือเปล่านะ





................

ยังจำกันได้หรือเปล่า   :58: :61: :44:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

12 กุมภาพันธ์ 2019 เวลา 07:09:35
เจจะไปไหนก็เจอแต่แทยอน อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น โรคกลัวพันธะแก้ได้ด้วยการไม่รักใครนะ
แสดงความคิดเห็น