|
กับดักของความรัก ตอนที่ 3 yuri
| โพสต์โดย:
meAyou
วันที่: 09 มกราคม 2017 เวลา 18:11:05
อ่าน: 758
|
น้ำเสียงอ้อแอ้ของแต่ละคนทำให้คนมีสตินึกขำอยู่หลายครั้งอาจเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพวกสาวๆ เหล่านี้จึงพากันจัดเต็มและแม้จะต้องเดินทางกลับบ้านก็ไม่ต้องเป็นห่วงเมื่อแต่ละคนมีรถของที่บ้านมารับทั้งนั้น
ดวงตาคู่หวานจ้องมองสภาพของเพื่อนแต่ละคนอย่างอนาถใจหากแต่ดูจากสภาพตัวเองก็คงจะไม่ต่างไปมากผิดกันแค่ในเวลานี้เธอมีที่พักพิงแสนสบายอยู่ข้างกาย
"กลับกันเถอะ"
หนึ่งในคนเมาเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่ๆ อารมณ์อยากกลับบ้านเข้ามาเยือนและทันทีที่พูดจบเพื่อนแต่ละคนก็พยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง
"พวกฉันกลับก่อนนะ"
"บายยยย"
"นี่แกไม่คิดไปส่งหน่อยเหรอ"
"ไม่"
"ชัดเจน?"
วิมลเอ่ยขึ้นเมื่อเจ้าของบ้านไม่มีทีท่าว่าจะลุกยืนแต่อย่างใด
"ทีตะกี้ล่ะไล่เค้าเอาไล่เค้าเอาตอนนี้ตะปบเสียจนแน่นอย่างกับหนวดปลาหมึกที่กำลังรัดเหยื่อ"
"ใคร!"
"ยังจะกล้าถามอีกนะ"
"ฉันเปล่าแกอยากได้ก็เอาไปเลย"
ร่างกายใช่ว่าจะทำตามสิ่งที่พูดเพราะแม้ปากจะบอกว่ายกให้หากแต่แขนที่เกาะเกี่ยวใครอีกคนนั้นกลับแน่นขึ้นให้เพื่อนแต่ละคนได้ส่ายหน้านึกหมั่นไส้คนปากไม่ตรงกับการกระทำ
ตอนไม่เมาล่ะถีบหัวส่งตะโกนว่าเกลียดจนกลายเป็นนางร้ายในสายตาของคนรอบข้างไปหมดหากแต่พอเมาเท่านั้นแหละกลายเป็นนางมารจะกินหัวคนที่เข้าใกล้กรวีร์เสียอย่างนั้น
แบบนี้นิลลดาจะเข้าข่ายคนสองบุคลิกหรือเปล่านะ
"จะกลับก็กลับสิจ้องอะไรนักหนา"
"ไล่เลยนะ"
"ดึกแล้ว"
"กลับก็ได้ยะ"
วิมลเอ่ยหน้างอก่อนจะหันไปส่งจูบให้กับใครอีกคนที่นั่งหาวอยู่ใกล้ๆ
"พี่กลับก่อนนะคะน้องพลอย"
"ออ ค่ะ"
"จะไม่ไปส่งหน่อยเหรอ"
"เอ่อ?"
พลอยใสยังไม่ทันได้เอ่ยตอบวิมลก็ถูกเพื่อนที่เดินไปแล้วเดินกลับมาลากตัวออกไปเสียก่อนและแม้จะมีการขึงตัวออกแรงต้านหากแต่ก็ยังไม่สามารถสู้แรงคนที่กำลังลากตัวเองได้
ทำไมนะ! ทำไมทุกคนถึงได้ไม่เข้าข้างเธอบ้างเลยขอเวลาอ้อยเด็กสักนิดสักหน่อยแค่นี้ก็ไม่ได้?
เมื่อแยกย้ายกันไปหมดแล้วพลอยใสก็หันไปยังใครอีกคนที่ยังคงทำตัวเป็นปลิงเกาะแขนเพื่อนของเธอไม่ยอมปล่อย
นึกอยากให้พี่สาวได้เห็นสภาพของตัวเองในเวลานี้เสียจริงๆ หากได้เห็นคงได้ร้องกริ๊ดจนบ้านแตกแน่หากได้เห็นว่าตัวเองนำพาร่างกายมาชิดใกล้กับคนที่ปากบอกเกลียดมากถึงเพี่ยงนี้
"จะมองอีกนานมั้ย"
กรวีร์เอ่ยเสียงเข้มว่าให้คนที่เอาแต่มองไม่คิดช่วยพลอยใสไม่รู้เลยหรือไงนะว่าเธอรู้สึกเกร็งแค่ไหนที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้และที่น่าขนลุกก็คือหากจู่ๆ สติของใครอีกคนกลับคืนมาเธออาจจะถูกเหวี่ยงออกไปไกลถึงนอกโลกเลยก็เป็นได้
"ทำไมล่ะฉันว่าภาพแบบนี้หาดูยากออกน่าจะปล่อยให้เกิดขึ้นนานๆ"
"สนุกว่างั้น"
"ไม่ได้สนุกแต่มีความสุขต่างหากที่เห็นคน?รักกัน"
สิ่งที่ได้ยินทำเอาคนฟังถึงกับพ่นน้ำที่ดื่มออกจากปากก่อนจะต้องตกใจซ้ำสองเมื่อถูกมือของคนข้างๆ ตะปบเข้าที่ปากอย่างแรง
"ทำอะไรของพี่เนี่ย"
กรวีร์เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อดึงมือที่ปิดปากตัวเองออกหากแต่ดูเหมือนใครอีกคนจะยังไม่สาแก่ใจถึงได้พยายามจะทำในแบบเดิมซ้ำอีกเดือดร้อนให้คนพูดล้อในทีแรกต้องเข้าไปดึงตัวพี่สาวขี้เมาให้ออกห่างจากเพื่อนรัก
"ปล่อยฉันนะ"
"ปล่อยแน่แต่เป็นในห้องพี่นู้นนะ"
พลอยใสเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนรักอย่างเซ็งๆ
"เมาแล้วเป็นแบบนี้ทุกที"
"งั้นฉันกลับก่อนนะ"
"เคพรุ่งนี้เจอกัน"
เมื่อกรวีร์ผละออกไปแล้วก็ถึงเวลาลากตัวคนขี้เมาขึ้นห้องหากแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ให้ความร่วมมือถึงได้ออกแรงขัดขืนอยู่ตลอดเวลาและท่าทางน่าเป็นห่วงแบบนี้ก็ทำให้คนที่บอกจะไปต้องเดินกลับมาเพื่อช่วยให้เรื่องวุ่นวายจบเร็วขึ้น
"เดี๋ยวฉันช่วยจะได้นอนเร็วๆ"
"เอางั้นเหรอ"
กรวีร์พยักหน้าก่อนจะพาตัวเองไปอยู่อีกข้างของคนเมาเพื่อช่วยกันหิ้วปีกพาไปส่งที่ห้องหากแต่ก่อนที่จะส่งถึงเตียงนอนคนเมาก็ออกแรงดิ้นอีกครั้งให้คนไม่ทันระวังได้ตกใจจนพากันสะดุดล้มกันเป็นแถบยังดีที่เบื้องหน้าเป็นเตียงนุ่มไม่อย่างนั้นคงได้มีใครเจ็บตัวกันบ้างแน่ๆ
พลอยใสนึกหงุดหงิดกับความไม่มีสติของพี่สาวหากแต่พอจะหันไปต่อว่าก็ต้องตกใจเมื่อพี่สาวของตัวเองนอนทับใครอีกคนอยู่ในเวลานี้หากเธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์และเพิ่งเข้ามาเห็นคงได้เข้าใจผิดกันยกใหญ่เป็นแน่เพราะภาพที่ปรากฏอยู่ในเวลานี้มันส่อไปในเรื่องอย่างว่ามากจริงๆ
"ให้ช่วยมั้ย"
เป็นคำถามกวนประสาทที่ทำให้กรวีร์ต้องถลึงตาใส่คนพูดก่อนจะชี้ให้อีกฝ่ายมาช่วยจัดการกับใครอีกคนที่นอนทับตัวเองอยู่
ท่าทางคนเมาคงจะน็อคไปแล้วถึงได้นอนนิ่งมากถึงเพียงนี้หากแต่เธอก็ยังไม่กล้าลงมือเองอยู่ดีกลัวเจ้าหล่อนจะสะดุ้งตื่นแล้วหันมาคว้าคอเธอไปบีบเข้าให้เพราะอาจจะนึกได้ว่าจริงๆ แล้วไม่ได้ชอบขี้หน้าเธอเลยสักนิด
"ค่อยๆ เดี๋ยวตื่น"
"กลัวพี่ฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ไม่ได้กลัวแต่แค่ไม่อยากให้ได้สติตอนนี้"
"ทำไมกลัวโดนปล้ำเหรอ"
ช่างเป็นการสนทนาที่กรวีร์ไม่นึกอยากจะเสวนาด้วยเลยสักนิดหากแต่ดูเหมือนท่าทางของเธอจะยิ่งทำให้คนแกล้งแหย่ถูกใจจนหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด
"เรียบร้อยซะที"
การจัดการกับคนเมาทำเอาคนสองคนถึงกับหมดแรงหากแต่ในวันนี้ยังหนักหนาไม่เท่าครั้งก่อนที่นำพาเรื่องวุ่นวายปวดหัวมาให้เครียดจนถึงทุกวันนี้หากแต่เมื่อเรื่องมันจบไปแล้วก็ไม่มีใครคิดอยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก
ปล่อยให้มันจบและเงียบหายไปแบบนั้นแหละดีแล้วที่สุดแล้ว?
แสงจากบานหน้าต่างแยงตาให้คนหลับสนิทได้รู้สึกตัวหากแต่มีหรือที่จะทำให้คนที่ยังไม่อยากตื่นลืมตาขึ้นมาได้
นิลลดายังคงหลับตาและปล่อยให้สติที่เกือบจะกลับมาหลุดลอยออกไปอีกครั้งแต่บางอย่างที่แทรกเข้ามาในความคิดก็ทำให้ต้องลืมตาขึ้นมาจนได้
เมื่อคืนมีบางอย่างสะกิดใจหากแต่บางอย่างที่แตะความรู้สึกนั้นมาจากใครกันนะ??
เธอคงต้องยอมรับว่าเมื่อคืนสติของตัวเองรางเลือนเหลือเกินหากแต่กลับมีบางอย่างชัดเจนจนนึกเอะใจแต่เธอกลับทำสิ่งผิดพลาดเพราะไม่สามารถเปิดดวงตาของตัวเองให้จ้องมองชัดแจ้งได้แต่แม้ภาพนั้นจะเลือนรางราวกับความฝันหากแต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่ชัดเจนจนทำให้ต้องมาขบคิดอยู่แบบนี้แต่ท้ายที่สุดนิลลดาก็ไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้อยู่ดีเพราะทุกอย่างที่ได้สัมผัสมันราวกับความฝันที่ไม่น่าจะเคยเกิดขึ้นจริง
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนที่หนักเอาการเพราะใกล้สอบแล้วหากแต่ที่ทำให้รู้สึกไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ก็คงจะเป็นสายตาหลายๆ คู่ที่จับจ้องมาของคนในโต๊ะ
"มองกันขนาดนี้คงไม่ใช่แค่ตะลึงในความสวยของฉันหรอกใช่มั้ย"
นิลลดาเอ่ยเปิดประเด็นเพราะทนกับสายตาและรอยยิ้มที่น่าสงสัยที่จ้องมองมาไม่ได้อีกต่อไป
เธอเป็นคนเปิดเผยและไม่ชอบให้มีเรื่องค้างคาใจอยู่แล้วนั่นจึงทำให้พร้อมที่จะรับฟังทุกอย่างแม้จะรู้ว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ก็ตามที
"ตรงๆ เลยนะ"
"จัดมา"
"แกชอบน้องเกมใช่มั้ย"
คำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินดังขึ้นให้นิลลดาถึงกับหลุดความตกใจออกมาทางสีหน้าไม่ใช่ว่าถูกจับได้อะไรหรอกนะหากแต่เธอไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเข้าใจผิดเช่นนี้ขึ้นมาได้ต่างหาก
"พวกแกไปเอาความคิดบ้าๆ แบบนี้จากไหนกันรู้มั้ยว่าทำฉันขนลุกมากขนาดไหน"
เจ้าของประโยคเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะลูบแขนของตัวเองไปมาเพื่อให้ขนที่ตั้งชันได้กลับไปนอนลงอีกครั้ง
"เห็นมั้ยล่ะฉันบอกแล้วว่าช่วงสติมันอยู่ครบถามไปก็ไม่ได้ประโยชน์"
"หมายความว่ายังไง"
นิลลดาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจเธอไปแสดงความรักหรือความรู้สึกว่าชอบยัยเด็กข้างบ้านนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
เป็นไปไม่ได้เพราะเพียงแค่คิดก็รู้สึกขนลุกขนพองไปหมดทั้งตัวแล้ว
การพูดปากเปล่าดูไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ดังนั้นจึงจำเป็นต้องงัดหลักฐานที่เป็นรูปภาพขึ้นมาประกอบเพื่อมัดจำเลยให้แน่นจนไม่มีทางแก้ตัวได้อีก
รูปภาพเกือบสิบรูปที่มองเห็นทำให้นิลลดาแทบเป็นลมเพราะไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้เห็นไม่จริง! ต้องมีคนตัดต่อรูปพวกนี้แกล้งเธอแน่ๆ
ไม่จริ๊งงงงงงงง?!
"นี่พวกแกแกล้งฉันใช่มั้ย"
คนพูดโยนมือถือที่เป็นหลักฐานคืนเจ้าของก่อนจะหันไปจับผิดคนรอบๆ โต๊ะที่ทำหน้าตามีลับลมคมในกันแทบจะทุกคน
"แรงไปนะถ้ารูปหลุดไปจะทำยังไง"
"พวกฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
"ก็พวกแกตัดต่อรูปน่าขนลุกพวกนี้ยังไงล่ะยังจะมีหน้าบอกว่าไม่ได้ทำอีกงั้นเหรอ"
วิมลยื่นมือถือที่มีรูปให้คนพูดปฏิเสธอีกครั้งก่อนจะพยักหน้ายืนยันในคำพูดของทุกคนอีกเสียง
"ไม่จริง"
"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อแต่เมื่อคืนแกแทบจะกลืนกินน้องเกมเข้าไปทั้งตัว"
ประโยคเกินจริงถูกเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าจริงจังนั่นทำให้คนสับสนเริ่มรู้สึกลังเลเล็กน้อยหากแต่เพราะภาพความทรงจำมันรางเลือนจึงทำให้เธอไม่อาจที่จะพูดปฏิเสธได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
นิลลดาหยิบมือถือที่มีหลักฐานสำคัญขึ้นมาดูอีกครั้งไม่คิดเลยจริงๆ ว่าตอนเมาเธอจะพาตัวเองไปเข้าใกล้คนที่ปากบอกว่าเกลียดได้มากถึงเพียงนี้
"เพราะแกนั่นแหละ"
เมื่อความรู้สึกกับภาพที่เห็นมันไปด้วยกันไม่ได้จึงทำให้เกิดแพะรับบาปขึ้นในทันทีและจะเป็นใครที่ไหนไปได้นอกจากคนที่เป็นตัวการดึงกรวีร์ให้มานั่งข้างๆ เธอ
"ถ้าแกไม่ดึงยัยนั่นมานั่งข้างฉันฉันก็คงไม่ทำเรื่องน่าขนลุกแบบนั้น"
"เอ้า! ความผิดฉันซะงั้น"
"ใช่เพราะแกนั่นแหละ"
"ฉันก็พยายามจับแกแยกออกจากน้องเกมแล้วนะแต่แกมันมือตุ๊กแกแกะยังไงก็ไม่ออกแถมยังฟ้อนเล็บใส่ฉันจนแสบไปหมด"
คนพูดโชว์รอยเล็บเป็นหลักฐานให้คนจำอะไรไม่ได้หมดข้อโต้เถียงในทันทีหากแต่เหตุการณ์นี้มันก็ยากจะทำใจยอมรับนั่นจึงทำให้การโต้เถียงแบบไร้เหตุผลเกิดขึ้นอีกครั้ง
เธอไม่มีทางยอมรับเรื่องที่น่าขนลุกนั่นได้เป็นอันขาด!
"ฉันไม่ได้ทำ"
"แต่แก?"
"ฉันไม่ได้ทำและไม่มีทางที่ฉันจะอยากเข้าใกล้คนแบบนั้นพวกแกก็รู้ว่าฉันอยู่ใกล้ยัยนั่นทีไรก็ซวยทุกที"
การปฏิเสธเสียงแข็งทำให้หลักฐานที่มีต้องตกไปอันที่จริงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนรักกับรุ่นน้องข้างบ้านมันก็ไม่มีอะไรในก่อไผ่อยู่แล้วแต่เพราะความหมั่นไส้เพียงตัวเดียวจึงทำให้พวกเธอแกล้งแซวและล้อเลียนไปแบบนั้น
ความจริงและสิ่งที่เห็นก็คือนิลลดาไม่ชอบหน้ารุ่นน้องคนนี้สักเท่าไหร่หากแต่ที่น่าแปลกก็คือยิ่งไม่ชอบกลับยิ่งต้องผูกติดกัน
"เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนะล้อเล่นอยู่ได้ก็รู้อยู่ว่าไม่ชอบ"
"เห็นกันทุกวันยังอุตส่าห์เกลียดกันได้อีกนะฉันล่ะไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ"
"ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจรู้แค่ว่าไม่ชอบไม่อยากเข้าใกล้แค่นั้นก็พอ"
น้ำเสียงสะบัดถูกเอ่ยออกมาอย่างดังตามมาด้วยเสียงถอนหายใจของผู้เป็นเจ้าของที่พบว่าคนที่ถูกพูดถึงกำลังเดินตัวเป็นๆ มาพร้อมกับน้องสาวของตัวเอง
พูดถึงก็โผล่หน้ามาให้เห็นเลยแบบนี้ท่าทางจะตายยากจริงๆ สินะ
เป็นอีกครั้งที่คนมาใหม่รู้สึกถึงการถูกนินทาหากแต่มันก็ไม่สำคัญอะไรอยู่แล้วและเพราะในวงมีแต่ผู้หญิงการพูดถึงคนอื่นจึงเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะแปลกใหม่อะไร
"พี่นิลจะกลับบ้านหรือยัง"
"ฉันจะกลับไม่กลับแกมายุ่งอะไรด้วยมาก็ไม่ได้มาด้วยกันเสียหน่อย"
นิลลดาเอ่ยกับน้องสาวเสียงห้วนก่อนจะแลสาวตาไปยังคนที่มากับพลอยใสและยิ่งได้มองใบหน้าของคนๆ นี้มันก็ยิ่งเหมือนกับเป็นการย้ำเตือนในเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นเมื่อคืนมากขึ้นร้อนให้ต้องหยิบหนังสือที่วางข้างๆ ขึ้นมาอ่านเพื่อดึงความสนใจของตัวเองให้กลับมาแต่แล้วกลับยิ่งทำให้รู้สึกสึกหงุดหงิดมากขึ้นเมื่อหนังสือในมือถูกใครอีกคนแย่งไปต่อหน้าต่อตา
"นี่ฉันกำลังอ่านหนังสือนะมายุ่งอะไรด้วย"
"กลับบ้าน"
"อะไรของแกบอกแล้วไงจะกลับก็กลับไปก่อน"
"รถพลอยเสีย"
"แล้วยังไง"
"ก็จะกลับด้วย"
"แต่ฉันยังไม่กลับ"
"อย่ามาโกหก"
รอยยิ้มของคนพูดทำให้นิลลดาต้องเลื่อนสายตาไปยังใครบางคนที่อาจเป็นนกต่อส่งข่าวในเรื่องของตัวเอง
"นี่แก?"
"ฉันเอ่อ ฉันแค่พูดความจริง"
วิมลมีอาการวิตกเล็กน้อยก่อนจะหันไปรับรอยยิ้มขอบคุณจากคนที่โทรมาถามข่าวจากตัวเองเมื่อสักครู่
"ทีนี้จะกลับได้หรือยังคะ"
คำถามชวนโมโหทำให้นิลลดาต้องพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงทำไมนะ ทำไมเธอถึงหนีใครอีกคนไม่เคยจะพ้นและมันก็ยิ่งชัดเจนว่ายิ่งหนีก็ยิ่งต้องเจอกันมากขึ้นอาจเพราะกรวีร์อาศัยอยู่ข้างบ้าน เป็นเพื่อนกับน้องสาวและเป็นน้องรหัสของเธอนั่นจึงทำให้ต้องประสบพบเจอกันบ่อยๆ และยิ่งบ่อยเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เธอนึกไม่ชอบใจมากเท่านั้น
นึกขัดใจเสียทุกทีที่ได้มองเห็นใบหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของอีกฝ่ายทั้งๆ ที่การแสดงออกของเธอชัดเจนถึงเพียงนี้กรวีร์ก็ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่างไปไหน
คงต้องรอให้เรียนจบก่อนกระมังถึงจะต่างคนต่างแยกย้ายกันได้หากแต่ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็จะนับวันรอเพราะเชื่อว่าหากวันนั้นมาถึงเธอก็จะมีแต่ความโชคดีเท่านั้นที่เข้ามาเฉียดใกล้
?อดทน รอคอยสองสิ่งนี้เท่านั้นที่เธอจะสามารถทำได้ในเวลานี้?
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
|
ความคิดเห็น
|
ข่าว