รักหมดใจยัยรุ่นพี่จอมทะเล้น My love 17
โพสต์โดย:
Pearfa
วันที่: 19 ธันวาคม 2016 เวลา 22:10:44
อ่าน: 311
|
ตอนนี่ตอนจบแล้วน่ะค่าาาาาาาาาาาาาาาาา ฮิฮิ อย่าลืมคิดถึงกันบ้างน่ะค่ะ จากไรท์ คนขี้เหงา เมาแต่งาน 55555 ฝากเพจๆ https://www.facebook.com/myfictionP/
...............................................................................................
"พี่ต้อมค่ะ ม ม มโม ฮึก ขอถามอะไรได้ไหมค่ะ" ฉันพูดทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆของพี่ต้อมด้วยเสียงสะอื้น
พี่ต้อมก้มลงมาจุ่มพิษที่หน้าผากฉันอย่างแผ่วเบาหนึ่งครั้ง ก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมาจนฉันต้องยิ้มตาม
"ได้สิค่ะ เราเป็นแฟนกัน ไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว"
"พี่ต้อม เอ่ออ คือ แฟนเก่าพี่ต้อมน่ะค่ะ โมอยากรู้ได้ไหมค่ะ" ฉันถามอย่างกัลกวเพราะสีหน้าของพี่ต้อมที่แสดงถึงความลำบากใจ
"ทำไม โมถึงอยากรู้ล่ะค่ะ"
"ม ม โม กลัวฮึก" ฉันกลัวจริงๆ ยิ่งนึกในใจยิ่งกลัวว่าสักวันฉันจะเสียพี่ต้อมไปให้คน
"โธ่แฟนเค้า ไม่ต้องกลัวน่ะค่ะ พี่ต้อมรักโมน่ะค่ะ" สองแขนเรียวยาวของพี่ต้อมโอบรอบกายฉันอย่างนึกห่วง ฉันซบหน้าลงบนอกนุ่มๆของพี่ต้อม ปล่อยให้ใจล่องลอยไปกับกลิ่นกายที่ฉันออกจะหวงแหน
"พี่ต้อมค่ะ พี่ต้อมยังรัก ยังคิดถึง ผู้หญิงคนนั่นอยู่ไหมค่ะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่ต้อมเล็กน้อย
"คนไหนค่ะ ถ้าตอนนี่มีผู้หญิงที่พี่ต้อม รัก แล้วก็คิดถึงมากๆอยู่ 2คนค่ะ คือคนนี้ แล้วก็"."คำว่าคนนี้ของพี่ต้อมเอ่ย โดยใช้ปลายจมูกโด่งรันนั่นเกลี่ยเบาๆที่หน้าผากของฉัน
"แล้วก็อะไรหรอค่ะ" ฉันหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสที่อ่อนโยนจากพี่ต้อม พร้อมกับคำพูดที่มันยังค้างคาอญุ่อีกนิด
"ก็คนที่ให้พี่ได้เกิดมาบนโลกนี้ไงค่ะ แม่ของพี่"
"พี่ต้อม" ดวงตาฉันเปิดขึ้นเพื่อมองความอ่อนไหวในสายตาของพี่ต้อม ในดวงตาคู่นี้มีแต่เพียงความมั่นคง แนวแน่ ไม่มีแม้แต่การสั่นไหวที่ขัดแย้งกับคำพูดของพี่ต้อมเลย
"คนก่อนก็คือแต่ก่อน ตอนนี่มีมีแค่คนนี้ แล้วใจก็จะอยู่กับคนนี้ "
"พูดจริงน่ะค่ะ แล้วววว" ฉันยังมีอีกเรื่องที่คิดไม่ตกอยากจะถามออกไป
"แล้วอะไรหรอค่ะ"
"แล้ว...ทำไมต้องเก็บรูปคนนั่นไว้ที่หัวเตียงด้วยหรอค่ะ ทีรูปเราไม่ยักจะเห็น"
พี่ต้อมถอนหายใจอ่อนๆ ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
"พี่ก็แค่คิดว่ามันถึงเวลาแล้วน่ะ" ใบหน้าคมพูดทั้งที่ยังเกยหน้าอยู่บนไหล่ของฉัน
"เวลาอะไรหรอค่ะ"
"ก็เวลาที่พี่จะมีแค่โมคนเดียวไงค่ะ ใจมันบอกพี่แล้ว ว่าจะเอาโมๆๆๆๆ"พี่ต้อมพูดทั้งขำตัวสั่นคิก คิก จนฉันต้องผละตัวออกจากอ้อมกอด แล้วฝาดมือไปที่ไหล่กว้างหนึ่งที โทษฐานเจ้าเลห์เป็นที่หนึ่ง
"พี่ต้อมบ้า งื้อออออออออ" ฉันกำลังก้มหน้างิดด้วยความเขินอาย พี่ต้อมก็ใช้มือเรียวเสยคางฉันขึ้น พร้อมทั้งประกบริมฝีปากบางลงมาหาส่วนเดียวกัน ใจฉันรัวเต้นกระหนำจนไม่เป็นจังหวะ ดวงตาคมชั่งแกล้งยักยิ้มในกรอบตาส่งมาให้กันอย่างได้ใจ
"อยู่ด้วยกันไปนานๆน่ะค่ะ ยัยแคระของพี่" พี่ต้อมว่าพร้อมประทับจูบลงมาอีกครั้ง แต่รอบนี้แค่เพียงเสี้ยวนาทีแต่นั่นก็ทำให้ฉันหยุดหายใจไปเช่นกัน
"โมก็รักพี่ต้อมน่ะค่ะ แล้วก็อยากอยู่กับพี่ต้อมนานนนนนนนนนน ๆๆๆๆ เลย อย่าพึ่งเบื่อกันน่ะค่ะ อีกอย่าง โมไม่ได้แคระน่ะค่ะ เตี้ยกว่าพี่ต้อมแค่นิดเดียว ทำเป็นว่าเราเเคระ" ฉันทำหน้ามุ้ย บ้างก็ทำแก้มพ้องๆอมลมไว้ในแก้ม ส่วนพี่ต้อมก็นั้งมองด้วยรอยยิ้ม แทนที่จะง้อเราปล่าวเลยพอใจกับท่าทางของฉันซะงั้น
" เดียวพี่จะให้แม่มาขอ เลิกทำหน้ายุ่งได้แล้วน่ะค่าาาา" ใจฉันกระดิกวูบเหมือนน้องหมาเห็นกระดูก ว้าวววววววว ให้แม่มาขออย่างงั้นหรอ อุ้ยเขิน ฮิฮิ รีบมาเลยๆน้องรอพี่อยู่นานแล้วค่าาาาาาาาาาาา
"ยิ้มแบบนี้ คงเตรียมการงานแต่งอยู่สิน่ะ"พี่ต้อมพูดแซวรอยยิ้มบนใบหน้าของฉัน
"ปล่าวซะหน่อยค่ะ ใครยิ้ม ไม่มี๊"
"เสียงสูง"
"ม่ายยยยยยยยยมิ" กดลงๆๆให้ต่ำเข้าไว้
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ น้องโมนิ "
"ว๊ายยยยยยยย" อยู่ดีๆพี่ต้อมก็ดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้งอย่างกระทันหัน จนฉันตั้งตัวไม่ทัน ล้มไปทั้งตัวลงที่ร่างสูงโปร่งของพี่ต้อมในทันที
"งื้อออออออออ พี่ต้อมเจ็บไหมค่ะ โมขอโทษ"
ตอนนี่เราสองคนนอนราบอยู่บนที่นอน โดยมีพี่ต้อมเป็นเบาะรองให้ฉันได้เทกายลงทับ ถ้าเบาะรองจะหอมกรุ่นน่ากินแบบนี้ ฉันยอมนอนอยู่ตรงนี้ทั้งวันทั้งคืนเลย ให้อดข้าวอดน้ำฉันก็ยอมเพราะคนตรงหน้านี่ก็กินได้จนอิ่มแหละ
"ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ไม่เจ็บค่ะ กอดหน่อย" อยู่ๆพี่ต้อมก็กางแขนสองข้างออก
"คะ"
"กอดไงค่ะ กอด กอด อ่ะค่ะ"
"อ่อ ฮ่ะ ฮ่ะ โอเคค่ะๆๆกอดดดดกันค่ะ" บทจะเป็นเด็กก็เปลี่ยนรวดเร็วปูดเดียว จนฉันตามไม่ทัน
ตอนนี่ฉันมีความสุขจนลืมความเจ็บก่อนหน้านี้ไปหมดทุกอย่าง ทั้งทางกายและทางใจ ตอนนี่ฉันรู้แค่ว่าฉันมีความสุขมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกที่ได้อยู่ตรงนี้กับพี่ต้อม ผู้หญิงที่ฉันเห็นครั้งแรกก็มีความสุข ยามที่ได้กลิ่นครั้งแรกก็ทำให้ฉันหลงคิดถึงและคอยถวิลหาตลอด และคนคนนี้ก็ที่ทำให้ฉันเห็นว่าความรู้สึกแรกไม่ทำให้ฉันผิดหวัง
รัก แค่คำนี้ที่ฉันอยากจะมอบให้เธอตลอดไป จาก โม
ยัง ยังไม่จบ . . . "โมค่ะพี่ยังไม่ได้ถามเลยน่ะ ว่าโมรีบกลับมาทำไมค่ะ ไม่บอกกันสักคำเลย"อยู่ๆพี่ต้อมก็พลิกร่างของฉันลงไปด้านล่าง ส่วนตัวเองก็กลับขึ้นมาค่อมฉันอยู่ด้านบนแทน
"อ่ออออ คือ โมแค่น้อยใจอ่ะค่ะ เรื่องรูปในห้องของพี่ต้อมไงค่ะ โมแค่คิดว่า โมไม่มีอะไรสู้ผู้หยิงคนนั่นได้เลย สักนิดดดดดดดดดดดด"
"อ่อ แบบนี้ นี่เอง โมฟังพี่ต้อมน่ะค่ะ รูปนั่นน่ะพี่จะเอามันไปทิ้งค่ะ พึงรื้ออกมาค่ะ แต่ยังเคลียร์ไม่เสร็จแค่นั่นเองค่ะ โมสบายใจได้เลยค่ะ"
"ค่ะ โมเข้าใจแล้ว"
"ตาพี่บ้าง แล้วโมไปวิ่งตามผู้หญิงคนนั่นทำไมค่ะ"
"ก็แค่เคยเจอกันน่ะค่ะ เลยทักกัน" แต่ยัยป้านั่นดันกวนประสาทสุดๆ
"ทักกันยังไงค่ะ ถึงได้ล้มจ่ำเบ้าขาพลิกขาแพลงแบบนี้ค่ะ"
"อุบัติเหติน่ะค่ะ" ฉันยิ้มแหยะๆ
"หรอค่ะ"
"ค่ะ "
"ค่ะ พี่จะเชื่อ"
"คะ"
"จะเชื่อไงค่ะ"
"ค่ะ"ฉันว่าฉันเริ่มจะมึนๆกับคำพูดของพี่ต้อมแหละน่าาา ตอนนี่รู้สึกว่าไม่ใช่แค่ยัยป้านั่นแล้วล่ะที่กวนประสาทคนที่ฉันรักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก็กวนไม่แพ้กันเลย . . .
"รักโมน่ะค่ะ" ว่าแล้วพี่ต้อมก็กดจูบที่แสนจะเร้าร้อนและวิงวอนลงมา ในแบบที่ฉันต้องสตั้นไปชั่วขณะ ฉันต้องปรับความถี่ของการหายใจใหม่ สองมือของฉันวาดรอบวงคอของพี่ต้อมอย่างได้ใจ ร่างกายของคนด้านบนขยับไปมาตามจังหวะของการจูบ มือเรียวข้างขวาของพี่ต้อมลูบไปตามสีข้างของฉํนจนรู้สึกแสียวส่าน ขนตั้งชูทั้งกาย ก่อนจะบีบสะโพกที่ฉันเอนพายให้ตามอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
และนั่นทำให้ดวงตาของฉันถูกปิดลง และปล่อยกายปล่อยใจไปบทรักที่พี่ต้อมนำทาง
. . .
|
Rating: This article has not been rated yet.
|
|
ความคิดเห็น
|