web stats

ข่าว

 


Lost in Blue vol.2 - ตอนที่ 5.5 My little Friend

โพสต์โดย: anhann วันที่: 23 ธันวาคม 2016 เวลา 19:41:30 อ่าน: 682






ตอนที่ 5.5 My little Friend




ฮาร์เปอร์อยากจะเข้าใจคาร์ลีย์  อยากรู้ว่าน้องรู้สึกยังไงกันแน่กับโคลอี้และเคท  แต่เธอก็รู้ดีว่า  ไม่มีทางที่เธอจะรู้เรื่องแบบนั้นจากคาร์ลีย์แน่ๆ  เพราะน้องจะต้องไม่พูดถึงมันอยู่แล้วละ  เธอว่านิสัยแบบนี้ของคาร์ลีย์เหมือนแซมนะ  เหมือนมากจริงๆ  แซมเองก็ดูจะใจดีกับน้าเทย์ของเธอเหลือเกิน  แถมยังสามารถพูดคุยกับเอมมีได้อย่างปกติด้วย  แล้วยังออทัมน์อีกล่ะ 

บางทีเธอก็สงสัยนะว่า  แซมไม่รู้สึกคันยุบยิบในหัวใจบ้างเหรอ  เวลาต้องเจอหน้าคนที่เคยเอาของของตัวเองไปใช้แบบนั้น  เพราะเธอรู้สึก... ขนาดว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเธอเอง  เธอยังไม่สามารถจะมองโคลอี้ได้โดยไม่คิดถึงความผิดเรื่องนั้นได้เลยสักครั้ง  เธอคงจะเป็นเหมือนแม่แดนแน่ๆ  แม่แดนก็ทนคบกับป้าซาเนียร์แบบเพื่อนไม่ได้เหมือนกัน  ถึงตอนนี้ป้าจะมาเป็นพี่สะใภ้แม่แล้วก็เถอะ  แม่แดนก็ยังทำเหมือนไม่อยากจะนับญาติด้วยเลย

น่าแปลกไหมล่ะ  คนที่ดูจะใจดีแบบนั้น  กลับยอมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้  แต่คนที่ดูเหมือนจะโหดและไม่ยอมคนแบบแซมกลับยอมรับได้ทุกอย่าง  เข้าใจได้ทุกเรื่อง  ปล่อยวางได้  คาร์ลีย์ก็อาจจะได้นิสัยแบบนี้มาจากแซม  เพราะมองเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก

"ไม่มีใครหรอก  ฮาร์เปอร์  ที่ไม่เคยทำผิด"  แซมเอ่ยขึ้นเบาๆ

ฮาร์เปอร์เงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงผมทองที่ยังสูงกว่าเธออยู่  แซมรู้เสมอเลยว่าเธอคิดอะไรเวลามองโคลอี้อยู่ห่างๆ แบบนี้  แซมติดกล่องของขวัญเล็กๆ บนต้นคริสต์มาส  และส่งดาวสีทองให้เธอ

"ติดถึงไหม  ยอดบนสุดเลยนะ  เอาบันไดดีกว่ามั้ง"

"ถ้าไม่ได้ตัวโตแบบนี้  ก็ยังขี่คอได้อยู่ใช่ไหม"  เธอถาม  แซมเลิกคิ้วให้คล้ายต้องการให้เธอขยายความคำพูดนั้นอีก  "ก็แค่คิดถึงตอนเด็กๆ  ฮาร์ปว่า  เราเคยสนุกกันกว่านี้"

"ตอนนี้ก็สนุกได้เหมือนกัน  ถ้าเธอไม่มัวสนใจกับอะไรที่มันแก้ไขไม่ได้แล้ว"  แซมบอก  "เราอยู่กับปัจจุบันฮาร์เปอร์  อดีตพวกนั้นปล่อยให้มันเป็นแค่บทเรียน  เป็นหนังสือหน้าหนึ่งที่เราเปิดผ่านมาแล้ว  เรากลับไปอ่านมันก็ได้นะ  แต่แค่ให้มันเป็นประสบการณ์ก็พอ  ไม่จำเป็นต้องรู้สึกลึกซึ้งเหมือนเดิม"

"งั้นฮาร์ปก็ความจำดีเกินไป"

"ความจำดีก็ดี  แต่อย่าเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ  อะไรที่ถือไว้แล้วมันเจ็บ  ก็โยนมันทิ้งไปบ้าง"

"แซมสอนคาร์ลีย์แบบนี้เหรอ"  ฮาร์เปอร์ถามพลางมองบันไดเหล็กติดล้อที่แซมเลื่อนมาให้  และก้าวขึ้นไปเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าให้ขณะช่วยจับมันไม่ให้เลื่อนไปเลื่อนมาอย่างน่าหวาดเสียว

"ก็สอนนะ  แต่ก็สอนหลายอย่าง  ไม่รู้จำอะไรได้บ้าง  แต่บางอย่างเขาก็คงเรียนรู้ด้วยตัวเอง  แล้วเธอก็รู้ใช่ไหมว่า  คาร์ลีย์ไม่เชื่อใคร  นอกจากว่าตัวเขาเองจะได้ลองทำมันแล้ว  พิสูจน์แล้ว"

"เคเป็นเด็กน่ากลัว"  ฮาร์เปอร์พึมพำระหว่างติดดาวบนยอดต้นไม้

"แล้วทำไมเธอรักเขาล่ะ  รักตามหน้าที่เหรอ"  แซมย้อน  พลางช่วยชี้บอกความถูกต้องของตำแหน่งดาวบนต้นคริสต์มาส  ต้นคริสต์มาสต้นนี้เป็นต้นที่สองที่เธอจัด  เพราะจัดที่บ้านตัวเองมาต้นหนึ่งแล้ว  ต้นที่บ้านเธอเป็นต้นเล็กๆ อยู่ในห้องนั่งเล่น  ใกล้ๆ เตาผิง  เนื่องจากคาร์ลีย์กับเทย์เลอร์ก็อยากจะมีมันประดับบ้านเหมือนกัน  ถึงเราจะจัดงานฉลองกันที่บ้านหลังนี้ก็ตาม

"รักตามหน้าที่เป็นยังไง  เหมือนแบบ... เพราะเป็นพี่ก็เลยต้องรัก  อย่างนั้นเหรอแซม"  ฮาร์เปอร์ถาม  ติดดาวเสร็จแล้วและกำลังไต่บันไดลงมา  พลางคิดไปว่า  ถ้าตัวเล็กกว่านี้  แซมก็คงจะอุ้มเธอลงไปเหมือนก่อน

นี่เธอเป็นอะไรไปนะ  อิจฉาแอลที่ใครๆ ก็สนใจแม้แต่แม่เจย์น่ะเหรอ

"ช่าย  เหมือนน้องชายฉัน  เขาก็ทำเหมือนรู้ว่าฉันเป็นพี่สาวเท่านั้น  ต่างจากคนอื่นนอกบ้าน  แค่ฉันเป็นพี่สาวเขา  เรามีพ่อแม่เดียวกัน  แต่จริงๆ แล้วเราแทบไม่รู้จักกันเลย  ฉันก็รู้สึกว่า  ฉันรู้จักแดเนียลมากกว่าเขาอีกแหละ"

ฮาร์เปอร์มองแซมนิ่ง  สมองของเธอกำลังประมวลผลคำพูดพวกนั้น  เธอเข้าใจมันนะ  แต่เหมือนอยากจะเข้าใจให้ลึกซึ้งกว่านี้  เพราะแซมชอบพูดอะไรแบบแฝงความนัยไว้ตลอด  คล้ายๆ โคลอี้... --  โอ, แซมเคยเป็นพี่เลี้ยงให้โคลอี้ตอนเด็กๆ นี่นา

หรือทั้งหมดทั้งมวลนี้  การให้อภัยแบบไม่มีสิ้นสุดแบบนี้  มันเพราะ...

ความรัก

ความรักเป็นตัวหมุนฟันเฟืองของทุกเรื่อง  แบบเดียวกันกับเรื่องของน้าสาวของเธอ  เพราะว่ารัก...ก็เลยยอมให้โอกาส  ยอมยกโทษให้  พยายามจะเข้าใจความคิดของทางนั้น  พยายามมองในมุมของเขาบ้าง  ไม่ใช่แค่เราฝ่ายเดียว  --  ว้าว,  แซมนี่เป็นแม่ชีได้เลยแฮะ

"คิดอะไรอยู่ฮาร์เปอร์  ทำเสร็จช้า  เดี๋ยวเกรซมาก็อดไปเล่นกันหรอก"

"เราไม่ได้ใช่เด็กกันแล้วนะแซม"  ฮาร์เปอร์แย้ง  แต่แล้วก็หน้าแดงทันทีที่ดวงตาพริบพราวสีฟ้ามองมา  เธอรู้ว่าแซมคิดอะไร  แน่อยู่แล้วละ

"แซม  ห้ามมองแบบนี้"

"ทำไมล่ะ  ก็เธอหน้าเหมือนเพื่อนฉัน  มันตลกดีนะ  ที่ฉันรู้สึกเหมือนได้เห็นแดเนียลตอนอายุเท่านี้อีกครั้ง  แล้วนิสัยเธอก็ดันเหมือนมันมากด้วย"

"ไม่เห็นเหมือนซะหน่อย"

"เหมือนสิ  เหมือนจะตายไป  ดูดิ  มีงอนด้วย  แซวแค่นี้ก็ไม่ได้"

"แซม  ไม่เอา!"

"นี่เธอแกล้งลูกสาวฉันทำไม  เผลอไม่ได้เลยเหรอ"

"มะมี๊ช่วยด้วย"  ฮาร์เปอร์อ้อนแม่อย่างได้ที  ถึงแม่เจย์จะตัวเล็กกว่าใครในบ้านหลังนี้ตอนนี้ยกเว้นแอล  แม่เจย์ก็มีฤทธิ์เดชมากที่สุด  มีอยู่ตลอด

"เล่นอะไรกันเป็นเด็กไปได้  อายแอลบ้าง"  เจย์ดุ  พยักพเยิดหน้าให้ทั้งแซมและฮาร์เปอร์ที่แอบอยู่ด้านหลังตนมองเด็กสองขวบตัวน้อยๆ ที่กำลังเงยหน้าคอแทบจะตั้งฉากมองพวกเธออย่างสนใจ

"เบบี้แอล  มานี่มา  มาหาป้า  ช่วยป้าแต่งต้นคริสต์มาสดีกว่า"  แซมเอ่ยขึ้น  แล้วเข้าไปจูงมือน้อยๆ พาเด็กหญิงตัวน้อยไปช่วยตัวเองตกแต่งต้นคริสต์มาสที่ยังทำไปไม่ถึงครึ่งต้น 

ฮาร์เปอร์มองตามแซมกับแอลไป  ความสงสัยยังไม่จาง  เธอเห็นแซมต้องพยายามไม่ให้แอลแกะกล่องของขวัญกล่องเล็กๆ นั่นด้วย  ก็ซนจะตายไป 

"แทนที่จะช่วยให้เร็ว  ช้ากว่าเดิมอีก"

"ถ้าแซมไม่ได้เป็นแบบนี้  ลูกคงโดนหักคอคนแรกแล้วนะฮาร์เปอร์"  เจย์เอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจสถานการณ์  "ถ้าแซมไม่ใช่คนแยกแยะอะไรได้  ลูกจะเป็นคนแรกที่โดนฆ่าแทนเทย์เลอร์  หรืออาจจะเป็นแม่"

ฮาร์เปอร์ขมวดคิ้ว  ถึงจะเข้าใจที่แม่พูดก็ตาม  แม่พยายามจะบอกกับเธอว่า  ถ้าแซมเป็นคนพาลไปเสียหมดทุกอย่าง  คงจะแก้แค้นน้าสาวของเธอด้วยการทำร้ายคนที่น้ารักมากที่สุด  ซึ่งก็อาจจะเป็นเธอ  อาจจะเป็นแม่เจย์อย่างที่ว่า  แต่เธอก็ยังอยากจะคัดค้านอยู่ดี

"หมายความว่า  มะมี๊เห็นดีเห็นงามกับการทำเป็นลืมว่า  พวกเขาทำกับเราเอาไว้เจ็บยังไงงั้นเหรอ"

"มันไม่ใช่การทำเป็นลืม  หรือพยายามลืมนะฮาร์ป  แค่เราทำความเข้าใจ  และเดินผ่านมันมา  เคลื่อนที่ไปข้างหน้า  ไม่ใช่ถอยหลัง  แล้วก็รู้จักที่จะแยกแยะ  แบ่งว่านี่มันเรื่องของใคร  อันไหนที่ไม่ควรเอามาเกี่ยวกัน  แม่เคยสอนลูกแล้วไม่ใช่เหรอ  ฮาร์เปอร์  เรื่องแบบนี้"

"เคย  แต่ฮาร์ปทำไม่ได้  ทำใจไม่ได้  ยิ่งเห็นก็ยิ่งเสียใจ"

"งั้นลูกก็เลือกเอา  ว่าจะทำเป็นไม่รู้จักเขาไปเลยดีไหม  ตัดเขาออกไปจากชีวิตเลยสิ  ทำได้หรือเปล่า"

ฮาร์เปอร์อ้าปากจะพูด  เธออยากเถียง  แต่เสียงก็หายไปเสียเฉยๆ  แค่สายตาบังเอิญไปเห็นโคลอี้มองมาทางเธอ  ตาสีน้ำเงินนั่นไม่ได้พูดอะไรมา  ไม่ได้บอกอะไรเป็นพิเศษ  เหมือนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังทุ่มเถียงกับแม่เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเขา  มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้สึก...เจ็บปวด  --  ทำไมก็ไม่รู้...

"ทำไม่ได้ใช่ไหม  ฮาร์เปอร์...  นั่นเพราะเรารักเขาไงล่ะ  รักเกินกว่าจะยอมให้หายไปได้ง่ายๆ เพราะเรื่องแค่นี้  สำหรับแซมหรือกระทั่งคาร์ลีย์  มันก็เป็นแบบเดียวกัน  เข้าใจแล้วนะ"  เจย์สรุป  ลูบศีรษะลูกสาวตัวโตที่ท่าทางยังดูสับสนอยู่  เธอรู้ว่าฮาร์เปอร์ยังไม่เคลียร์เรื่องนี้  แม้มันจะผ่านมาสองปีแล้ว

"ฮาร์ปจะรักเขาได้ยังไง  เขาไม่ใช่แฟนฮาร์ป"

"แล้วใครบอกว่า  เรารักได้เฉพาะแฟนล่ะ"  เจย์พูด  ลูกก็จ้องเธองงๆ  "ลูกรู้จักเขามาตั้งแต่ลูกเกิด  ฮาร์เปอร์  เขาไม่ใช่แฟนลูกก็จริง  แต่เขาอยู่ในชีวิตของลูกมาตลอดเวลา  แล้วเวลาที่ใครที่อยู่กับเรามานานขนาดนั้น  หายไปเสียเฉยๆ  แบบที่เขาไม่ได้ตายไปเอง  เราควรจะรู้สึกยังไงดีล่ะ  --  แม่จะพูดยังไงดีล่ะ  มันคงจะเรียกว่า  ความผูกพัน  ง่ายกว่ามั้ง  สำหรับลูก"

ฮาร์เปอร์ยังมองหน้าแม่อยู่  เหมือนกับเธออยากจะปฏิเสธว่าที่แม่พูดน่ะมันไม่ใช่เลย  เธอไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งอะไรกับโคลอี้สักนิดเดียว  แต่เธอก็รู้ว่า  สิ่งที่เธอคิดน่ะ  มันไม่ใช่เรื่องจริง

"มะมี๊ตั้งใจใช่ไหม  ที่ให้โคลด์ไปกับฮาร์ปทุกทริป"

"แล้วถ้าใช่ล่ะ"  เจย์ย้อน  มองลูกสาวราวกับตั้งใจจะยั่วโมโห  "โคลอี้เป็นลูกสาวของมี๊คนหนึ่งนะ  อิจฉาแล้วใช่ไหม"

"มะมี๊ไปนั่งเลยไป  ไปหาแดน  ไปหาน้อง  ไปลูกคนนั้นของมะมี๊เลย  ไม่ต้องมายุ่งกับฮาร์ป  มะมี๊ไม่รักฮาร์ป"

"ลูกนี่ตลกจังเลย  ฮาร์เปอร์  เหมือนแดเนียลไม่มีผิด"

"ฮาร์ปเป็นลูกแดนคนเดียวมั้ง"  ฮาร์เปอร์พึมพำงอนๆ  แม่เจย์ยิ้มขำๆ  ดึงเธอลงไปหอมแก้มฟอดใหญ่ๆ  ยีหัวจนยุ่งอีกด้วย  แล้วก็เดินไปเฉยเลย

แน่ะ  แล้วก็ยังจะไปหาโคลอี้อีก  ไปนั่งแทรกระหว่างโคลอี้กับคาร์ลีย์  ไปชวนพวกเขาคุยซะงั้น  แม่จะต้องตั้งใจแกล้งเธอแน่ๆ

แม่ใครไม่รู้  ร้ายกาจ!

"ฮาร์เปอร์ไม่เล่นด้วยกันเหรอ"

ฮาร์เปอร์ก้มลงมองที่ขาตัวเอง  เจ้าเด็กน้อยแอลเกาะขาเธออยู่ด้วยมือเล็กๆ  --  มือเล็กๆ เหมือนมือคาร์ลีย์ตอนนั้น  เหมือนออทัมน์ตอนนั้น  แต่กำลังมองเธอด้วยตาใสแจ๋วไร้เดียงสาสีน้ำตาลอ่อนๆ  ไม่ใช่สีฟ้า  หรือสีเขียว  หัวเล็กๆ  สีน้ำตาลทอง  เหมือนแม่เป๊ะเลย  เหมือนฝาแฝดของเคทย่อส่วนมา

เคทที่วันนี้จะตามมาทีหลัง  เพราะติดงานอยู่กับอาร์  ปิดเล่มหนังสือให้ทันก่อนวันหยุดช่วงคริสต์มาส  อีกแค่สองวันเท่านั้นเอง  แอลก็เลยต้องมาอยู่กับแม่อีกคน  --  แม่อีกคนงั้นเหรอ?

"แอล  ไปเล่นกับธอร์กับจังเกิ้ลกันดีกว่า  อย่าไปกวนพี่เขาเลย  เดี๋ยวฮาร์เปอร์จะทำต้นคริสต์มาสต่อ"  แซมพูด  กำลังจะมาจูงมือแอลไป  ฮาร์เปอร์ก็กลับย่อตัวลงนั่งก่อน  และกอดเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้  แอลทำหน้างงๆ  ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย  แต่ก็ลูบหัวฮาร์เปอร์เหมือนจะปลอบขวัญ  เหมือนรับรู้ได้ว่า  ฮาร์เปอร์มีเรื่องไม่สบายใจอยู่

"ฮาร์เปอร์อยากเจอซานต้าไหม  แม่บอกจะพาแอลไป  ฮาร์เปอร์ไปด้วยกันนะ  ไปกับแม่สองคน  ไม่สนุกเลย  แม่ดุ  ดุมากๆ"

ฮาร์เปอร์มองหน้าแอล  ทั้งขำทั้งสงสาร  จนต้องยิ้มทั้งน้ำตา  แล้วนิ้วเล็กๆ ก็มาเช็ดหยดน้ำตาที่เผลอร่วงลงไปนั้นให้เธอ  หน้าตาแอลไม่ได้ดูเหมือนเข้าใจอะไรเลย  ก็คงแค่ไม่อยากให้เธอร้องไห้  แถมยังถามเธอด้วยว่าโดนแม่ดุมาเหรอ  แล้วก็ยังจะมากอดเธออีก  ตัวก็เล็กเท่านี้เอง

"เราก็แค่ต้องเลือกเอาว่า  อยากจะเก็บความรู้สึกแบบไหนเอาไว้มากกว่า  แบบไหนที่ทำให้เรามีความสุขมากกว่า  อะไรที่ไม่ดี  อะไรที่ทำให้เราทุกข์ใจ  เราก็ทิ้งมันไป  นั่นแหละที่ฉันบอกกับคาร์ลีย์ตอนนั้น"  แซมเล่า  ยื่นมือมาขอตัวแอลไปจากฮาร์เปอร์  และอุ้มเด็กน้อยขึ้น

แอลโบกมือกับส่งจูบให้ฮาร์เปอร์หลังจากผิดหวังหน่อยๆ ที่ฮาร์เปอร์ปฏิเสธไม่ยอมรับคำชวนให้ไปเล่นนอกบ้านด้วยกัน  เธอหวนกลับมาตกแต่งต้นคริสต์มาสต่อ  พยายามจะไม่ฟุ้งซ่านไปกับเรื่องที่ไม่ใช่ของเธอ

ถ้าเพียงแต่ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องของเธอจริงๆ นะ

"ฉันช่วยดีกว่า  จะได้เสร็จเร็วๆ" 

ฮาร์เปอร์ชำเลืองมองเจ้าของเสียงนี้อย่างไม่สบอารมณ์  แต่โคลอี้ก็ยังยิ้มให้เธออยู่ดี  "ไม่ต้องช่วย  เดี๋ยวก็เสร็จ  เดี๋ยวเกรซก็มา"

"ก็ฉันอยากทำ"  โคลอี้บอกอย่างดื้อรั้น  ขัดกับแววตาไร้เดียงสาที่มองมายังดวงตาสีน้ำตาลทองของฮาร์เปอร์  เธอแค่อยากจะแก้ไขสถานการณ์กับเพื่อนสนิท  เพื่อนตัวเล็กๆ ที่เคยวิ่งเล่นตามก้นเธอเสมอ

"ฮาร์เปอร์  ฉันรู้ว่ามันยากนะ  แต่ว่า --"

"ทำไมโคลด์ต้องแคร์ฉัน  ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับโคลด์สักหน่อย  ฉันก็แค่คนอื่น  ไม่ใช่แฟน  ไม่ใช่คนที่เคย..."

"อย่าพูดแบบนี้ฮาร์เปอร์  เธอเป็นเพื่อนฉัน  เพื่อนตัวเล็กๆ ของฉัน"

"ไม่มีเพื่อนคนนั้นอีกแล้วแหละ  ฉันโตแล้ว  โคลด์เอาแอลเป็นเพื่อนแทนละกัน"

"ฉันหมายถึงเพื่อน  และฉันหมายถึงเธอ  แอลน่ะเป็นลูก  ลูกสาว"

"ฉันไม่เข้าใจ"

"ก็แค่ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉัน  ก็เท่านั้นแหละ"  โคลอี้บอก  "นี่ฉันพูดตรงๆ แล้วนะ  ไม่มีอะไรจะตรงไปกว่านี้แล้ว  ใจอ่อนเสียทีเถอะ  เคยังไม่ต้องง้อหนักขนาดนี้เลยนะ"

"ใครใช้ให้ง้อ  ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"

"ปากแข็งเป็นแม่เจย์เมื่อก่อนเลยนะ"

ฮาร์เปอร์ตวัดสายตาไปค้อนคนอายุมากกว่า  เธอแยกเขี้ยวใส่โคลอี้ที่พยายามมาแหย่ด้วยกล่องของขวัญเล็กๆ ที่เอาไว้ประดับต้นคริสต์มาส  ที่สุดก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างทนไม่ไหวจนได้ 

"เอาไปติดต้นไม้สิ  มาติดฉันทำไมเล่า  ฉันไม่ใช่ต้นไม้"  เธอโวยวายไล่โคลอี้จนกระทั่งอีกฝ่ายลุกไปยุ่งกับต้นไม้แทน  แต่ก็ยังไม่เลิกแกล้งเธออยู่ดี 

ฮาร์เปอร์ตีขายาวๆ ของโคลอี้ไปด้วย stick candy ของปลอมสำหรับตกแต่งต้นไม้  รายนั้นแกล้งทำเป็นเจ็บ  ร้องให้เธอโอ๋  แล้วยังจะมานั่งยองๆ กอดคอเธออีก  มือไม้ก็เหนียวมาก  สลัดยังไงก็ไม่หลุดง่ายๆ  เธอรำคาญ  แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่  และเธอก็เห็นด้วยว่า  คาร์ลีย์ส่งยิ้มขำๆ มาจากโซฟานั่งเล่นพลางกินคุกกี้โฮมเมดที่น้าเทย์ของเธอเพิ่งถือเอามาให้เมื่อกี้     





เอารูปน้องแอลมาฝาก  อาจจะดูโตกว่า 2 ขวบ  ไปนิด  แต่ก็ประมาณนี้แหละค่ะ


................................................................................


ตอนนี้เป็นตอนพิเศษนะคะ  เคลียร์ความในใจของฮาร์เปอร์กับพี่โคลด์น่ะ  หวังว่า  ฮาร์ปคงเลิกงอนพี่เขาได้สักทีเนอะ  คาร์ลีย์ยังไม่งอนนานแบบนี้เลย  ฮาร์เปอร์เนี่ยนะ  สนใจแฟนตัวเองดีกว่าป่าว  อิอิ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ   :44: :45:

Rating: This article has not been rated yet.
***************

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น